چگونه اقتصاد رفتاری می‌تواند به سلامت کمک کند

شفا آنلاین:در نظر داشته باشید من پزشکی هستم در پایان بیش از یک دهه تعلیم دیدن. مطالعه بسیاری درباره فیزیولوژی بیماری‌ها<Physiology Disease> کرده‌ام.

به گزارش شفا آنلاین:هزاران بیمار دچار بیماری‌های گوناگون از هموروئید گرفته تا سرطان را درمان کرده‌ام. با این وجود شیوه مراقبت من از بیماران اغلب به همان اندازه دانش پزشکی که در طول دوران کاریم آموخته‌ام، با عادت، نشانه‌های محیطی و سایر عوامل ظریفی ارتباط دارد که چندان درباره آن‌ها نمی‌دانم.

گاهی برند خاصی از دارویی را تجویز می‌کنم نه به دلیل آنکه بهتر از سایر داروهاست، بلکه به خاطر آنکه به نظر می‌رسد، گزینه معمول در سیستم الکترونیک داروهای بیمارستان من است. درست شستن دست‌ها از جمله کارهایی است که بسیاری از پزشکان درست انجام نمی‌دهند و من پزشک احتمالا این کار را بهتر انجام خواهم داد اگر پوستری در بیرون اتاقم من را متوجه این موضوع کند. یا با میل بیشتری روش درمان خود را تغییر خواهم داد، اگر آمارهایی به من ارائه دهند که همکارانم روش‌های متفاوتی را اعمال می‌کنند تا اینکه بدانم فلان روش موثر بوده یا نه.

این اعترافات حرفه‌ای را تنها با اقتصاد رفتاری می‌توان توضیح داد که تصمیم‌گیری‌های آدم‌ها را به‌طور مرتب، دقیق و قابل‌پیشبینی رصد می‌کند. در خیلی از موارد مردم با تکیه بر داده‌های دقیق نفع و خطر تصمیم نمی‌گیرند، حتی اگر این تصمیم‌گیری‌های مهم در حوزه‌های بهزیستی جسمی یا مالی باشد. درعوض، رفتار ما بیشتر بازتابی است از آمال‌ها، هویت و محیطمان و نیز روشی که گزینه‌های مختلف به ما ارائه می‌شود.
مردم اگر در میان‌ گزینه‌ها قدرت انتخاب داشته باشند، بیشتر گزینه معمول را انتخاب می‌کنند. مثلا، میزان اهدای عضو در کشورهایی که اهدای عضو گزینه معمول و غالب شمرده می‌شود و برای اهدا نکردن عضو باید موضوع را اظهار کرد، بیشتر از کشورهایی است که اساس بر این است که فرد از ابتدا رضایت آشکار خود را برای اهدای عضو اعلام کند. مردم نسبت به از دست دادن چیزی حساسیت بیشتری نشان می‌دهند تا به دست آوردن آن. مثلا، گم کردن 100 دلار حال آدم را بسیار بد می‌کند، اما با 100دلار برنده شدن به همان اندازه حالمان خوب نمی‌شود. خیلی از ما به حال اهمیت بیشتری می‌دهیم. مثلا، ترجیح می‌دهیم حالا یک فنجان قهوه مجانی بگیریم تا هفته دیگر 2 فنجان و در خیلی از مواقع انتخاب‌هایمان خوب نیستند. مثلا، احتمال خرید مردم وقتی تعداد بیشتری گزینه برای انتخاب دارند کمتر از امکان انتخاب تنها یک گزینه است.
از وقتی که ما در جامعه پزشکی به این درک رسیده‌ایم که اقتصاد رفتاری می‌تواند سلامت جامعه را بهبود بخشد، مدت زیادی نگذشته است. مانند هر رشته داغ دیگر اقتصاد رفتاری هم می‌تواند به زیاده‌روی کشیده شود، اما از آنجا که تصمیم‌های پزشکی همواره درمعرض عدم قطعیت، پیچیدگی و احساسات قرار دارند که همه این عوامل امکان سنجش گزینه‌های ما را دشوار می‌کند، اقتصاد رفتاری درکل دیدگاهی ارزشمند است. آغازکننده این حرکت، دکتر کوین فلپ، پزشک دانشگاه پنسیلوانیا و مدیر مرکز مشوق‌های سلامت و اقتصاد رفتاری، نوعی بررسی اتفاقی را برای گردآوردن سلامت بر پایه شواهد طراحی کرده تا مطمئن شود بیماران داروهایشان را مصرف می‌کنند و کمک کند تا بهترین برنامه درمان انتخاب شود.
وی می‌گوید: «داریم به یک درک گسترده از این می‌رسیم که محیطی که تصمیم پزشکی در آن گرفته می‌شود، بر روی نوع تصمیم پزشکان و بیماران اثر دارد.»
دکتر فلپ که نتایج کار وی هم از سوی بخش دولتی و هم خصوصی مورد استفاده قرار می‌گیرد، در حال بررسی مشوق‌های مالی است که در ترک سیگار بیشترین اثر را بر کارفرمایان دارند. کارفرمایان به‌طور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند. گروه اول مراقبت‌های معمول، مواد آموزشی و کمک‌های رایگان برای ترک سیگار، را دریافت کردند. برای گروه دوم پاداشی در نظر گرفته شد، 800 دلار برای ترک سیگار برای 6 ماه. در مورد گروه سوم (گروه سپرده‌دارها) قضیه برعکس بود، اگر سیگار می‌کشیدند، 150 دلار از پولشان کسر می‌شد و اگر ترک می‌کردند، آن 150 دلار همراه 650 دلار بن به آن‌ها برمی‌گشت.
در مقایسه با گروه اول، ترک به سیگار طی 6 ماه در 2 گروه بعدی خیلی بیشتر دیده شد، اما نوع مشوق‌ها هم مطرح بود. در 2 گروهی که مشوق‌های مالی داده شده بود، گروه دوم که مستقیم پول دریافت می‌کردند بیش از گروه دیگر سوم که دریافت پول و بن طی روندی انجام می‌شد، سیگار را ترک کردند.
مشوق‌های مالی برای کاهش وزن در تحقیق دیگر دکتر فلپ هم موثر بودند و مشوق‌های مالی سبب شد مردم کمتر بخورند و بیشتر ورزش کنند. طی دوره 4 ماهه تحقیق، در گروه‌هایی که مشوق‌های مالی در آن‌ها به کار رفته بود، مردم 3 یا 4 برابر بیشتر از گروه کنترل وزن کم کرده بودند و استفاده از روش قرعه‌کشی محرک کمتری بود تا پاداش‌دهی مستقیم. در تحقیقی دیگر، معلوم شد، مردم اگر در قبال روزی 7 هزار قدم پیاده‌روی پاداشی دریافت کنند و در صورت نرسیدن به هدف مقداری از این پاداش حذف شود، بیشتر احتمال دارد روزی 7 هزار قدم راه بروند تا وقتی بر اساس قرعه‌کشی به آن‌ها پاداشی تعلق گیرد. بر اساس همین تحقیقات کارشناسان نتیجه گرفته‌اند، در نظر گرفتن رفتارهای بشر برای درمان بهتر اثری قطعی دارد. درمان باید با کشف کامل انگیزه‌های ما همراه باشد.سپید
منبع: New York Times