آبـسـه لـگـن چیست؟

در اوت سال 2016، مردی 26 ساله با شروع ناگهانی کمردرد به اورژانس بیمارستان مراجعه کرد. وی با تجویز مسکن به منزل فرستاده شد. 3 روز بعد با بدتر شدن تدریجی درد در سمت راست باسن که به ران انتشار داشت، بازگشت. وی همچنین از تنگی نفس خفیف حین فعالیت شکایت داشت. بیمار 2 هفته قبل از آغاز درد با همسرش به اسپانیا سفر کرده بود و تعطیلات هفتگی خوبی را بدون مشکل قابل ملاحظه‌ای سپری کرده بودند.

در معاینه بالینی، دمای بدن بیمار 39 و اشباع اکسیژن شریانی فقط 88 درصد بود. فشارخون و ضربان قلب طبیعی بودند. رادیوگرافی قفسه سینه نکته قابل توجهی نداشت. آزمایش‌های خون لکوسیتوز (3mm/11000) و افزایش غلظت پروتئین واکنشی C (350 میلی‌گرم در دسی‌لیتر) و افزایش آنزیم‌های کبدی (تقریبا 3 برابر حداکثر محدوده طبیعی) را نشان داد.

 غلظت آلبومین فقط L/g 52 ولی غلظت پروتئین تام L/g‌65 (محدوده طبیعی L/g 80-60) بود. شواهد اختلال کارکرد کلیه و تیرویید وجود نداشت. درسی‌تی‌‌اسکن لگن آبسه‌ای به ابعاد 18×15میلی‌متر در ایلیاک راست و عضلات پسواس نزدیک مفصل ساکروایلیاک دیده شد(شکل 1) و خود مفصل نشانه‌هایی از ساکروایلئیت به صورت تجمع مایع و کپسول محیطی پررنگ شده با ماده حاجب، نشان داد. با هدایت سی‌تی‌‌اسکن نمونه‌ای از آبسه برداشته شد که زیر میکروسکوپ حاوی باسیل‌های گرم منفی بود. بنابراین سفتریاکسون برای بیمار تجویز شد. از 8 نمونه خون و یک نمونه مایع آبسه، کشت تهیه شد. روز بعد در تمامی آنها سالمونلا انتریتیدیس (Salmonella enteritidis)‌ حساس به سفتریاکسون و سیپروفلوکساسین یافت شد. در همین زمان، تنگی نفس بیمار افزایش پیدا کرد. سی‌تی‌‌اسکن ارتشاح دو طرفه ریه و افیوژن پلور را نشان داد که تشخیص موقتی پنومونی را تایید می‌کرد. نمونه مایع پلور، ترنسودا بود (با غلظت پروتئین معادل17g/L). اکوکاردیوگرافی و سی‌تی‌‌اسکن شکم نکته قابل توجهی نداشتند و به‌ویژه شواهدی از آندوکاردیت یا آنوریسم مایکوتیک موجود نبود. بررسی‌های بیشتر در تاریخچه بیمار تنها یک نکته اضافه نشان داد؛ بیمار در اسپانیا همبرگری خورده بود که خوب پخته نشده بود ولی متعاقب مصرف آن علایم گوارشی پیدا نکرده بود. شواهدی از نقص ایمنی در بیمار یافت نشد. آزمایش HIV‌ منفی بود. غلظت‌های ایمونوگلوبولین و شمارش انواع لنفوسیت‌ها طبیعی بود. بیمار 3 هفته با سفتریاکسون وریدی و 3 هفته دیگر با سیپروفلوکساسین درمان شد. درد وی به آرامی فروکش کرد. سی‌تی‌‌اسکن پس از درمان، برطرف شدن کامل ارتشاح ریوی و آبسه ولی خوردگی وسیع مفصل ساکروایلیاک را نشان داد. 3 ماه پس از ترخیص، بیمار همچنان از کمردرد خفیف حین ورزش با انتشار به ران راست شکایت داشت. با این حال در آخرین ویزیت در ژوییه 2007، حال مساعدی داشت.
گونه‌های غیرتیفوییدی سالمونلا به طور تیپیک گاستروانتریت ایجاد می‌کنند.

 با این حال تا 5 درصد بیماران مبتلا به باکتریمی می‌شوند که می‌تواند منجر به عفونت‌های موضعی ثانویه شود و شایع‌ترین آنها پنومونی است ولی عفونت عضلات و مفاصل بزرگ نادر است و بیشترین عضله درگیر عضله پسواس می‌باشد. بیماران مبتلا به باکتریمی الزاما علایم گاستروانتریت نشان نمی‌دهند به‌ویژه اگر نقص ایمنی داشته باشند. جالب است که سالمونلا می‌تواند توسط فاگوسیت‌های بروزدهنده CD18 از روده عبور کند و وارد جریان خون شود بدون اینکه پاسخ ایمنی را در مخاط روده برانگیزد. عفونت سالمونلاهای‌ غیرتیفوییدی در بسیاری از کشورها یک مشکل رو به افزایش برای سلامت عمومی است که احتمالا به دلیل تغییر در نحوه تهیه و مصرف غذا و رشد سریع تجارت بین‌المللی در محصولات غذایی به وجود آمده است. همه‌گیری‌های بیمارستانی گزارش شده است. در آوریل 2007، بیش از 250 تن از بیماران و کارکنان بیمارستانی در آلمان از آشپزخانه بیمارستان دچار عفونت شدند.سپید
منبع: MayoClinic Proceedings