شفا آنلاین>اجتماعی>در کلیسایی در منطقه فقیرنشین شرق بالتیمور، پزشکی نام ساکنان را در فهرستی ردیف کرده است تا به یکی از پرسش‌های حیاتی در زمینه بهداشت عمومی پاسخ دهند: وقتی موج بیماران حاصل از یک فاجعه طبیعی یا همه‌گیری بیماری یا حملات تروریستی بیمارستان‌ها را پر می‌کنند، جان چه کسانی را اول باید نجات داد؟
به گزارش شفا آنلاین، در
سال‌های گذشته، دکتر لی بیدیسون و همکارانش از دانشگاه جان هاپکینز
گفتگوهایی غیرمعمول درباره یکی از دغدغه‌های مهم درمان در مواقع اورژانس را
رهبری کردند تا شاید بتوانند پیشنهاد‌هایی درباره اولویت درمان را به‌صورت
الگویی ملی به مسئولان کشور ارائه دهند. برای این کار از صدها تن از
شهروندان سوالاتی پرسیده شد، مانند اینکه آیا پزشک می‌تواند در مواقع بحران
دستگاه‌های حیاتی مانند ونتیلاتور را از بیماری جدا کند تا آن را برای
بیماری که شانس بیشتری برای زنده ماندن دارد استفاده کند؟ یا آیا می‌توان
برای تعیین اولویت درمان سن بیمار را در نظر گرفت؟یکی از پزشکان همکار طرح با این نظر موافق است که «هیچ‌یک از ما نمی‌تواند تعیین کند چه کسی باید زنده بماند؟»، اما الکس برچ، یک تدوین‌کننده برنامه‌های جوانان، برعکس عقیده دارد در درمان برای کودکان باید نسبت به بزرگسالان اولویت قائل شد: «فقط به چهره آن‌ها نگاه کنید، لبخندشان را ببینید، آن‌ها پر از انرژی هستند.»
اما چه کسی باید این موضوع را به سرانجام برساند؟
دکتر بیدیسون می‌گوید اولین بار است که سیاست‌گذاران پیش از اعمال سیاستی خاص نظر مردم را جویا می‌شوند. او به مردم می‌گوید: «نمی‌خواهم پیش از دانستن نظر شما موضع خاصی دراین‌باره بگیرم، ما برنامه‌ریزان نمی‌خواهیم چنین تصمیم مهمی را به‌تنهایی بگیریم.»
همین الآن هم در ایالات‌متحده بی‌آنکه کسی به این موضوع اعتراف کند، نوعی سهمیه‌بندی در ارائه خدمات پزشکی اعمال می‌شود. مثلا کمیته‌ها همواره سرگرم بحث هستند که کدام بیمار برای دریافت عضو پیوندی بیش از بقیه واجد شرایط است؟
در شرایط کمبود دارو در چند سال گذشته موارد بسیاری پیش آمده که پزشکان باید تصمیم می‌گرفته‌اند کدام بیمار سرطانی اول باید برای شیمی‌درمانی یا اقدامات درمانی دیگر برود یا در بین بیماران جراحی کدام‌یک باید موثرترین داروی بیهوشی را دریافت کند یا اتفاق افتاده که پزشکان در کمپ‌های مملو از جمعیت باید تصمیم می‌گرفته‌اند کدام بیمار اول باید درمان شود.
در شرایط بحران این تصمیم به معنای مرگ یا زندگی است.
در سال 2005 که گردباد کاترینا شهر نیواورلئان در ایالات‌متحده را درنوردید و بیش از 1800 کشته برجای گذاشت، وقتی آب بیمارستان‌ها را گرفت، برق قطع شد و گرمای هوا بالا رفت، پزشکان مجبور شدند به‌صورت موردی تصمیم بگیرند کدام بیماران را اول باید از بیمارستان خارج کرد. در یک مرکز پزشکی که پزشکان تصمیم گرفتند بیماران بدحال باید آخر از همه خارج شوند، بسیاری از این بیماران مردند. در موردی دیگر، در جریان همه‌گیری آنفلوانزای H1N1 (آنفلوانزای خوکی) در سال 2009، هزاران نفر دچار مشکلات حاد تنفسی شدند. برای برخی از شدیدترین این موارد پزشکان از ماشین‌های بای‌پس قلبی- ریوی کردند و در این وضعیت مجبور شدند به خاطر این درمان هزینه‌بر و کم‌تعداد که تنها در 120 بیمارستان موجود بود، نوعی سهمیه‌بندی را در نظر بگیرند.
از این ماجراها در کشورهای دیگر از فقیر و غنی هم دیده می‌شود. در سال 2011 که زمین‌لرزه به مرکز اتمی فوکوشیمای ژاپن آسیب رساند، برخی بیماران نزدیک مرکز ازجمله کودکان انتخاب شدند تا با هواپیما یا بالگرد به مناطق امن برده شوند، درصورتی‌که بسیاری بیماران دیگر به دلیل کاهش منابع درمانی بیمارتر شدند. در بیمارستانی تعداد زیادی از بیماران سالمند به حال خودشان رها شدند و بر اساس گزارش لنست بسیاری از آن‌ها مردند.
در کشورهای غرب آفریقا و در جریان همه‌گیری ابولا در سال 2011، در جریان کشیک‌های فشرده‌ای که پزشکان و پرستاران با لباس‌های مخصوص دولایه می‌گذراندند، باید تصمیم می‌گرفتند کدام بیمار را باید درمان کرد.
دکتر بیدیسون وقتی در کشورهای بیگانه به ماموریت رفته بود، خود با این مشکل کمبود منابع درمانی روبه‌رو شد. وی که نایب‌رئیس اداره گروه آموزشی جان هاپکینز است، می‌گوید حتی در این بیمارستان با 1145 تخت و سرمایه‌گذاری 7/7 میلیارد دلاری در همه‌گیری‌های حاد نمی‌توان نیاز همه بیماران را پاسخ داد. وقتی از او خواستند به‌عنوان یک کارشناس سلامت درباره اولویت‌بندی درمان نظر بدهد، گفت کارشناسان نمی‌توانند بدون دانستن نظر افکار عمومی تصمیمی این‌قدر حیاتی بگیرند.
دست‌کم 18 ایالت از نیویورک گرفته تا کارولینا و بسیاری از بیمارستان‌ها ازجمله 152 مرکز درمانی تحت نظارت اداره امور کهنه سربازان پروتکل‌هایی را در این زمینه تهیه کرده‌اند. برخی از این مراکز از حمایت‌های برنامه دولتی برای ساماندهی بیمارستان‌ها برخوردار می‌شوند، اما تعداد کمی از مردم چیزی درباره برنامه‌های اولویت‌بندی درمان می‌دانند و کمتر از آن مورد مشورت قرار گرفته‌اند.
برخی از این دستورالعمل‌ها برحسب وضعیت انعطاف‌پذیری دارند، اما بقیه از پزشکان می‌خواهند تا در همه‌گیری‌های شدید صراحتا از پذیرش بیماران مسن‌تر یا بیماران با وضعیت‌های خاص پزشکی مانند نارسایی کلیه یا سرطان‌های پیشرفته خودداری کنند.
در مریلند پاسخ‌دهندگان رای به درمان اولویت‌بندی‌شده برای افرادی داده بودند که امکان مداوای بیشتری داشتند یا بعد از درمان انتظار می‌رود بیشتر عمر کنند. هرچند بسیاری هم گفته بودند روش «هرکه زودتر آمد زودتر درمان شود» مناسب است تا بیماران از فرصت‌های برابر برخوردار شوند.
در جریان تحقیق پرسش‌های غیرمنتظره‌ای مطرح شدند: آیا در شرایط بحران مهاجران غیرقانونی باید از خدماتی مانند ونتیلاتور برخوردار شوند؟ معتادان به مواد مخدر یا الکل یا مجرمان چطور؟ و بعدازاینکه گفته شد نباید درباره این موضوع تبعیضی قائل شد، یکی از شرکت‌کنندگان گفته بود به‌این‌ترتیب سن را هم می‌شود ازجمله تبعیض‌ها دانست.
با توجه به مناقشات فعلی کارشناسان به تدوین این طرح تا مهلت مقرر، پایان سال 2017، خوش‌بین نیستند.
New York Times
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار