به گزارش شفا آنلاین،لذت خامی که نمی شود از آن بسادگی گذشت و همیشه و همه جا باید همراهشان باشد، در کوچه و خیابان، پارک، رستوران، مراکز خرید و خیلی جاهای دیگر. انگار کشیدن سیگار در اماکن عمومی را جزئی از حقوق شهروندی خود می دانند که به هیچ قیمتی هم حاضر به کوتاه آمدن از آن نیستند.
در لغت نامه شان واژه ای با عنوان اماکن عمومی تعریف نشده است، انگار با خودشان عهد بسته اند که حتما سهمی در آلودگی هوای شهرشان داشته باشند، سیگار را می گیرند لای انگشتانشان و همین طور که می روند، ردی از دود سمی راه می اندازند و تا چند متر پشت سرشان رهگذران را به سرفه می اندازند بدون این که کمترین عذاب وجدانی از این بابت داشته باشند.
ماجرا از اجرا نشدن تمام و کمال یک قانون روی زمین مانده آب می خورد، قانونی که دست سیگاری ها را باز گذاشته است تا هر جا دلشان می خواهد بدون هیچ محدودیتی سیگار بکشند.
مهر سال 86 وقتی قانون جامع کنترل و مبارزه ملی با دخانیات به تصویب هیات وزیران رسید خیلی ها به نتایجی که اجرای این قانون می توانست به همراه داشته باشد امیدوار بودند.
این قانون از صفر تا 100 موضوع دخانیات از تولیدکننده تا فروشنده و مصرف کننده را دربرگرفته بود، اما متاسفانه پیش بینی ها درست از آب درنیامد.
حالا با گذشت هشت سال از آن روزها، تنها چیزی که از تصویب این قانون نصیبمان شده اجرای دست و پا شکسته آن است، این که به طور مثال جا افتاده داخل تاکسی، اتوبوس و مترو کسی حق سیگار کشیدن ندارد و آنهایی که این موضوع را رعایت نکنند با واکنش اطرافیان مواجه می شوند، اما متاسفانه در سایر اماکن عمومی، این افراد غیرسیگاری هستند که چاره ای جز کوتاه آمدن ندارند.
قانونی که تصویب آن می توانست اتفاقات مثبتی را جهت کنترل و کاهش تولید و مصرف دخانیات در جامعه به همراه داشته باشد حالا از آن جز مصوبه ای روی کاغذ باقی نمانده است تا تاکید دوباره ای باشد بر این که قانون بدون ضمانت اجرایی کاری از پیش نخواهد برد.
جام جم آنلاین
