بعد از اجرای طرح تحول سلامت در دولت یازدهم و افزایش حجم کار در بیمارستانهای دانشگاهی و دولتی، نیروی پرستاری نیز تحت فشار حجم کاری بالا قرار گرفت و این در حالی بود که در شرایط موجود قبل از اجرای طرح تحول سلامت نیز، کمبود پرستار به شدت خودنمایی میکرد.
شفا آنلاین:جامعه
پرستاری کشور که پیشقراول نظام سلامت کشور است، آنطور که باید مورد توجه
تصمیم گیران حوزه سلامت قرار نگرفته و از همین رو، از وضعیت و جایگاهی که
دارند، گله مند هستند.
بعد از اجرای
طرح تحول سلامت در دولت یازدهم و
افزایش حجم کار در بیمارستانهای دانشگاهی و دولتی، نیروی پرستاری نیز تحت
فشار حجم کاری بالا قرار گرفت و این در حالی بود که در شرایط موجود قبل از
اجرای طرح تحول سلامت<Health reform plan> نیز، کمبود پرستار به شدت خودنمایی میکرد. دست
اندرکاران و تصمیمگیران حوزه سلامت کشور، خوب میدانند که بیشترین حجم
خدمات سلامت به بیماران در زمان بستری و...، متوجه کادر پرستاری است. زیرا،
این پرستاران هستند که در طول شبانه روز، بیشترین مواجهه را با بیماران
دارند. این در حالی است که جایگاه نیروی پرستاری در نظام سلامت کشور، آن
طور که باید و شاید، تقویت و مستحکم نشده و همواره شاهد پس لرزههایی در
حوزه سلامت هستیم که آثار تخریبی آن بیشتر متوجه پرستاران است. محمد
شریفیمقدم قائم مقام سازمان نظام پرستاری کشور، ایجاد تعامل سازنده دو
طرفه در تصمیمگیریهای حوزه پرستاری را مورد اشاره قرار میدهد و میگوید:
«توقف طرحهای غیر کارشناسی در حوزه پرستاری نظیر صلاحیت حرفهای
پرستاران، تربیت بیمارستانی پرستار، تربیت کمک پرستار و… از جمله
خواستههای جامعه پرستاری از رئیسجمهور دولت دوازدهم است.» وی همچنین بر
اجرای قوانین بر زمین مانده پرستاری مثل قانون تعرفهگذاری خدمات پرستاری و
رفع کمبود نیروی پرستاری از طریق افزایش جذابیتهای حرفهای، تاکید میکند
و میافزاید: «متاسفانه باب مذاکره و تعامل با وزارت بهداشت در دولت
یازدهم بسته شد.» عباس اسکندری رئیس هیئت مدیره نظام پرستاری اصفهان،
میگوید: «جامعه پرستاری کشور به رغم بی توجهیها و بی مهریهای وزارت
بهداشت دولت یازدهم، در انتخابات ۲۹ اردیبهشت، منافع ملی را بر منافع صنفی و
حرفهای ارجح دانسته و این نشان از بلوغ فکری، بینش سیاسی و بیداری
پرستاران دارد.» وی میافزاید: «انتظار جامعه پرستاری از رئیس جمهور منتخب
دولت دوازدهم، این است که وزیر بهداشت خود را از میان افرادی انتخاب کند که
عدالت در نظام سلامت را سرلوحه تمام برنامههای خود بداند و بدان عمل کند.
آنچه اکنون بیش از هر چیز لازم و ضروری به نظر میرسد، پیگیری مطالبات
قانونی و مغفول مانده جامعه پرستاری است.» تلاش در جهت اجرای قانون تعرفه
گذاری خدمات پرستاری، تلاش در جهت اجرای دقیق و صحیح قانون ارتقاء بهره وری
کارکنان بالینی در تمامی مراکز درمانی کشور، تلاش در جهت اجرای قانون
مشاغل سخت و زیان آور کارکنان بالینی، اولویت دادن به بهداشت و پیشگیری
نسبت به درمان، اجرای طرح سلامت خانواده ( پزشک خانواده و نظام ارجاع با
مشارکت همه گروههای نظام سلامت)، اصلاح نظام پرداخت در حوزه بهداشت و
درمان کشور با سرلوحه قرار دادن عدالت در پرداختها، اصلاح نظام آموزشی
وزارت بهداشت بر اساس نظر کارشناسان، تعیین تکلیف و تغییر وضعیت پرستاران
شرکتی در کوتاهترین زمان ممکن و جبران کمبود نیروی پرستار به روش منطقی و
اصولی و با نگاه حاکمیتی، ایجاد انگیزه و رفع مشکلات پرستاران برای
ماندگاری در این حرفه، توصیه در بکارگیری بیشتر پرستاران توانمند در
پستهای مدیریتی و استفاده بهینه از افکار و ایدههای پرستاران در سطوح
مختلف نظام سلامت و پرستاری جامعه نگر، از مهمترین خواستههای جامعه
پرستاری است. قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری که در تابستان سال ۱۳۸۶ با
اکثریت آرای نمایندگان خانه ملت به تصویب رسیده است، هنوز در حال خاک خوردن
است. این در حالی است که طرحها و برنامههای زیادی بدون پشتوانه قانونی
در حوزه سلامت کشور اجرایی شده است. اما، جامعه ۳۰۰ هزار نفری پرستاری
کشور، همچنان بعد از گذشت ۱۰ سال چشم انتظار اجرای قانونی است که منافع آن
در وهله اول متوجه مردم و نظام سلامت خواهد شد و سپس، پرستاران از آن نفع
خواهند برد. اجرایی شدن قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری، میتواند
هزینههای پرداختی بیمهها به بیمارستانهای وزارت بهداشت را کاهش دهد.
بطوریکه در حال حاضر بابت خدماتی که پرستاران انجام میدهند اما تعرفه آنها
به نام پزشکان پرداخت میشود، میتواند با اجرایی شدن این قانون،
هزینههای پرداختی بیمهها بابت این نوع از خدمات را به شدت کاهش دهد.
حسین
علینسائی عضو شورای عالی سازمان نظام پرستاری، میگوید: «شاید تنها
دستاورد جامعه پرستاری در دولت یازدهم تصویب تعرفههای خدمات پرستاری در
منزل باشد که البته هنوز هم اجرایی نشده و میتوانست بسیار زودتر مصوب و
اجرایی شود.» وی معتقد است که در دولت یازدهم حوزه پرستاری به علت
بیمهریها پسرفت داشته است و در دستور کار قرار گرفتن طرحهایی همچون کمک
پرستاری یک ساله که به دخالت افراد غیر حرفهای در امور حرفهای پرستاری و
افت شدید کیفیت خدمات تخصصی و آسیب به سلامت مردم منجر میشود، یکی از کم
لطفیها به پرستاران بوده است.
علی
نسائی ادامه میدهد: «اقدام تخریبی دیگر علیه پرستاران، در دستور کار قرار
گرفتن تربیت پرستار بیمارستانی است که این رشته را از محیط آکادمیک خارج و
به افت شدید کیفیت آموزش منجر میشود. همچنین الزامی که این طرح دارد که
مدرک هر فرد برای اشتغال صرفاً در بیمارستان محل آموزش و تحصیل خود
باشد که عملاً به استثمار پرستاران منجر میشود.» بر کسی پوشیده نیست که
جامعه پزشکی به تنهایی نمی تواند در مسیر ارتقای سلامت مردم و بیماران گام
بردارد و در این راه، نیازمند همراهی و همکاری تیم سلامت است که در راس این
تیم، نیروهای پرستاری قرار دارند. پرستارانی که در طول شبانه روز مراقب
بیماران هستند و همین بالای سر بیمار ماندن، سلامت خود آنها را تهدید می
کند. اما، حس خدمت به هموطن و فردی که روی تخت بیمارستان آه و ناله می کند،
جامعه پرستاری را مجاب کرده که چشم از سلامت خود بپوشد و تنها به فکر
سلامت بیمار باشد.
در
عین حال، این انتظار خیلی زیادی نیست که خواسته های معقول جامعه پرستاری
اجرا شود تا آنها هم خود را سهامدار نظام سلامت بدانند. شاید، دولت دوازدهم
باید از این فرصت ۴ ساله برای رفع مشکلات جامعه پرستاری و پایان دادن به
تقابل وزارت بهداشت با نمایندگان پرستاری، بیشترین استفاده را ببرد.سپید
سازمان نظام پرستاری