شفا آنلاین:درگیری عصب مدیان در مچ دست یكی از شایع ترین نوروپاتی های
فشاری بوده كه موجب مراجعه بیمار به درمانگاه های بیماران جسمی و حركتی اعم
از ارتوپدی، نورولوژی یا طب فیزیكی می شود.به گزارش شفا آنلاین: برای تعیین میزان آسیب عصب از گزارش شدت درد توسط بیمار، معاینه، علایم كلینیكی و میزان اختلالات در بررسی های الكترودیاگنوزیس (EDX) استفاده می شود. به همین منشور نیز به تازگی مطالعه ویژه ای انجام شده است که هدف این مطالعه بررسی ارتباط میان شدت شكایت درد با علائم بالینی، مدت بیماری و یافته های الكترودیاگنوس بوده است.
در ارزیابی شدت گرفتاری عصب مدیان در سندرم تونل كارپال لازم غیر از درد، باید به شدت علایم كلینیكی بیمار و شدت اختلالات الكتروفیزیولوژیك توجه کرد
روش بررسی محققان در این پژوهش به این ترتیب بود که در طی دو سال، تمام بیمارانی كه برای درد دست ها و علایم سندرم مجرای مچ دست به بیمارستان امام خمینی (ره) مراجعه کردند از نظر شدت و مدت درد، علایم كلنیكی و الكترودیاگنوس بررسی و به كمك روش های آماری میان آنان ارتباط سنجی به عمل آمد.
یافته های به دست آمده شامل این موارد بودند: تعداد 370 بیمار شامل 234 زن و 136 مرد با میانگین سنی نزدیک به 47 سال، بررسی شدند. گزارش شدت درد برابر با رقم 02/ 2±09/ 6 بود. اختلالات EDX در 104 بیمار خیلی خفیف (Minimal CTS)؛ و 166 بیمار، خفیف (Mild CTS) و 59 بیمار متوسط (Moderate CTS)البته این گزارش در 41 بیمار گرفتاری شدید (Severe CTS) بود.
بررسی های آماری نشان داد گزارش شدت درد با اختلالات الكترودیاگنوس ارتباط معنا داری ندارد، ولی مدت ابتلا با علایم الكترودیاگنوس ارتباط داشت. لیكن میان شدت علایم بالینی با اختلالات الكترودیاگنوس ارتباط معنادار بود .
به این ترتیب محققان این گونه نتیجه گیری کردند که در ارزیابی شدت گرفتاری عصب مدیان در سندرم تونل كارپال لازم غیر از درد، باید به شدت علایم كلینیكی بیمار و شدت اختلالات الكتروفیزیولوژیك توجه کرد و گزارش شدت درد توسط بیمار با شدت گرفتاری عصب تطابق ندارد.
