طراحی قرص‌های مجهز به باتری‌های قابل‌هضم

به گزارش شفا آنلاین،  یک قرص هوشمند را تصور کنید که می‌تواند بیماری و نارسایی را در روده شناسایی کرده و به‌طور خودکار داروی مناسب را آزاد کند. برای ایجاد چنین ابزاری، فناوری مورد نیاز آن در دسترس است، اما دانشمندان هنوز به دنبال مواد الکترونیکی (مانند باتری و مدار) هستند که اگر در بدن ما گیر افتاد، خطری ایجاد نکند.

 در مجله Trends i- Biotechnology، کریستوفر بتینگر از دانشگاه کارنگی ملون (Carnegie Mellon)، چشم‌اندازی برای ایجاد مواد الکترونیکی ایمن، توسط یون‌های داخل دستگاه گوارش ارائه کرده‌است.

 دستگاه‌های پزشکی الکترونیکی خوراکی، ایده جدیدی نیست. از سال 1970، محققان نمونه‌های اولیه‌ای ساختند که با بلعیدن، دما و سایر نشانگرهای زیستی را اندازه‌گیری می‌کردند. در حال حاضر، دوربین‌های خوراکی، برای جراحی دستگاه گوارش و همچنین حسگرهای متصل به دارو، برای مطالعه و بررسی چگونگی انتقال داروها در بدن، استفاده می‌شوند. بتینگر و دیگر محققان در حال بررسی چگونگی استفاده از مواد معدنی یا حتی رنگ‌دانه‌های پوست و چشم، در بیوالکترونیک هستند.

دستگاه‌های خوراکی که در حال حاضر مورداستفاده قرار می‌گیرند، توسط باتری‌های معمولی، درست مانند باتری ساعت مچی کار می‌کنند. بتینگر به دنبال ساخت یک باتری است که مایعات طبیعی داخل بدن بتوانند به‌عنوان الکترولیت، جریان را از آن عبور دهند. در آزمایشگاه ثابت‌ شده‌ که ابزار الکترونیکی که با استفاده از این روش ساخته می‌شوند، می‌توانند پس از 2 تا 3 ماه در آب تجزیه شوند. همچنین شواهدی وجود دارد که تولید قرص هوشمند زیستی، می‌تواند مقرون‌به‌صرفه باشد و مجوز قانونی بگیرد. در سال‌های اخیر، دستگاه‌های پزشکی خوراکی، حتی باوجود خواص غیرمعمول‌شان، برای استفاده بیماران مجوز گرفته‌اند.

یکی از دلایل هزینه بالای داروها این است که تنها درصد کمی از یک قرص، به‌ جایی که در بدن نیاز است می‌رسد. بتینگر استدلال می‌کند که با استفاده از قرص‌های الکترونیکی به‌جای داروهای گران‌قیمت، مقدار داروی موردنیاز برای هر بیمار کاهش می‌یابد. بتینگر می‌گوید: «پیشرفت‌های سریع در مواد، اختراعات و اکتشافات، می‌توانند مشکلات پزشکی را تا حد خوبی حل کنند. اگر ما بتوانیم دستگاه‌هایی طراحی کنیم که به بهترین نحو از داروهای موجود استفاده کنند، نتیجه بسیار ارزشمندی گرفته‌ایم. به اعتقاد من این دستگاه را می‌توان در 5 تا 10 سال آینده، روی بیماران آزمایش کرد.»سپید