به گزارش شفا آنلاین: متفورمین
یگانه دارو از خانواده داروهای بیگوانید در آمریکاست. متفورمین خیلی زود
جایگزین همتای دیگرش فن فورمین شد؛ زیرا فن فورمین بهدلیل تمایل آن به
ایجاد اسیدوز لاکتیک در سال 1975 از بازار مصرف جمعآوری شده بود.
متفورمین به 2 شکل سریعالاثر و با قابلیت آزادسازی کنترلشده موجود است و
یکی از قدیمیترین و ایمنترین داروهایی است که هم اکنون نیز برای درمان
دیابت نوع2 تجویز میشود. متفورمین اثرات اولیه خود را با کاهش برون ده
گلوکز کبد نشان میدهد و اثر مختصری نیز در افزایش حساسیت به انسولین دارد.
اثر
اصلی متفورمین کاهش سطوح گلوکز ناشتا و افت میزان A1C است. این میزان افت
در میان بیماران مختلف متفاوت است؛ اما اغلب بیماران کاهش 5/1 درصدی در
میزان A1C را تجربه میکنند. از آنجا که متفورمین اثرات اولیه خود را با
مختل کردن گلوکونئوژنز کبدی اعمال میکند، یک داروی آنتی هایپرگلیسمیک
محسوب میشود؛ برخلاف انسولین یا سولفونیل اورهها که هایپوگلیسمیک هستند.
در نتیجه؛ خطر وقوع هایپوگلیسمی به دنبال مصرف متفورمین اندک است.
شایعترین عارضه جانبی ناشی از درمان با متفورمین مشکلات گوارشی از جمله
تهوع، استفراغ، آنورکسی و اسهال هستند. بیشتر بیمارانی که متفورمین را
شروع میکنند بهدلیل این عوارض میزان قابلتوجهی کاهش وزن خواهند داشت.
بنابراین در اکثر بیماران متفورمین را با دوز پایین 500 الی 850 میلیگرم
(همراه با صبحانه و شام) آغاز میکنند و به آرامی به دوز نهایی 2550
میلیگرم در روز میرسانند.سپید