امیدی نو در دیابت نوع 2

 
شفا آنلاین:نتایج یک مطالعه بزرگ نشان می‌دهد فرمولاسیونی از انسولین خوراکی بازال می‌تواند معادل انسولین تزریق شده glargine در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 ساده در کنترل قند خون موثر و ایمن باشد.

به گزارش شفا آنلاین:نتایج به دست آمده از مطالعه فاز 2a شرکت Novo Nordisk در نشست علمی 2017 انجمن دیابت آمریکا ارایه شد.

محقق ارایه دهنده این نتایج می‌گوید: «پس از تقریبا 100 سال که از تحقیقات در مورد انسولین خوراکی می‌گذرد، این کارآزمایی برای نخستین‌بار نشان می‌دهد که انسولین خوراکی بازال می‌تواند به‌طور ایمنی کنترل قند خون را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 ارتقا بخشید.
طراحی قرص‌های با پوشش روده‌ای که در این مطالعه استفاده شده، به‌گونه‌ای است که انسولین را به دئودنوم تحویل می‌دهد، جایی که همراه با با یک تقویت کننده جذب می‌توان قابلیت زیستی آن را افزایش داد. به عقیده دیگر محققان، انسولین خوراکی مدت‌های مدیدی است که تحت بررسی هستند و حالا به نظر می‌رسد که نتایج مطالعه حاضر برای تحویل انسولین با قابلیت زیستی بالا که به صورت خوراکی هم مصرف شود، دلگرم‌کننده است.
البته باید در مورد مقایسه آن با انسولین‌های زیرپوستی بیشتر کار شود. مطالعه حاضر در مراحل ابتدایی خود به سر می‌برد، هرچند در ابتدای کار هم نتایج بسیار دلگرم‌کننده‌ای داشته است. ما با پیشرفت قابل توجهی روبرو هستیم، اگر بتوانیم انسولین خوراکی را جایگزین انسولین بازال در دیابت نوع 2 کنیم.
در واقع، کمپانی Novo Nordisk فرمولاسیون مورد استفاده را در این کارآزمایی متوقف کرد، زیرا برای آنکه بتواند آن را وارد بازار دارویی کند، نیاز به دوزهای بالایی از آن دارد. اما Novo Nordisk همچنان به تعقیب تکنولوژی در این زمینه ادامه می‌دهد و مدیران ارشد آن اعتماد بالایی در رسیدن به موفقیت دارند.
مطالعه فاز 2 مذکور، 50 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 را که با وجود دریافت متفورمین همراه با یا بدون دیگر داروهای خوراکی (اما نه انسولین)، موفق به کنترل مناسب HbA1c نشده بودند، وارد طرح کردند.
این بیماران به‌طور تصادفی و به روش کور شده دوگانه ساختگی، به گروه دریافت کننده انسولین خوراکی یا گلارژین، یک بار در روز به مدت 8 هفته، تقسیم شدند، بنابراین هریک از آنها هم تزریق و هم 3 قرص دریافت داشتند که فرمولاسیون یکی از آنها انسولین و گروه مقابل، یک ماده حامل بوده است. بیماران به دریافت متفورمین ادامه دادند و بعضی نیز مهارکننده‌های DPP-4 نیز مصرف کردند، اما تجویز دیگر داروهای خوراکی متوقف شده بود.
در هفته 8 مطالعه، پیامد اولیه که مقایسه قند خون ناشتا میان دو گروه بود، در هر دو گروه کاهش قابل توجهی نشان می‌داد. به‌طوری که، در گروه انسولین خوراکی از 175 میلی‌گرم/ دسی‌لیتر اولیه به 129 میلی‌گرم/ دسی‌لیتر رسید و در گروه گلارژین نیز از 164 میلی‌گرم/ دسی‌لیتر اولیه به 121 میلی‌گرم/ دسی‌لیتر کاهش یافت. اختلاف کاهش میان دو گروه درمانی از نظر آماری معنی‌دار نبود.
از سوی دیگر، HbA1c نیز در دو گروه کاهش نشان داد: در گروه انسولین خوراکی از 1/8 درصد به 3/7 درصد و در گروه گلارژین، از 2/8 درصد به 1/7 درصد رسید. تفاوت درمان میان دو گروه نیز از نظر آماری قابل توجه نبود.
کاهش در فروکتوزامین fructosamine (مقیاس کوتاه‌مدت‌تر از گلیسمی کلی نسبت به HbA1c) و C-peptide ناشتا، نیز بین دو گروه درمانی از نظر آماری معنی‌دار گزارش نشد.
هیپوگلیسمی در هر دو گروه ناشایع بودند و هیچ گزارشی از بروز حوادث جدی هیپوگلیسمی ارایه نشد. نرخ بروز دیگر عوارض جانبی نیز بین دو گروه تفاوتی نشان نداد.
از سوی دیگر، تفاوتی در وزن بدن یا تشکیل آنتی‌بادی میان بیماران دو گروه درمانی دیده نشد، اما باید اذعان داشت که شاید دوره پیگیری 8 هفته‌ای برای بررسی این موضوع کوتاه باشد.سپید
منبع: Medscape