چرخه مختل شده نقدینگی صنعت داروسازی را به تعطیلی می‌کشاند

بعداز انقلاب یکی از صنایع افتخارآمیز در کشورمان، صنعت داروسازی بوده که توانسته است قابلیت‌های فراوانی در تولید دارو در تمامی مراحل آن داشته باشد. امروز صنعت داروسازی بیش از 96 درصد نیاز دارویی کشور را با حداقل وابستگی به خارج از کشور تامین می‌کند و در مسیر خودکفایی دارویی موفق عمل می‌کند.

علی‌رغم اینکه صنعت داروسازی به‌عنوان یکی از صنایع استراتژیک کشور نقش موثری در استقلال و امنیت ملی دارد، متاسفانه در در ماه‌ها و سال‌های گذشته به جهت دیر کرد پرداخت بیمارستان‌های دولتی و بیمه‌ها به شرکت‌های پخش و داروخانه‌ها و همچنین تحمیل هزینه‌های مالی با معضل نقدینگی مواجه شده است. تولیدکنندگان دارو به صورت فزآینده شاهدند که هزینه‌های تولید رو به افزایش است. دولت به راه‌های مختلف به صنعت هزینه تحمیل می‌کند؛ برای نمونه مالیات ارزش افزوده به ناحق به صنعت داروسازی تحمیل شده است در حالی که هیچ جای قیمت‌گذاری دیده نمی‌شود و صنعت داروسازی باید بابت نهاده‌هایی که استفاده می‌کند، مالیات ارزش‌افزوده پرداخت کند بدون آنکه در قیمت آن لحاظ شود. صنعتی که باید نیازهای خود را به صورت نقدی خرید کند و متاسفانه پول خود را از شرکت‌های بیمه با ماه‌ها تاخیر دریافت کند، با چه استدلالی باید متحمل این همه هزینه شود؟ در حال حاضر بدهی دانشگاه‌ها و مراکز نیمه‌دولتی به شرکت‌های توزیع دارو به بیش از ۳ هزار میلیارد تومان رسیده است. در حالی که در گذشته نه چندان دور دوره وصول مطالبات در این صنعت ۶۰ روز بود، امروز این رقم به بیش از ۳۶۰ روز رسیده است. به عبارت دیگر پولی که امروز وارد چرخه تولید در صنعت داروسازی می‌شود در خوشبینانه‌ترین حالت ۱۸ الی ۲۴ ماه بعد به صاحب کالا بر می‌گردد. بنابراین چطور می‌توان توقع داشت که تولیدکننده در این وضعیت بتواند به نحو احسن راه خود را ادامه دهد و هر روز نوآوری داشته باشد؟ صنعتی که در مقایسه با دیگر صنایع تولیدی کشور، بالاترین نرخ نوآوری را دارد امروز به دلیل سهل‌انگاری از نوآوری عقب مانده است. یکی از راه‌های پویایی صنعت داروسازی این است که چرخش نقدینگی اقتصادیِ صنعت را سودآور و بهره‌ور نگاه دارند که متاسفانه ما از شاخص‌های بهره‌وری خیلی فاصله گرفتیم. به‌رغم رویکرد دولت و انتظاری که می‌رفت، وزارت صنعت، معدن در جهت جلوگیری از تعطیلی خطوط تولید و حمایت‌های ارزی و بانکی که باید از صنایع انجام می‌داد، صنعت داروسازی را در این اولویت قرار نداد که امیدوارم در دولت بعدی به آن توجه شود. در پایان وظیفه خود می‌دانم تا برای هزارمین بار یادآوری کنم، مسئولان بی‌توجه به تحمیل هزینه‌های گزاف به این صنعت، متوجه نیستند که اگر صنعت داروسازی زمین بخورد و نتواند به نوآوری‌های خودش ادامه بدهد، قطعا نخواهند توانست پاسخگوی نسل آینده باشد. بنابراین تا دیر نشده باید به داد این صنعت برسند تا شاهد شکوفایی بیش از پیش آن در کشور باشیم.سپید
عباس کبریایی زاده
رئیس سندیکای صاحبان صنایع داروهای انسانی ایران