به گزارش شفا آنلاین،هر شهروند در طول روز، هفته و سال‌های زندگی خود نقاط مختلفی از شهر را تجربه می‌کند. برای کار و تحصیل، خرید و تفریح و سکونت، محله‌های متفاوتی را انتخاب می‌کند، اما درنهایت به محله‌ای که در آن بزرگ شده است دلبستگی دارد. حس دلبستگی به خانه پدری و در مقیاس‌های بزرگ‌تر محله و شهر پدری، به حس «هویت مکانی» منجر می‌شود. هویت مکانی «کنترل بر محیط» را به همراه دارد و کنترل بر محیط به ما «اعتمادبه‌نفس» و «حس مالکیت» می‌دهد. تجربه نشان داده است در محله‌هایی که ساکنانش به آن احساس مالکیت دارند، جرم کمتری اتفاق می‌افتد. به‌علاوه می‌دانیم هر چه شهروندان سلامت روان بهتری داشته باشند، میزان ارتکاب جرم کمتر می‌شود. محیط زندگی می‌تواند سلامت روان انسان را بهبود بخشد. همان‌طور که هنر چیدمان در معماری داخلی فضاهایی آرامش‌بخش و زیبا خلق می‌کند، شهر نیز می‌تواند با طراحی مناسب کیفیت‌های فضایی مطلوبی داشته باشد. کیفیت زندگی شهری بر کیفیت زندگی انسان شهری تأثیر می‌گذارد. معماری ناهمگون و غیرانسانی، استرس‌های محیطی و افسردگی را در جوامع شهری بالا می‌برد، اما طراحی براساس ماهیت انسان می‌تواند نشاط و شادابی و آسایش محیطی را تأمین کند. شاید تکرار این عبارت که «شهر ما خانه ماست» اعتبار و معنی واقعی آن را در ذهن ما از بین برده باشد، اما چیزی از ارزش آن کم نکرده است. «خانه» جایی است که آرامش ما را تأمین می‌کند و شهر هم به‌عنوان خانه بزرگ‌تر می‌تواند همین‌طور باشد. «خانه» برای تأمین آسایش ساکنانش باید از آلودگی‌ها دور بماند، دید و منظری خوب داشته و بر مبنای تمایلات و نیازهای انسانی طراحی شده باشد.
فضاهای سبز عمومی نمونه‌ای از فضای مطلوب شهری هستند. گذران وقت در یک پارک یا حتی عبور از آن در طول روز، شاداب‌کننده و آرامش‌بخش است. دید و نور مناسب پنجره محل سکونت یا کار هم تأثیر خوبی بر روان انسان دارد. ساختمان و شهر هر دو اگر بر مبنای آسایش انسان طراحی شوند، سلامت روانی بیشتری را برای شهروندان تأمین خواهند کرد. در کنار طراحی مناسب، ایجاد حس مالکیت و هویت مکانی برای شهروندان در هر محله به کم‌شدن جرم و خشونت در آن محله کمک می‌کند. درگیر‌کردن شهروندان و ساکنان هر محله در اموری مانند اداره یک پارک، تمیز نگه‌داشتن یک خیابان، احساس و نظرشان درباره ساخت یا تخریب یک ساختمان در آن محله، ایجاد فضاهای تجمع مشترک و نگهداری از آن، حس مالکیت، مهم بودن و به دنبال آن حس امنیت را در آنها تقویت می‌کند. معماران، طراحان شهری و اداره‌کنندگان شهرها باید بدانند ارزش هر فضا، بنا یا شهر وابسته به احساس و تجربه استفاده‌کنندگان آن فضاست.
یک شهر را خاطرات خوب آن ارزشمند و ماندگار می‌کند، چون حس و تجربه‌ای که از هر محیط پیدا می‌کنیم با ما خواهد ماند. شهروندان باید شهر را متعلق به خود و دلپذیر بدانند. اگر در طراحی بکوشیم به نظر، سلیقه، فرهنگ و شرایط روانی استفاده‌کنندگان هر بنا و هر محله -قبل و بعد از طراحی- توجه کنیم، هم کیفیت طراحی را بالا برده‌ایم و هم حس مالکیت و تعلق به مکان و فضا را از ساکنان نگرفته‌ایم. شهروندی که به محیط اطرافش دلبسته و علاقه‌مند شود برای بهبود شرایطش می‌کوشد، آن را تمیز و امن نگه می‌دارد و از هیچ تلاشی برای آسایش خود و همسایگانش دریغ نمی‌کند. به‌این‌ترتیب محله‌ها آرام‌تر و امن‌تر خواهند شد.
شرق
