خانمی 29 ساله ام و همسرم 32 سال دارد. تقریبا 3 ماهی می شود که همسرم به دلیل شغل خاص اش، 4 روز در هفته باید به شهر دیگری(کیش) برود و 3 روز آخر هفته پیش من و پسر 2 ساله مان است. دلتنگی ام در 4 روزی که نیست، اشکم را درمی آورد.
شفا آنلاین>اجتماعی>خانمی 29 ساله ام و همسرم 32 سال دارد. تقریبا 3 ماهی می شود که همسرم به دلیل شغل خاص اش، 4 روز در هفته باید به شهر دیگری(کیش) برود و 3 روز آخر هفته پیش من و پسر 2 ساله مان است. دلتنگی ام در 4 روزی که نیست، اشکم را درمی آورد. خیلی دوستش دارم و نمی توانم دوری اش را تحمل کنم. ظاهرا باید 2 سالی را این طور بگذرانیم. چه کنم تا دلتنگی، کمتر اذیتم کند؟خواهر گرامی با توجه به این که با شرایط کاری جدید همسرتان و در نبود چهار روزه او که ممکن است تا دو سال طول بکشد، ابراز دلتنگی داشتید ابتدا دو سوال از شما دارم تا بتوانم بهتر واصولی تر شما را راهنمایی کنم. آیا شما فرد وابسته ای هستید یا مستقل؟ برنامه یا اهدافی داشته اید که به دلیل ازدواج و کارهای خانه و ورود فرزند به زندگی آن ها را به تعویق انداخته باشید؟ لطفا به این دو سوال پاسخ دهید تا شاید خودتان تا حدودی متوجه مشکل تان بشوید و سپس دنبال راهکارهایی برای مدیریت شرایط تان باشید.
توجه داشته باشید که با شرایط اقتصادی فعلی جامعه و بیکاری، همین که شوهرتان شغل مناسبی دارد، جای شکر دارد و صبر و شکیبایی شما مایه دلگرمی و خاطر جمعی او در مدت دوری از شماست. ابراز دلتنگی مداوم شما بیشتر موجب پریشانی تان و دل نگرانی همسرتان و در نتیجه تمرکز نداشتن او در کار و سخت گذشتن زمان می شود. در ادامه برای شما توصیه هایی دارم تا در نبود ایشان خودتان را مشغول کنید تا کمتر احساس دلتنگی کنید.
با توجه به سوالی که ابتدا درخصوص اهداف از شما داشتم، اگر فرد وابسته ای هستید سعی کنید در این مدت روی توانمندی هایتان کار کنید و خود مستقل درونتان را فعال و برای تمام اوقات خود برنامه ریزی کنید و البته مراقب کوچولوی خود باشید و همیشه در راس برنامه هایتان او را در نظر بگیرید چراکه تا سه سالگی سن شکل گیری دلبستگی کودک است و به مراقب واحدی چون مادر در کنارش نیاز دارد که همیشه پاسخ گوی نیازهایش باشد.
لطفا یک فهرست از برنامه های کوتاه مدت و بلند مدت برای دو سال که قرار است برنامه کاری همسرتان طول بکشد، تهیه کنید و طبق آن با توجه به حضور فرزندتان و امکان مراقبت از او نزد فرد مطمئن از نزدیکان تان شروع به عملیاتی کردن و دست یابی به آن اهداف کنید. سعی کنید مدت دوری از فرزندتان کمتر از پنج-شش ساعت در روز باشد؛ اهدافی مثل ادامه تحصیل، گذراندن دوره های مهارتی مثل آشپزی، خیاطی، مهارت های زندگی و ...
هر روز با شوهرتان تماس بگیرید و حتی ساعت مشخصی را با توافق همسرتان که با توجه به شرایط استراحت و امکان دست یابی به اینترنت تعیین می کند، در نظر بگیرید که سر آن ساعت تماس آنلاین تصویری داشته باشید و با یکدیگر گفت و گو کنید و فرزندتان هم تصویر پدر و صدای او را داشته باشد. حواس تان به ارتباط پسر دو ساله تان با پدرش در این مدت هم باشد و فقط خودتان در تماس ها با شوهرتان صحبت نکنید و سپس تلفن را قطع کنید.
برنامه ریزی داشته باشید تا سه روز آخر هفته هر دو مشغله هایتان را کم کنید و اوقاتی را به خودتان اختصاص دهید. حتما روز اول به استراحت چهار روز کاری هفته می گذرد، کارهایی در خانه برای این روز در نظر بگیرید، مثل پختن کیک و غذای مورد علاقه همسرتان و دو روز باقی مانده را به تفریحات بیرون از خانه و سر زدن به اقوام و نزدیکان اختصاص دهید. شما باید به گونه ای برنامه ریزی کنید که از سه روز آخر هفته، نهایت استفاده را ببرید.خراسان
صدیقه معدنی | کارشناس ارشد روان شناسی
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار