به گزارش شفا آنلاین،اين
بررسي بر روي بزرگسالان داراي اضافه‌وزن مبتلا ديابت نوع2، نشان داد
افرادي که از رژيم‌هاي غذاي پرپروتئين، کم پروتئين، کم‌چربي يا پرچربي
پيروي مي‌کردند، به ميزان مشابهي وزن کم مي‌کنند.
اما
هنگامي ميزان انسولين- هورمون تنظيم‌کننده قند خون- در اين افراد مطرح
بود، تفاوت‌هايي بروز کرد. بدن در ديابت نوع ?، حساسيتش به انسولين را از
دست مي‌دهد و درنتيجه ميزان قند خون و توليد انسولين افزايش مي‌يابد.
در
اين بررسي، برخي از افرادي که از رژيم پرپروتئين پيروي مي‌کردند، ميزان
بيشتر کاهش در انسولين و بهبود حساسيت به انسولين را نشان دادند؛ اين افراد
کساني بودند که يک واريان يا گونه ژني خاص را داشتند که ميزان ويتامين D
را افزايش مي‌دهد.
کيبين کي، استاديار در کالج پزشکي آلبرت اينشتين در نيويورک، سرپرست اين پژوهش گفت:«هنوز روشن نيست که اين يافته‌ها به چه معناست.»
نکته اول اينکه اين اطلاعات سودمندي عملي ندارد، چراکه افراد نمي‌دانند وضعيت ژنتيکي شخصي‌شان از لحاظ متابوليسم
ويتامينD چگونه است.
کي گفت: «در حال حاضر، ما فقط در «مرحله مفهومي» اين پژوهش هستيم.»
اين بررسي در 29 سپتامبر در ژورنال Diabetologia منتشر شد.
ويتامين
D بيش از همه به علت اثرات آن در استخوان‌سازي است، اما وظايف گسترده
ديگري هم در بدن دارد، ازجمله کمک به رشد سلولي، کارکرد ايمني و التهاب.
به
گفته کي، بررسي‌ها ميزان پايين ويتامين D را با افزايش خطر بيماري مزمن
گوناگوني مربوط کرده‌اند، ازجمله ديابت نوع دو. اين گروه در بررسي فعلي
مي‌خواستند، ببينند آيا گوناگوني‌هاي ژنتيکي در متابوليسم ويتامين D تفاوتي
در پاسخ مبتلايان به ديابت نوع دو به رژيم‌هاي غذايي متفاوت کاهش وزن.
اين
بررسي شامل 645 فرد بزرگسال چاق و داراي اضافه‌وزن بود که دو سال را بر
روي يکي از چهار نوع رژيم کاهش کالري دريافتي گذرانده بودند. دو نوع از اين
رژيم‌ها نسبتا پرپروتئين بودند، به‌طوري‌که 25 درصد کالري‌هاي روزانه از
پروتئين به دست مي‌آمد؛ دو رژيم ديگر ميزان‌هاي «ميانگين» پروتئين (15 درصد
کالري‌ها از پروتئين) داشتند.
ميزان چربي نيز در اين رژيم‌هاي غذايي متفاوت بودند، به‌طوري‌که دو نوع از رژيم‌هاي غذايي مقادير نسبتا کمي چربي داشتند
(20 درصد از کالري روزانه) و دو نوع ديگر ميزان بالاي چربي داشتند (40 درصد از کالري روزانه).
هنگامي‌که
مقايسه ميزان کاهش وزن مطرح بود، همه اين رژيم‌هاي غذايي به‌طور مشابهي
موثر بودند- و به افراد کمک کرده بودند که به‌طور ميانگين4 تا 5کيلوگرم وزن
کم کنند. تفاوت‌ها در ژن‌هاي مربوط به ويتامين D هيچ تاثيري در ميزان کلي
کاهش وزن نشان نداد.
اما به گفته کي، هنگامي که مسئله بهبود ميزان انسولين مطرح بود، ظاهرا ژن‌ها تاثيربخش بودند.
به
گفته پژوهشگران، ژني که از اين لحاظ برتري داشت، با نام DHCR7 شناخته
مي‌شود و به ساختن ويتامين D در بدن کمک مي‌کند. اغلب شرکت‌کنندگان در
بررسي دست‌کم يک نسخه از
گونه T اين ژن را داشتند که ميزان ويتامين D خون را بالا مي‌برد.
افرادي
که اين واريان ژني را داشتند هنگامي‌که روي رژيم غذايي پرپروتئين قرار
داشتند، نسبت به رژيم غذايي با پروتئين متوسط بهبودي بيشتري در ميزان
انسولين خون نشان مي‌دادند.
به
گفته کي، هنوز روشن نيست که علت اين پديده چيست؛ اما به گفته کي، برخي از
غذاهاي پرپروتئين، مانند برخي از ماهي‌ها و فراورده‌هاي لبني غني‌شده،
مقدار زيادي ويتامين D دارند و ممکن است افرادي داراي واريان T نسبت به
افرادي که اين واريان را ندارند، مقدار بيشتري ويتامين D از غذا استخراج
کنند. به گفته کي، ميزان‌هاي بالاتر ويتامين D به‌نوبه خود به بهبود حساسيت
به انسولين مي‌انجامد.
البته
اين بررسي داراي محدوديت‌هايي هم هست. يک محدوديت اين است که پژوهشگران
ميزان ويتامين D خون را اندازه نگرفته بودند و ديگري اينکه، بررسي‌ها
شاهدي درباره تاثير نهايي رژيم غذايي پرپروتئين بر سلامت درازمدت افراد در
اختيار نمي‌گذارد.
منبع:
HealthDay
