» عمومی
کانکس هم به اندازه چادرها در مقابل نفوذ سرما ناتوان است
شفاآنلاین>اجتماعی> کانکس‌ها خیلی زود جای چادرها را در مناطق زلزله زده گرفت. اما بسیاری از جمله مؤسسان جمعیت دانشجویی امام علی اعتقاد دارند کانکس با چادر فرقی ندارد.
به گزارش شفاآنلاین، این خیریه 340 نقطه زلزله زده را در کرمانشاه شناسایی کرده است. آن‌طور که «زهرا رحیمی» مدیرعامل جمعیت دانشجویی امام علی می‌گوید:«کانکس هم به اندازه چادرها در مقابل نفوذ سرما ناتوان است.» این جمعیت اعتقاد دارد که به جای خرید کانکس باید به سمت خانه‌های پیش ساخته رفت. به گفته رحیمی خانه‌های پیش ساخته هم قادر به ایجاد گرمایش و مقابله با سرمای زمستان هستند هم در بلند مدت قابل تبدیل به سکونت گاه‌های دائمی:«حتی اگر روستائیان نخواهند از آنها استفاده کنند می‌توان به‌عنوان مدرسه یا بیمارستان(Hospital) از آنها سود برد.»
یک سؤال دیگر هم درباره کانکس‌هایی که به مناطق زلزله زده سرازیر می‌شوند، ذهن آنها را به خود مشغول داشته است. وضعیت این کانکس‌ها بعد از عبور از دوره بحران چه می‌شود؟ به اعتقاد اعضای جمعیت، خرید کانکس‌ها بدون آنکه بتواند زلزله زده‌ها را از سرما نجات بدهد باعث سرگردانی سرمایه‌های ترزیق شده به منطقه بحران می‌شود؟ بازار سیاه فروش کانکس و ایجاد مافیا برای مسکن موقت زلزله زدگان هم مسأله دیگری است که به واکنش «فاطمه دانشور» عضو سابق شورای شهر تهران منجر شده است: «کانکس‌ها با قیمت معمول بین دو میلیون وهفتصد تا سه میلیون و هفتصد هزار تومان بسته به ابعاد خریداری شده‌اند که متأسفانه به یکباره طی دو روز گذشته افزایش یک میلیون تا یک میلیون و پانصد هزار تومانی داشته است.»
براساس آمارهای(Statistics) دانشور که در اینستاگرام او منتشر شده نزدیک به چهل هزار نفر از اهالی سرپل ذهاب در چادر زندگی می‌کنند:«امیدوارم تولید‌کنندگان و فروشندگان مواد اولیه شرایط فعلی این افراد را مدنظر قرار دهند و دولت بازار عرضه کانکس را در این شرایط بحرانی مدیریت کند.این موضوع مداخله دولت و دیگر دستگاه‌ها را نظیر بنیاد مسکن می‌طلبد.»
لزوم بهره گیری از توان تشکل های مردمی
سؤال دیگری هم این روزها ذهن نهادهای مردمی از جمعیت دانشجویی امام علی را به خود مشغول کرده است. آنها می‌پرسند آیا اختلاف وظایف ارگان‌های دولتی و سازمان‌های مردم نهاد، باعث از بین رفتن اعتماد به سمن‌ها می‌شود؟ به گفته رحیمی بیشتر کمک‌های مردمی به سازمان‌های مردم نهاد و افراد شناخته شده داده شد، چون اعتقاد دارند که بخش‌های دولتی ناکارآمد هستند.
بنابراین مردمی که کمک کرده‌اند انتظار کارهای بزرگ دارند. مثلاً انتظار دارند که جمعیتی مثل امام علی، مسأله سرمای منطقه را به تنهایی حل کند. حالا اگر نهادهای مردمی هم نتوانند انتظارات مردم را پاسخ دهند ممکن است که در حوادث بعدی به سمن‌ها هم اعتماد نشود.»
او اعتقاد دارد که سمن‌ها و نهادهای مردمی هم باید این مسأله را برای افکارعمومی شفاف‌سازی کنند:«مسائل کلان زلزله را نمی‌توان با امکانات خرد حل کرد.» هرچند جمعیت امام علی اعتقادی به خرید کانکس ندارد اما رحیمی می‌گوید:«حتی اگر ما می‌خواستیم کانکس بخریم در نهایت می‌توانستیم دو هزار کانکس تأمین کنیم در حالی که 30هزار خانوار نیاز به اسکان موقت دارد.»
رحیمی مدیریت بحران در روزهای نخست زلزله کرمانشاه را آشفته توصیف می‌کند و می‌گوید: «مثلاً ما صبح گروه شناسایی و نیازسنجی می‌فرستادیم، عصر که گروه امداد نیازها رامی برد معلوم می‌شد که ازجای دیگری تأمین شده است.» عدم هماهنگی در روزهای نخست زلزله باعث هدر رفت مواد غذایی زیادی شد. «نرگس کلباسی» خیری که تاکنون با کمک 7 نفروکمک‌های مالی مردمی، دو روستا را به کانکس و پارک بازی تجهیز کرده، هشدار می دهد که زمان فرستادن غذای آماده به خانوارها به پایان رسیده و از خیرین می‌خواهد تا مواد غذایی را برای خانوارها بفرستند. او اعتقاد دارد که ارسال غذاهای آماده، شیوه زندگی روستائیان را تغییر و به ایجاد اختلاف بین آنها منجر می‌شود.
مجلس مصوبه بدهد
رحیمی اعتقاد دارد که ستاد بحران در کشور برنامه‌ریزی مشخصی ندارد. وظایف تفکیک نشده و موازی کاری بسیاری از نهادها دیده می‌شود. جمعیت امام علی پیشنهاد می‌دهد که بهارستانی‌ها در مصوبه‌ای وظیفه دستگاه‌ها را مشخص کنند: «وظیفه هر نهاد و سازمانی به صورت تفکیک شده، مشخص شود.» او می‌گوید: «در همه زلزله‌ها شهرداری، هلال احمر، ارتش، سپاه و... هست.
ارتش پتو توزیع می‌کند، سپاه و هلال احمر هم پتو توزیع می‌کنند.» به گفته او ماهیت این دستگاه‌ها متفاوت است چرا باید عملکردشان یکی باشد؟ مسأله‌ای که این روزها ذهن بسیاری را به خود مشغول داشته عدم آوار برداری‌ها و تعفن ناشی از لاشه‌های دفن شده گله‌ها زیر ساختمان هاست. رحیمی می‌پرسد:«مسئول آوار برداری‌ها باید مشخص شود.
قطعاً نهادی باید مسئولیت را به عهده بگیرد که تجهیزات سنگین در دست دارد.» فعالان حوزه اجتماعی و بسیاری از کارشناسان محیط زیست، بارها نسبت به شیوع بیماری‌ها به‌دلیل دفن گله‌ها زیر آوار هشدار داده‌اند اما تا به امروز به آواربرداری و دفن بهداشتی آنها منجر نشده است! این دلنگرانی وجود دارد که تعفن ایجاد شده وارد آب‌های زیر زمینی شود و جمعیت بیشتری را در معرض بیماری‌های واگیردار قرار بدهد.
یک سؤال بی‌پاسخ
جمعیت امام علی بازسازی سه روستا را در برنامه خود قرار داده اما نمی‌داند برنامه دولت برای سه روستا چیست. آیا بعد از آواربرداری‌ها جای اسکان روستائیان عوض می‌شود؟ آیا قراراست روستاها در هم تجمیع شوند؟ به گفته رحیمی، جمعیت مخالف تجمیع روستاهاست با وجود این نمی‌داند کدام روستا در برنامه تجمیع قرار دارد. او می‌گوید:«ما برنامه چند جانبه برای این روستاها داریم. هم به لحاظ اقتصادی هم تجهیز و ساخت خانه‌ها.»
به اعتقاد او بررسی ساخت و سازها در زلزله‌های قبل از جمله بم و ورزقان و اهر، هیچ الگوی مشخصی را به فعالان حوزه نمی‌دهد. جمعیت به گفته او روی روستاهایی متمرکز شده که پیش از این زلزله جغرافیایی، زلزله اقتصادی را تجربه کرده‌اند. آنها سعی دارند اقتصاد روستاها را با کشاورزی، دامپروری و گردشگری ترمیم کنند.
او درباره فروکش کردن تب کمک‌ها به مناطق زلزله زده هشدار می‌دهد ومی گوید: «مناطق زلزله زده حداقل دو سال نیاز به کمک مستمر دارند تا به شرایط طبیعی قبل از زلزله برگردند.» رحیمی می‌گوید:«اگر روزهای نخست بعد از فراخوان 100 نفر اعلام آمادگی می‌کردند حالا 2 نفر پاسخ می‌دهند و این مسأله می‌تواند به ناامیدی مردم منطقه منجر شود.»
به گزارش شفاآنلاین، این خیریه 340 نقطه زلزله زده را در کرمانشاه شناسایی کرده است. آن‌طور که «زهرا رحیمی» مدیرعامل جمعیت دانشجویی امام علی می‌گوید:«کانکس هم به اندازه چادرها در مقابل نفوذ سرما ناتوان است.» این جمعیت اعتقاد دارد که به جای خرید کانکس باید به سمت خانه‌های پیش ساخته رفت. به گفته رحیمی خانه‌های پیش ساخته هم قادر به ایجاد گرمایش و مقابله با سرمای زمستان هستند هم در بلند مدت قابل تبدیل به سکونت گاه‌های دائمی:«حتی اگر روستائیان نخواهند از آنها استفاده کنند می‌توان به‌عنوان مدرسه یا بیمارستان(Hospital) از آنها سود برد.»
یک سؤال دیگر هم درباره کانکس‌هایی که به مناطق زلزله زده سرازیر می‌شوند، ذهن آنها را به خود مشغول داشته است. وضعیت این کانکس‌ها بعد از عبور از دوره بحران چه می‌شود؟ به اعتقاد اعضای جمعیت، خرید کانکس‌ها بدون آنکه بتواند زلزله زده‌ها را از سرما نجات بدهد باعث سرگردانی سرمایه‌های ترزیق شده به منطقه بحران می‌شود؟ بازار سیاه فروش کانکس و ایجاد مافیا برای مسکن موقت زلزله زدگان هم مسأله دیگری است که به واکنش «فاطمه دانشور» عضو سابق شورای شهر تهران منجر شده است: «کانکس‌ها با قیمت معمول بین دو میلیون وهفتصد تا سه میلیون و هفتصد هزار تومان بسته به ابعاد خریداری شده‌اند که متأسفانه به یکباره طی دو روز گذشته افزایش یک میلیون تا یک میلیون و پانصد هزار تومانی داشته است.»
براساس آمارهای(Statistics) دانشور که در اینستاگرام او منتشر شده نزدیک به چهل هزار نفر از اهالی سرپل ذهاب در چادر زندگی می‌کنند:«امیدوارم تولید‌کنندگان و فروشندگان مواد اولیه شرایط فعلی این افراد را مدنظر قرار دهند و دولت بازار عرضه کانکس را در این شرایط بحرانی مدیریت کند.این موضوع مداخله دولت و دیگر دستگاه‌ها را نظیر بنیاد مسکن می‌طلبد.»
لزوم بهره گیری از توان تشکل های مردمی
سؤال دیگری هم این روزها ذهن نهادهای مردمی از جمعیت دانشجویی امام علی را به خود مشغول کرده است. آنها می‌پرسند آیا اختلاف وظایف ارگان‌های دولتی و سازمان‌های مردم نهاد، باعث از بین رفتن اعتماد به سمن‌ها می‌شود؟ به گفته رحیمی بیشتر کمک‌های مردمی به سازمان‌های مردم نهاد و افراد شناخته شده داده شد، چون اعتقاد دارند که بخش‌های دولتی ناکارآمد هستند.
بنابراین مردمی که کمک کرده‌اند انتظار کارهای بزرگ دارند. مثلاً انتظار دارند که جمعیتی مثل امام علی، مسأله سرمای منطقه را به تنهایی حل کند. حالا اگر نهادهای مردمی هم نتوانند انتظارات مردم را پاسخ دهند ممکن است که در حوادث بعدی به سمن‌ها هم اعتماد نشود.»
او اعتقاد دارد که سمن‌ها و نهادهای مردمی هم باید این مسأله را برای افکارعمومی شفاف‌سازی کنند:«مسائل کلان زلزله را نمی‌توان با امکانات خرد حل کرد.» هرچند جمعیت امام علی اعتقادی به خرید کانکس ندارد اما رحیمی می‌گوید:«حتی اگر ما می‌خواستیم کانکس بخریم در نهایت می‌توانستیم دو هزار کانکس تأمین کنیم در حالی که 30هزار خانوار نیاز به اسکان موقت دارد.»
رحیمی مدیریت بحران در روزهای نخست زلزله کرمانشاه را آشفته توصیف می‌کند و می‌گوید: «مثلاً ما صبح گروه شناسایی و نیازسنجی می‌فرستادیم، عصر که گروه امداد نیازها رامی برد معلوم می‌شد که ازجای دیگری تأمین شده است.» عدم هماهنگی در روزهای نخست زلزله باعث هدر رفت مواد غذایی زیادی شد. «نرگس کلباسی» خیری که تاکنون با کمک 7 نفروکمک‌های مالی مردمی، دو روستا را به کانکس و پارک بازی تجهیز کرده، هشدار می دهد که زمان فرستادن غذای آماده به خانوارها به پایان رسیده و از خیرین می‌خواهد تا مواد غذایی را برای خانوارها بفرستند. او اعتقاد دارد که ارسال غذاهای آماده، شیوه زندگی روستائیان را تغییر و به ایجاد اختلاف بین آنها منجر می‌شود.
مجلس مصوبه بدهد
رحیمی اعتقاد دارد که ستاد بحران در کشور برنامه‌ریزی مشخصی ندارد. وظایف تفکیک نشده و موازی کاری بسیاری از نهادها دیده می‌شود. جمعیت امام علی پیشنهاد می‌دهد که بهارستانی‌ها در مصوبه‌ای وظیفه دستگاه‌ها را مشخص کنند: «وظیفه هر نهاد و سازمانی به صورت تفکیک شده، مشخص شود.» او می‌گوید: «در همه زلزله‌ها شهرداری، هلال احمر، ارتش، سپاه و... هست.
ارتش پتو توزیع می‌کند، سپاه و هلال احمر هم پتو توزیع می‌کنند.» به گفته او ماهیت این دستگاه‌ها متفاوت است چرا باید عملکردشان یکی باشد؟ مسأله‌ای که این روزها ذهن بسیاری را به خود مشغول داشته عدم آوار برداری‌ها و تعفن ناشی از لاشه‌های دفن شده گله‌ها زیر ساختمان هاست. رحیمی می‌پرسد:«مسئول آوار برداری‌ها باید مشخص شود.
قطعاً نهادی باید مسئولیت را به عهده بگیرد که تجهیزات سنگین در دست دارد.» فعالان حوزه اجتماعی و بسیاری از کارشناسان محیط زیست، بارها نسبت به شیوع بیماری‌ها به‌دلیل دفن گله‌ها زیر آوار هشدار داده‌اند اما تا به امروز به آواربرداری و دفن بهداشتی آنها منجر نشده است! این دلنگرانی وجود دارد که تعفن ایجاد شده وارد آب‌های زیر زمینی شود و جمعیت بیشتری را در معرض بیماری‌های واگیردار قرار بدهد.
یک سؤال بی‌پاسخ
جمعیت امام علی بازسازی سه روستا را در برنامه خود قرار داده اما نمی‌داند برنامه دولت برای سه روستا چیست. آیا بعد از آواربرداری‌ها جای اسکان روستائیان عوض می‌شود؟ آیا قراراست روستاها در هم تجمیع شوند؟ به گفته رحیمی، جمعیت مخالف تجمیع روستاهاست با وجود این نمی‌داند کدام روستا در برنامه تجمیع قرار دارد. او می‌گوید:«ما برنامه چند جانبه برای این روستاها داریم. هم به لحاظ اقتصادی هم تجهیز و ساخت خانه‌ها.»
به اعتقاد او بررسی ساخت و سازها در زلزله‌های قبل از جمله بم و ورزقان و اهر، هیچ الگوی مشخصی را به فعالان حوزه نمی‌دهد. جمعیت به گفته او روی روستاهایی متمرکز شده که پیش از این زلزله جغرافیایی، زلزله اقتصادی را تجربه کرده‌اند. آنها سعی دارند اقتصاد روستاها را با کشاورزی، دامپروری و گردشگری ترمیم کنند.
او درباره فروکش کردن تب کمک‌ها به مناطق زلزله زده هشدار می‌دهد ومی گوید: «مناطق زلزله زده حداقل دو سال نیاز به کمک مستمر دارند تا به شرایط طبیعی قبل از زلزله برگردند.» رحیمی می‌گوید:«اگر روزهای نخست بعد از فراخوان 100 نفر اعلام آمادگی می‌کردند حالا 2 نفر پاسخ می‌دهند و این مسأله می‌تواند به ناامیدی مردم منطقه منجر شود.»
نظرشما
آخرین اخبار