روزی نیست که از این قبیل تماس‌ها و مراجعات مکرر نداشته باشیم. حتی بعضی بیماران به دانشگاه‌های علوم پزشکی و معاونت غذا و دارو مراجعه کرده‌اند، اما پاسخ درستی نگرفته‌اند. به راستی چرا کمبود قلم‌های انسولین بخصوص نوومیکس در این چند ماه دچار بحران شده است؟
معتقدم گاهی بحران و بلایای طبیعی و ... پیش آمده که فرصت پیش‌بینی، تصمیم‌گیری و اقدامات برای برنامه‌ریزی حل معضلات را میگیرد، اما برخی کمبودهای دارویی در این چند ساله با توجیه این مسائل نیز همخوانی ندارد! چرا که مصرف و نیاز بعضی اقلام دارویی کشور نظیر انسولین کاملا مشخص و قابل پیش‌بینی است و واردات و مقدار ذخیره‌سازی آنها توسط شرکت‌های توزیع‌کننده نیز قابل رهگیری و مشاهده است. پس چرا از چندین ماه پیش که معضل کمبود انسولین به مرز بحران نرسیده بود، هیچ فکر یا راه‌حلی پیش‌بینی نشد تا حتی در صورت لزوم از کشورهای همجوار به صورت فوریتی وارد شود؟ مگر می‌توان به بیماران دیابتی گفت برای چندین هفته دارو مصرف نکنند؟ آیا استرس و نگرانی واردشده به آنان مخاطراتی برایشان به همراه ندارد؟
بدون شک تلاش‌های سازمان غذا و داروی کشور و معاونت‌های زیرمجموعه ایشان قابل کتمان نیست، اما نگارنده معتقد است تا وقتی در مجموعه غذا و دارو تضاد منافع وجود دارد و کارشناسان ذیربط بیشتر به فکر دریافت داروهای کمیاب و سهمیه‌ای برای داروخانه‌های خصوصی خود هستند، نظارت و پیگیری برای حل مشکلات مردم در وهله بعدی قرار میگیرد.
به راستی اگر مسئولین و کارشناسان بخش دولتی در سیستم‌های خصوصی منافعی نداشته باشند، تمام تمرکز و انرژی خود را صرف برنامه‌ریزی و تصمیمات درست برای جلوگیری از ایجاد معضلات قابل پیش‌بینی نمی‌کنند؟!
بدون شک تحریم‌ها، مشکلات ارزی کشور، چه در تخصیص ارز و چه مراودات مالی، کمبودهای جهانی و افت تولید شرکت‌های سازنده انسولین در مواقعی در بروز بحران‌های دارویی کشور سهیم است؛ اما آنچه در لابه‌لای این دلایل پنهان شده، ناکارآمدی مدیران و تصمیم‌گیران است و یکی از علت‌های این معلول، عدم رعایت تعارض منافع شخصی و خصوصی کارشناسان مربوطه در سیستم‌های دولتی است.
*داروساز و کارشناس حوزه دارو
