شفاآنلاین:سلامت>اولین روزهای کاری محمدرضا ظفرقندی در وزارت بهداشت با اعتراض پرستاران مواجه شد، پرستارانی که با عبور از روزهای شیوع ویروس کرونا همچنان دنبال خواسته‌ها و مطالبات خود هستند اما هنوز به نتیجه نرسیده‌اند. سال‌هاست که پرستاران برای احقاق حقوق خود هر از گاهی دست به اعتراضات پراکنده می‌زنند و هر بار هم مسوولان با وعده‌هایی که البته هیچ‌گاه به مرحله اجرا نمی‌رسد آنها را به آرامش دعوت می‌کنند. اما طی ماه‌های اخیر دیگر کارد به استخوان پرستاران رسیده است.
به گزارش شفا آنلاین: کمبود نیرو در بسیاری از بیمارستان‌های دولتی و افزایش ساعات کار و از طرفی هم اضافه‌کاری اجباری باعث شده تا پرستاران دیگر توان ادامه این روند را نداشته باشند. بسیاری از آنها معتقدند ادامه روند کنونی نه تنها پرستاران را از پا در می‌آورد که باعث می‌شود جان بیماران هم در معرض خطر قرار بگیرد. یکی از این پرستاران می‌گوید ما اگر به دنبال منافع شخصی خودمان بودیم قطعا در دوران کرونا هم تا ما را استخدام رسمی نمی‌کردند و حق و حقومان را نمی‌دادند جان بر کف پای کار نمی‌ایستادیم اما حالا دیگر شرایط فرق می‌کند. این ظلمی که در حق پرستاران می‌شود. در واقع جان بیماران را به خطر می‌اندازد و ما دیگر نمی‌توانیم با این شرایط به کار ادامه دهیم.
از ما می‌خواهند فقط پرونده پر کنیم
يكي از این پرستاران به «تعادل» می‌گوید: وقتی اعتراض می‌کنیم مسوولان بیمارستان از ما می‌خواهند فقط پروند بیماران را پر کنیم و کاری به دیگر مسائل نداشته باشیم. ما که قسم خورده‌ایم برای نجات جان بیماران از هیچ تلاشی فروگذار نکنیم چطور می‌توانیم چشم‌مان را به روی تمامی این کمبود‌ها و بی‌توجهی‌ها ببندیم و در سکوت شاهد مرگ بیماران باشیم.
او اظهار می‌دارد: مساله فقط کارانه و حقوق و حق اضافه کار ما نیست. مساله سلامت بیماران است که با این روند به خطر افتاده و هر چه ما فریاد می‌زنیم صدای‌مان به هیچ‌جا نمی‌رسد.
خودکشی پرستاران تیتر نمی‌شود
او در بخش ديگری از سخنان خود می‌گوید: تعداد پرستارانی که به دلیل شرایط سخت کاری دست به خودکشی می‌زنند از پزشکان بیشتر است اما مرگ آنها هیچ‌جا تیتر نمی‌شود. هیچ‌کس به این مساله اهمیت نمی‌دهد و مسوولان بیمارستان اغلب چنین اخباری را نادیده گرفته و مانع از انتشار آن می‌شوند. بسیاری از پرستاران به این دلیل که نمی‌توانند حقایق تلخ عدم رسیدگی به بیماران را در بیمارستان‌های دولتی افشا کنند دست به خودکشی می‌زنند. این پرستار می‌افزاید: در بسیاری از بیمارستان‌های دولتی به خصوص آنهایی که در شهرستان‌ها هستند، خدمات به صورت اصولی ارایه نمی‌شود چون نه امکانات لازم فراهم است و نه تعداد پرستار به حد استاندارد وجود دارد که بتوان به بیماران رسیدگی کرد. این مشکلات را هیات امنا و مدیران بیمارستان می‌دانند و به روی آن چشم می‌بندند و از ما هم توقع دارند همین کار را انجام دهیم.
با برخورد پلیسی شرایط بهتر نمی‌شود
او در ادامه اظهار می‌دارد: طی این روزها برخی پرستاران را به کمیته انضباطی اظهار کرده‌اند، برخی دیگر را با تلفن تهدید کرده‌اند، اما مساله اینجاست که با این برخوردهای پلیسی نمی‌توان شرایط را بهبود بخشید. تنها کاری که مسوولان باید انجام دهند این است که پای درد و دل پرستاران بنشینند، حرف‌های آنها را بشنوند و به جای وعده‌های توخالی راهکاری مناسب برای رفع معضلات موجود پیدا کنند.
دوران کرونا و از جان گذشتگی پرستاران فراموش شد
یکی دیگر از پرستاران بیمارستان نمازی نیز در این باره به «تعادل» می‌گوید: متاسفانه اتفاقات دوران کرونا و ازجان گذشتگی پرستاران خیلی زود ازسوی مسوولان به دست فراموشی سپرده شد. وقتی به ما قول استخدام می‌دادند هیچ فکر نمی‌کردیم که با پایان یافتن پاندمی کرونا ناگهان ۷ هزار نیروی پرستار که قرار بود استخدام شوند ازسوی بیمارستان‌ها تعدیل شده و عذرشان را بخواهند در‌حالی که آنها در بدترین شرایط کار خود را ترک نکردند و برای نجات جان هموطنان‌شان تلاش کردند.
او می‌افزاید: همین الان هم اگر در مرورگرهای اینترنتی وضعیت بیمارستان‌ها در دوران کرونا را جست‌وجو کنید نشان می‌دهد که پرستاران در چه وضعیتی مشغول خدمت‌رسانی به بیماران بودند. بسیاری از آنها بیش از یک ماه در بیمارستان ماندگار شدند تا بتوانند خدمات بیشتری ارایه دهند اما در‌نهایت هیچ بهبودی در شرایط مزدی و معیشتی پرستاران رخ نداد و حالا هم که اعتراض می‌کنیم سعی دارند با تهدید و ارعاب ما را ساکت کنند.
خواسته پرستاران
تنها پرداخت معوقه‌های مالی نیست
آرزو یکی دیگر از پرستاران درباره خواسته‌های این قشر می‌گوید: مساله اینجاست که هر کسی از راه می‌رسد می‌گوید ما معوقه‌ها را به مرور پرداخت می‌کنیم. تمام مسوولان وعده پرداخت معوقات را می‌دهند در‌حالی که خواسته پرستاران بیش از همه اجرای درست قوانینی است که بیش از ۱۵ سال پیش به تصویب رسیده‌اند و هنوز اجرایی نشده‌اند. او می‌گوید: ما از دکتر ظفرقندی که سابقه درخشانی در حوزه بهداشت و درمان دارد، می‌خواهیم که به خواسته‌های پرستاران گوش فرا دهد و مطالبات ما را حد مسائل مالی تقلیل ندهد. پرستار نیازمند امنیت شغلی است. نیازمند حق و حقوق واقعی خود است. نیازمند این است که اضافه کار اجباری حذف شود و تعداد پرستاران در بیمارستان‌ها به تعداد استاندارد جهانی برسد. این مهم‌ترین خواست پرستاران از وزیر جدید است.
اعتراض بی‌سابقه پرستاران
در ۱۰۰ سال تاریخ پرستاری
با شروع اعتراض پرستاران در شهرهای مختلف، رییس کل سازمان نظام پرستاری به ريیس‌جمهور نامه نوشت، نامه‌ای که در آن از وضعیت موجود ابراز نگرانی کرد، احمد نجاتیان در این نامه با بیان اینکه: «این روزها جامعه پرستاری کشور با مشکلات متعددی مواجه هستند» نوشت: «جناب آقای پزشکیان، متاسفانه این روزها ابعاد نارضایتی به حدی رسیده است که در برخی بیمارستان‌های شهرها از جمله در البرز و شیراز با ترک کار و عدم حضور در شیفت‌های کاری توسط پرستاران مواجه شده‌اند. هر چند تلاش‌‌های این سازمان و بزرگان پرستاری و نهادهای امنیتی باعث عدم اخلال در ارائه خدمات به بیماران اورژانسی شده است ولی این امر، خدمت‌رسانی به بیماران الکتیو را به‌شدت تحت تاثیر قرار داده است و بیم آن می‌رود ابعاد این اقدامات به استان‌های دیگر نیز کشیده شود.» ترک کردن شیفت‌های کاری چیزی بود که قبل‌تر در سابقه اعتراض پرستاران وجود نداشت، اما این بار آنها تصمیم گرفتند با این روش اعتراض حداقل صدای‌شان بلندتر شنیده شود، درهمین باره محمد شریفی‌مقدم، دبیرکل خانه پرستار به خبرآنلاین گفت: شکل اعتراضات بی‌سابقه است و در طول ۱۰۰ سال تاریخ پرستاری مدرن کشور برای اولین‌بار است که اعتراض به‌شکل «دست از کار کشیدن» اتفاق می‌افتد. وقتی پرستار دست از کار بکشد، خیلی احساس نگرانی می‌کنیم.
تبدیل اعتراض صنفی به بحران سیاسی به نفع کسی نیست
شکل اعتراض پرستاران سبب شد ماجرا در دبیرخانه شورای امنیت کشور با حضور مسوولان دستگاه‌های مختلف بررسی شود، روابط عمومی سازمان نظام پرستاری اعلام کرد جلسه‌ای در دبیرخانه شورای امنیت کشور با حضور نمایندگان وزارت بهداشت، دانشگاه‌های علوم پزشکی ایران و شیراز، سازمان امور اداری و استخدامی، سازمان برنامه و بودجه، ريیس کل سازمان نظام پرستاری و نهادهای مرتبط با حضور دبیر شورای امنیت کشور تشکیل شده تا موضوع مطالبات پرستاران کشور مورد بررسی قرار گیرد .
وقتی یک مساله سال‌ها و بارها مطرح می‌شود و توسط همان دستگاه مورد توجه قرار نمی‌گیرد، پای سایر نهادها هم به ماجرا باز می‌شود، درهمین‌باره حمید سوری، اپیدمیولوژیست و استاد دانشگاه به خبرآنلاین گفت: «تبدیل کردن یک اعتراض صنفی به یک بحران سیاسی- امنیتی به نفع هیچ‌کس نیست، بهتر است به جای کشاندن پای نیروهای انتظامی و امنیتی به این مشکل، با گفت‌وگوی مناسب بین دولت و نمایندگان معترضان آن را حل کرد.»
از مهاجرت تا کار در تاکسی اینترنتی
و بیکاری
پرستاران چه می‌خواهند؟ بهترین جواب را دبیرکل خانه پرستار می‌دهد، شریفی مقدم گفت: خواسته پرستاران اجرای قانون است و چیزی بالاتر از اجرای قانون نمی‌خواهند. یکی قانون سخت و زیان‌آور، قانونی که در سال ۱۳۶۸ تصویب شده است و در سال ۸۸ هم دوباره توسط قانونگذار مورد تاکید قرار گرفت. قانون دیگر، تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری است که نصفه نیمه اجرا شده است.
او ادامه داد: مهاجرت یکی از گزینه‌های پرستاران است. گزینه دیگر، تغییر شغل است. خیلی از پرستاران به‌شغل آزاد می‌روند و می‌گویند راحت شدم از پرستاری. بدترین کاری که پرستاران انجام می‌دهند رانندگی در اسنپ است که دو برابر پرستاری، درآمد دارند. پرستاران دنبال کارهای اداری رفته‌اند. در کارهای بیمه، آموزش و پرورش و شهرداری می‌روند. عده‌ای از پرستاران هم ترجیح داده‌اند خانه نشین شوند. پرستار می‌گوید در یک شیفت اضافه کاری به من ۱۴۰ هزار تومان می‌دهند که پول ایاب و ذهاب من نمی‌شود./تعادل
