خانواده‌های کم درآمد با خرید مارک‌های ارزان‌تر حدود 11 درصد صرفه‌جویی می‌کنند، اما نیمی از این صرفه‌جویی بدلیل نیاز به خرید مداوم (در مقادیر کم) از دست می‌رود.

بطورمثال، خانواده‌های کم درآمد حدود 5.5 درصد بیشتر از خانواده‌های با درآمد بالا برای خرید دستمال کاغذی پرداخت می‌کنند؛ این درحالیست که افراد با درآمد بالا با خرید به صورت عمده، مبلغ زیادی صرفه‌جویی می‌کنند.

خانواده‌های کم درآمد تمایل به خرید برندهای ارزان‌تر برای صرفه‌جویی در هزینه‌ها دارند، اما بخش زیادی از پول آنها با این شیوه خرید از دست می‌رود

افراد کم درآمد قادر به خرید به صورت عمده و در حراجی‌ها (تعداد بیشتر با قیمت پایین‌تر) نیستند؛ این افراد بدلیل مشکلات مالی، مقادیر کمی از هر جنس در خانه دارند و اغلب نمی‌توانند تا زمان حراجی‌ها و بهره‌مندی از تخفیف‌های ارائه شده، منتظر بمانند.

محققان دانشکده کسب و کار راس (Ross) در دانشگاه میشیگان تأکید می‌کنند که این مسأله ناشی از ناآگاهی افراد کم درآمد نسبت به مزایای خرید به صورت عمده یا در حراجی نیست، بلکه مشکل اصلی نبود نقدینگی کافی است؛ بررسی‌ها نشان می‌دهد، افراد کم درآمد نیز همزمان با افزایش نقدینگی – اغلب در آغاز ماه و هنگام گرفتن حقوق – از مزایای خرید در حراجی‌ها استفاده می‌کنند.

دولت‌ها می‌توانند نقش مهمی در این رابطه ایفا کرده و با ایجاد اعتبار برای افراد کم درآمد، مشکل محدودیت نقدینگی آنها را تاحدودی برطرف کنند؛ خرده‌فروشان نیز از طریق ایجاد خط اعتباری ویژه‌ای برای خرید مایحتاج روزانه افراد کم درآمد، می‌توانند نقش موثری داشته باشند. Phys.org