شفا آنلاین>سلامت> هپاتیت اتوایمیون، بیماری مزمنی است که با التهاب پایدار کبد به دلایل نامعلوم و شروع نکروز بافتی و پیشرفت آن به سمت سیروز کبدی شناخته می‌شود.
به گزارش شفا آنلاین،درمان
استاندارد برای هپاتیت اتوایمیون، تجویز یک کورتیکواستروئید(مثلا پردنیزون)
به تنهایی یا در ترکیب با آزاتیوپرین است. درمان‌های آلترناتیو برای
بیمارانی که ممکن است پاسخ درمانی کافی به گزینه‌های درمانی استاندارد
نداشته باشند نیز وجود دارند. بلافاصله پس از تشخیص هپاتیت اتوایمیون، برای
پیشگیری از پیشرفت بیشتر این بیماری، یک داروی مهارکننده سیستم ایمنی باید
شروع شود. در بیمارانی که به درمان استاندارد و نیز درمان‌های آلترناتیو
موجود پاسخ درمانی نمی‌دهند، بیماری کبدی پیشرفت کرده و نیازمند پیوند کبد
می‌شوند. هپاتیت اتوایمیون اولین‌بار در 1950 توسط یک پزشک سوئدی گزارش شد. عوامل محیطی، نارسایی سیستم ایمنی و عوامل ژنتیکی می‌توانند باعث حمله ایمنی وابسته به سلول T ، به آنتی‌ژن‌های کبدی و در نتیجه ابتلا به هپاتیت اتوایمیون شود. دو نوع شناخته شده هپاتیت اتوایمیون وجود دارد:نوع یک(AIH1)-مثبت برای آنتی‌بادی ضدهسته‌ای و/یا آنتی‌بادی ضدعضلات صاف- و نوع دو (AIH2)،-مثبت برای آنتی‌بادی نوع1 میکروزومال ضدکبد/کلیه-است.
سازمان پیشگیری و کنترل بیماری‌های آمریکا برای پیشگیری و کنترل عفونت ویروس هپاتیتC و بیماری مزمن کبدی وابسته به ویروس هپاتیتC، به یکبار انجام آزمون ویروس هپاتیتC برای افرادی که بین 1945 و 1965 میلادی متولد شده‌اند، توصیه کرده است. هپاتیت اتوایمیون می‌تواند به طور همزمان با بیماری‌های کبدی دیده شود. درمان استاندارد اخیر هپاتیت اتوایمیون عبارت است از مصرف پردنیزون به تنهایی یا در ترکیب با آزاتیوپرین برای بهبود علایم، تظاهرات التهابی کبد و کند کردن پیشرفت فیبروز کبدی. اخیرا، به دلیل عوارض ناخواسته استفاده از پردنیزون، همچنین شکست درمانی و پاسخ‌دهی ناکامل و مسمومیت‌های دارویی تجربه شده از سوی بیماران، بحث فراوانی در مورد درمان‌های آلترناتیو در جمعیت مبتلایان به هپاتیت اتوایمیون مطرح شده است. این درمان‌های آلترناتیو عبارتند از مایکوفنولات موفتیل، تاکرولیموس، سیکلوسپورین، بودزوناید و آلوپورینول. ریتوکسیماب، اینفلیکسیماب و سیکلوفسفاماید نیز مورد مطالعه قرار گرفته‌اند، اما اطلاعات اندکی در مورد کاربرد آنها در هپاتیت اتوایمیون وجود دارد.
درمان استاندارد
درمان استاندارد هپاتیت اتوایمیون عبارت است از تجویز پردنیزون به تنهایی یا در ترکیب با آزاتیوپرین. درمان القایی با پردنیزون با دوز 30 تا 60 میلی‌گرم در روز یا 1 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز به‌عنوان مونوتراپی و دوز 30 میلی‌گرم در روز در ترکیب با آزاتیوپرین 50 میلی‌گرمی(1تا2 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز)، برای این بیماران توصیه شده است. وقتی که آزاتیوپرین به تنهایی مصرف شود، نمی‌تواند موجب خاموشی بیماری شود؛ اما تجویز آن همراه با دوز کاهش داده شده استروئیدها می‌تواند خاموشی بیماری را القا کند. آزاتیوپرین، در این بیماران دیرتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. بنابراین، اول باید پاسخ درمانی به مونوتراپی استروئید ارزیابی شود. در مورد بیماران با بیماری‌های زمینه‌ای که می‌توانند به دلیل استفاده از پردنیزون سیستمیک رخ داده باشند(سایکوز، کامپرشن مهره‌ای، دیابت شدید؛ هایپرتنشن کنترل نشده) احتیاط لازم است. به‌عنوان آلترناتیو کورتیکواستروئید ، بودزوناید، با عوارض ناخواسته کمتر می‌تواند در ترکیب با آزاتیوپرین تجویز شود. قبل از شروع آزاتیوپرین باید یک کنترلCBC جهت اطمینان از اینکه بیمار سایتوپنی یا افت پلاکت پیش از درمان ندارد انجام شود. پس از فروکش بیماری، باید پردنیزون به تدریج و طی 6 هفته با اندازه‌گیری مرتب شاخص‌های آزمایشگاهی(هر 3 هفته یکبار طی درمان و برای 3 ماه پس از قطع درمان) تیپر شود.
درمان‌های آلترناتیو
درمان‌های آلترناتیو متعددی برای هپاتیت اتوایمیون وجود دارند که عبارتند از بودزوناید، سیکلوسپورین، تاکرولیموس، مایکوفنولات، درمان ادجوانت آلوپورینول، اینفلیکسیماب، ریتوکسیماب و اورسوداکسی کولیک اسید. بودزوناید، که یک استروئید صناعی است می‌تواند به‌عنوان آلترناتیو پردنیزون مورد استفاده قرار گیرد. در مقایسه با پردنیزون، این گزینه عوارض ناخواسته کمتری دارد. (سردرد و عفونت تنفسی به‌عنوان شایع‌ترین عوارض). تغییر در وضعیت ظاهری نظیر صورت شکل ماه، آکنه و هیرسوتیسم نیز گزارش شده‌اند. بودزوناید از مسیر اول متابولیسم کبدی متابولیزه شده و بنابراین بیماران چندان عوارض سیستمیکی را که با پردنیزون دیده می‌شود تجربه نمی‌کنند. هر چند، متابولیسم کبدی مصرف آن را در بیماران سیروتیک-به دلیل خطر هایپرتنشن پورتال که منتهی می‌شود به متابولیسم ضعیف و خطر مسمومیت سیستمیک-محدود کرده است. در یک مطالعه بزرگ آینده‌نگر چندمرکزی فاز2، 207 بیمار به طور کاملا تصادفی، تحت درمان با 3 میلی‌گرم بودزوناید خوراکی 3 بار در روز یا پردنیزون 40 میلی‌گرم در روز (با یک دوره تیپر) به علاوه آزاتیوپرین 1 تا 2 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز قرار گرفتند. میزان پاسخ‌دهی درمانی کامل در گروه دریافت‌کننده بودزوناید به مراتب از گروه دریافت‌کننده پردنیزون بالاتر بود. همچنین، خاموشی بیوکمیکال به مراتب در گروه مصرف‌کننده بودزوناید بالاتر بود و عوارض ناخواسته در ماه 12 به میزان کمتری در گروه بودزوناید مشاهده شد. این نتایج نشان دادند که بودزوناید آلترناتیو موثرتر و بی‌خطرتری در مقایسه با درمان استاندارد است. سیکلوسپورین، یک مهارکننده کلسینورین و داروی مهارکننده ایمنی، روی سیگنال‌دهی وابسته به کلسیم و مهار عملکرد سلول T، از طریق ژن اینترلوکین 2، اثر می‌کند. تاکرولیموس، یک ماکرولید مهارکننده ایمنی است که با مهار عملکرد سلول T اثر می‌کند. هر چند که هیچ مطالعه بالینی برای استفاده از این دارو در مبتلایان به هپاتیت اتوایمیون وجود ندارد، نتایج به دست آمده از مطالعات پایلوت، تشویق‌کننده اند
. اما مطالعات بیشتری برای توصیه به مصرف تاکرولیموس به‌عنوان گزینه‌ای موثر و ایمن لازم است. مایکوفنولات به‌عنوان یک داروی مهارکننده سیستم ایمنی در پیوند عضو کاربرد دارد. این پیش دارو در کبد به متابولیت فعال اسید مایکوفنولیک تبدیل می‌شود. آلوپورینول که بیشتر برای درمان نقرس تجویز می‌شود، داروی دیگری است که در درمان مبتلایان به هپاتیت اتوایمیون موفق شناخته شده است. مصرف همزمان آلوپورینول و دوز اندک آزاتیوپرین می‌تواند از تشکیل متابولیت توکسیک جلوگیری کند. سپید
2016,US.Pharmacist
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار