1- گفتگو را متوقف کنید
شاید
این جمله خیلی برایتان گران باشد اما باید بدانید که میزان صحبت ما والدین
با فرزندان مان بسیار زیاد است. یک محقق و روانشناس آمریکایی تعداد جملات
رهنمودی و اصلاحی والدین خطاب به فرزندانشان را در شبانه روز شمرد (جملاتی
از قبیل لباست را آویزان کن، بشقابت را تمیز کن). تعداد این جملات حدود 200
جمله بود.
واقعا چقدر از این جملات مورد نیاز است؟ با یک بررسی
دقیق علمی می توان گفت تنها در حدود 25 درصد. در حقیقت، در یک روز فقط 50
جمله رهنمودی و امری برای بچه ها جذاب و شنیدنی است. البته این خبر خیلی
بدی هم نیست، به این شرط که شما این 50 جمله را بشناسید و سعی کنید بیش از
آن حرف رهنمودی نداشته باشید.
2- اجازه دهید نتایج طبیعی آشکار شوند
همانطور
که گفتیم کمتر حرف بزنید و بیشتر عمل کنید. اگر کودکتان اتاقش را تمیز نمی
کند مهم نیست، اجازه دهید که او با پیامد طبیعی داشتن یک اتاق کثیف و بدبو
مواجه شوا. اگر لگوها و وسایل بازی اش را جمع نمی کند مهم نیست، آنها را
در یک جعبه بریزید و از اتاق او بیرون ببرید و تا مدت معینی آنها را به او
ندهید.
3- مدل گوش دادن فعال
بچه
ها بیشتر از طریق مشاهده یاد می گیرند، بنابراین به آنها اجازه و فرصت
دهید که با رفتارهای الگو مواجه شوند، به همین دلیل والدین نیز باید خود
الگویی از یک شنونده خوب باشند اما متاسفانه بسیاری از والدین شنوندگان
خوبی نیستند.
آنچه که دیگران می گویند را می شنوند، اما این در حالی
است که یک گوش شان را به چیزی که گفته می شود تیز کرده اند و گوش دیگرشان
را به چیز دیگری سپرده اند و احتمالا سرشان هم به روی آسمان یا زمین است.
گوش
دادن فعال چیزی بیش از شنیدن مکانیکی گوش ها است. در این مدل تمام بدن در
خدمت و کار است. در گوش دادن فعال ما نیاز داریم که چیزی بیش از واژه ها را
بشنویم و بتوانیم معنای جملات را هم دریابیم و به آن پاسخ دهیم.
4- عشق، عشق، عشق
گاهی
اوقات بچه ها برای اینکه به ما پیامی را بدهند به حرف مان گوش نمی کنند.
آنها با گوش نکردن به حرف مان به ما یک نکته را می گویند: «تو نمی توانی من
را درست کنی و من از ریاست کردن تو خسته شده ام.»
شما باید در بانک عشق به فرزند سپرده گذاری کنید، بنابراین همین الان فرصت خوبی است که آنها را بغل کنید.
5- نجوا کردن
اگر
شما همه راه های بالا را امتحان کردید و بچه هایتان هنوز به حرف تان گوش
نمی دهند این راه حل را امتحان کنید. بچه ها همیشه به این نتیجه می رسند که
سرشان فریاد کشیده می شود. پایین آوردن صدا تا حد یک نجوا دقیقا برخلاف آن
چیزی است که آنها انتظار دارند و این منتج به پیامد جدید جالبی برایتان
خواهد شد.
از طرف دیگر، موقعی که شما با صدای آرام صحبت می کنید،
بچه ها وادار می شوند که برای دقت به آنچه می گویید به شما نزدیکتر شوند.
چه چیزی بهتر از این؟ آیا ما دوست نداریم که فرزندمان به ما نزدیکتر شود؟
