پزشکان آلمانی یک دهم ایرانی ها حرف می زنند

کار گروهی به صورت کلی به این حرفه اختصاص ندارد و متعلق به همه علم پزشکی است. کار عملی در اتاق جراحی و بسیاری از بخش‌های اصلی و حیاتی درمان هم وجود دارد، اما ما به لحاظ فرهنگی عادت نداریم به صورت تیمی و گروهی کاری انجام دهیم و به همین علت هم در این زمینه پیشرفتی نمی‌کنیم.

       پزشکی به صورت کلی در ایران امری فردی تلقی می‌شود و پزشکان علاقه چندانی به کار گروهی ندارند. به همین علت است که ما مدت زمان زیادی را صرف این می‌کنیم که چه باید باشد و زمانی که به این می‌رسیم که حال باید چه کنیم و بعد که آستین بالا می‌زنیم، کاری از پیش نمی‌رود و در نتیجه همگی به اختلاف می‌رسیم. چرا که نظرات مدیریتی یکدیگر را نمی‌پذیریم و نمی‌توانیم گروهی کار کنیم. این موضوع شاید در باقی زمینه‌ها هم مانند مدیریت و مهندسی هم وجود داشته باشد، اما من تنها می‌توانم در مورد حیطه پزشکی صحبت کنم. در آلمان پزشکان آلمانی یک دهم از حرف‌های پزشکان و مسئولین ایرانی را می‌زدند و ده برابر آنها عمل انجام می‌دادند. تلاش آنها بر این بود که با عمل و نتیجه آن کار خود را نشان دهند و اینگونه خود را معرفی کنند. این موضوع خودش نشان‌دهنده این مشکل فرهنگی در بین ما است که برای عمل ارزش زیادی قائل نمی‌شویم. به همین علت هم نمی‌توانیم اعتراض زیادی در این زمینه داشته باشیم که چرا بسیاری از کارها پیش نمی‌رود. یکی از دلایل جزیره‌ای شدن علم توانبخشی هم همین عدم توانایی در کار گروهی است. رعایت سلسله‌ مراتب یا حتی عدم رعایت سلسله‌مراتب همگی اصولی دارد که در ایران خیلی به آن توجه نمی‌شود. گاه افراد زیردست با وجودی که از برخی دستورات ناراضی هستند باید از آنها پیروی کنند و گاه مدیران هم باید از موضع خود در برابر انتقادات و پیشنهادهایی که از سوی زیردستان به آنها می‌شود کوتاه بیایند و آنها را عملی کنند. تغییر همه این مسائل شدنی است اما عزم می‌خواهد که هنوز در بسیاری از پزشکان ما دیده نمی‌شود.سپید
محسن مهاجر
متخصص جراحی مغز و اعصاب