هنگام خواستگاری آب نشوید!

چه حرفی بزنیم؟
بخشی از دوراندیشی در جلسه خواستگاری مربوط به گفتن چیزهایی می شود، که اگر به هر دلیلی در این زمان گفته نشوند، بالأخره روزی توسط خود ما و یا شخص سومی فاش خواهد شد. بدیهی است که در این موقعیت قانع کردن همسر نسبت به ادله و مصلحت اندیشی های آن موقع دشوار تر از قبل بوده و شاید مستلزم تلاشی مادام العمر باشد.

«ناصر 31 ساله است. دیپلم دارد و شاغل است. خوش قد و بالا و ورزشکار هم است. دو سال و اندی پیش همراه با پدر و مادر و خواهر و برادر به خواستگاری پروانه که آشنایی قبلی با آنها نداشت رفت. بعد از آمد و شدهای معارفه نوبت حرف زدن دختر و پسر رسید. در این چند ساعت ناصر خیلی حرفها راجع به خودش زد، پروانه هم همینطور... بالأخره ازدواج سر گرفت و از آن روز همه چیز خوب بود و هر دو از زندگی شان راضی بودند. تا اینکه یک ماه پیش یکی از دوستان ده، دوازده سال پیش ناصر به خاطر قرض کردن پول پرسان پرسان خانه او را پیدا کرد و زنگ آنها را به صدا درآورد. با دیدن سر و وضع ژولیده مرد که اعتیاد از آن مشخص بود، پروانه خشکش زد. نمی توانست رابطه بین آن مرد معتاد و آقا ناصر ورزشکارش را هضم کند. وقتی ناصر به خانه آمد به ناچار زبان باز کرد و گفت که در اوایل جوانی مدتی گرفتار اعتیاد شده بود و این مرد مربوط به دوستیهای تمام شده آن سالهاست. پروانه با اینکه می دانست ناصر همان طور که می گوید سالهاست به سمت مواد و دوستان آن دوران نرفته و به همین دلیل ظاهراً عذرخواهی او را پذیرفت، اما نتوانست از او نپرسد که چرا همان جلسه خواستگاری این مطلب را به او نگفت. سوالی که ناصر در برابر آن چند پاسخ گنگ بیشتر نداشت: «گفتنش برام آسون نبود، نمی خواستم از دستت بدم، فکر نمی کردم به اینجا بکشه و ... ». از آن روز به بعد پروانه آدم سابق نبود و در هر فرصتی به شوخی و جدی از بی کم و کاست بودن چیزهایی که شوهرش به او می گوید، می پرسد، انگار به دنبال نگفته های دیگر ناصر در جلسه خواستگاری می گردد».