شاید اولسون در آن زمان، با بیم و وحشت واکنش نشان داد، اما او اخیرا به تمرین مدیتیشن روی آورده بود و این تمرین به او کمک کرد که روی تنفسش تمرکز کند، نگرانی‌هایش را بپذیرد و یک حس قدرتمند آرامش را احساس کند. با کاهش هیاهوی عاطفی، او توانست درک کند که بدنش به چه چیزی نیاز دارد، کمی‌سوخت و چند دقیقه دویدن آرام و بهبود بخش.

 

 

گوش دادن به بدنش و توجه نکردن به افکار منفی، او را قادر ساخت که به یک روش هوشمند و استراتژیک واکنش نشان دهد. چند مایل بعد، اولسون که استراحت و سوختگیری کرده بود، پیش افتاد، برنده شد، و رکورد زد! او می‌گوید: در آن زمان بود که تاثیر تمرین مدیتیشنم، واقعا برایم روشن شد. آن اتفاق ثابت کرد که مدیتیشن فقط یک مد زودگذر نبود و مرا به نتایج واقعی رساند.

اولسون ۳۲ ساله می‌گوید: البته برای سود بردن از مدیتیشن، لازم نیست که شما حتما یک دونده اولترا ماراتن باشید، که برای برنده شدن رقابت می‌کند. او معتقد است که مدیتیشن روزانه می‌تواند ذهن شما را آرام کند، سلامتی‌تان را بهبود بخشد، و به شما کمک کند لذت بیشتری در ورزش (و در زندگی‌تان) پیدا کنید.

اولسون آنقدر از قدرت مثبت مدیتیشن مطمئن شده بود که در سال ۲۰۱۵، شروع به برپایی ورک شاپ‌هایی برای دوهای ۳ و ۴ روزه همراه با مدیتیشن در کلرادو و کالیفرنیا کرد. شما ورک شاپ‌هایی در مورد فرم دویدن یا تمرین قدرتی در برنامه او پیدا نخواهید کرد. در عوض، آخر هفته‌های طولانی اولسون، حول جلسات مراقبه و دویدن‌های گروهی می‌چرخد که به افراد برای کشف کردن (یا کشف مجدد) دویدن بعنوان یک فعالیت صلح آمیز و سرگرم کننده، نه چیزی که پر از احساس وحشت، شک و یا ناراحتی است، تمرکز می‌کند.

بنظر می‌رسید که آن ورک شاپ، راه نجاتی برای من است، چرا که دویدن، هیچ وقت برای من راحت نبود. من همیشه درگیر تفکراتی بودم که باعث می‌شد بیش از حد به قیافه پاهایم و لرزیدن چربی‌های بدنم در حین دویدن توجه کنم. امیدوار بودم که مدیتیشن به من کمک کند تا آن افکار منتقدانه را از خودم دور کنم.

بنابراین، یک صبح شنبه در آگوست گذشته، خودم را در حالی یافتم که چهارزانو در بولدر کلرادو، با ۲۰ دونده دیگر که سنین و توانایی‌های متفاوتی داشتند، روی علف‌ها نشسته بودم. تمام آن افراد امیدوار بودند که مربیگری اولسون به آنها کمک کند لذت بیشتری از دویدن شان ببرند. در طول این دوره، ما چندین دوی آزمایشی گروهی انجام دادیم که قبل از هر کدام، یک جلسه مراقبه نشسته ۱۰ دقیقه‌ای انجام می‌شد. اولسون توصیه می‌کند بمنظور ایجاد پایه‌ای از قدرت ذهنی که بتوانید در طول تمرینات از آن استفاده کنید (زمانیکه ممکن است بیش از حد خسته، دلسرد یا پریشان باشید و نتوانید یک کار جدید مانند آرام کردن ذهنتان را انجام دهید)، مدیتیشن را در زمانی که نمی‌دوید، تمرین کنید. هنگامیکه نشستم، در مورد وضعیت ذهنی‌ام فکر کردم و تلاش کردم قضاوت را به تعویق بیندازم. اولسون می‌گوید: افکار چرخشی ایرادی ندارند، فقط صبر کنید تا محو شوند.

من یاد گرفتم که مراقبه، تمرین مشاهده کردن بدون واکنش نشان دادن است. بکارگیری آن طرز فکر در دویدن، مزایای متعددی به ارمغان می‌آورد. هنگامیکه عضله‌ی پشت ساق پایم در یک دو دچار گرفتگی شد، من نگرانی معمولم را بررسی کردم و آن را به یک ارزیابی غیر ترسناک تغییر دادم: معلوم شد که قادرم تا زمانیکه عضله‌ی درناکم بهتر می‌شود، سرعتم را تغییر دهم. من، رقیبی نداشتم که بخواهم از او جلو بزنم یا مسابقه‌ای که بخواهم برنده شوم، اما حفظ کردن احساس مثبتم، مانند یک پیروزی بزرگ بود. بجای احساس شکست، من احساس پذیرش و شادی کردم.

اینها چیزهایی هستند که شما می‌توانید از تجربه من، یاد بگیرید:

 
شما شادتر خواهید دوید

کسانی که مراقبه می‌کنند، شاهد بهتر شدن خلق و خو و تندرستی‌شان خواهند بود که ممکن است باعث شود دویدن مانند یک پاداش بنظر برسد، نه یک کار سخت و طاقت فرسا. هنگامیکه یاد بگیرید بجای نگرانی در مورد ناامیدی‌های گذشته یا آینده، فقط بر زمان حال تمرکز کنید، متوجه جزئیات بسیار زیادی در لحظه‌ی حال خواهید شد که ارزش لذت بردن را دارند، مانند مناظر و صداهای طبیعت.

شما انرژی بیشتری خواهید داشت

مراقبه ممکن است به شما کمک کند برای داشتن عملکرد مطلوب، ریلکس کنید. دوندگان گاهی اوقات در طول مسابقات کلیدی یا تمرینات، مضطرب و عصبی می‌شوند، و تنش، انرژی با ارزش جسمی و روانی را می‌مکد. اولسون می‌گوید: آرام و متمرکز نگه داشتن ذهنم قبل از یک مسابقه بزرگ، کلید یک پایان نیرومند و موفقیت آمیز است.

از آسیب دیدگی جلوگیری خواهید کرد

اولسون می‌گوید: فکر کردن در مورد وضعیت جسمی و ذهنی‌تان در طول مدیتیشن، شما را آماده می‌کند که انتخاب‌های بهتری در مورد تمرینتان انجام دهید. تشخیص یک گرفتگی همسترینگ یا درد تاندون آشیل به شما کمک می‌کند که قبل از وقوع آسیب دیدگی، تمرینتان را اصلاح کنید.

تحمل شما نسبت به درد، بیشتر خواهد شد

البته شما نباید نشانه‌های درد که حاکی از آسیب دیدگی هستند را نادیده بگیرید، اما ناراحتی‌های جزئی مانند یک تاول یا گرفتگی پهلو می‌تواند در هنگامیکه اصل اساسی مراقبه در مورد مشاهده کردن بدون بیم و وحشت را بکار می‌برید، کمتر مهلک بنظر برسند. اولسون می‌گوید: ما با متمرکز شدن روی درد، باعث تشدید آن می‌شویم. اما هنگامیکه ریلکس می‌شویم و آن را می‌پذیریم، به مقدار زیادی کاهش می‌یابد و اغلب، بسیار قابل تحمل می‌شود.

شما مسافت بیشتری را خواهید دوید

با محدود کردن توجهتان به زمان حال (بجای فکر کردن در مورد اینکه ممکن است در کیلومتر سی‌ام، چه احساسی داشته باشید)، شما می‌توانید به حرکت رو به جلو تمرکز کنید، که منجر به استقامت بهتر در مسافت طولانی می‌شود.

به تکنولوژی، وابستگی کمتری پیدا خواهید کرد

اولسون می‌گوید: مراقبه به من کمک کرده است که بطور شفاف تری با خودم ارتباط برقرار کنم، بدون حواس پرتی‌هایی مانند اینکه بخواهم بدانم تا ایستگاه کمک بعدی چقدر راه است، یا سرعتم در کیلومتر قبل چقدر بوده یا اگر با یک سرعت مشخص بدوم، چه زمانی به خط پایان می‌رسم. تمرکز کردن فقط روی تنفس و گام بعدی ام، به من امکان داده که از آن توانایی ذاتی برای فهمیدن آنکه بدنم در آن لحظه چه می‌خواهد، استفاده کنم و به من امکان می‌دهد که از دویدن لذت ببرم.

 

 

مدیتیشن را امتحان کنید:

۱. با چشمان بسته، بنشینید. مکانی با حداقل حواس پرتی ایده آل است، اما به یک صومعه نیز نیاز ندارید! هدف این است که تمرین کنید به افکار مزاحم توجه نکنید.

۲. روی تنفس‌تان تمرکز کنید. چند استنشاق آرام انجام دهید، و هوا را بطور کامل بیرون دهید.

۳. مغزتان را آرام کنید. اولسون می‌گوید: ذهن‌تان را مانند یک آسمان صاف و آرام آبی تصور کنید. گاهی اوقات، کولاکی از ابرها، آن آسمان آبی را تیره می‌کند، اما آسمان همیشه همانجاست. نفس‌تان را بر آن فضای کمتر آشفته، به گردش در آورید.

۴. یک اسکن بدنی انجام دهید. به اینها فکر کنید: چه احساسی دارید؟ در کجا احساس گرفتگی می‌کنید؟ در کجا احساس سبکی می‌کنید؟ سعی نکنید چیزی را تغییر دهید، فقط مشاهده کنید.

۵. قضاوت را به تعویق بیندازید. اولسون می‌گوید: اگر یک روز پر استرس پیش رو دارید، ایرادی ندارد. سعی کنید بدون دلسرد شدن، به این مسئله توجه کنید که الان چه احساسی دارید. هر زمانی که ذهنتان منحرف شد، با تمرکز کردن روی تنفس‌تان، حواس‌تان را جمع کنید.

۶. استقامت ایجاد کنید. با ۵ دقیقه شروع کنید و به تدریج به ۲۰ یا ۳۰ دقیقه برسید. اولسون می‌گوید: مراقبه، ورزشی برای مغز شماست. هر چه بیشتر آن را انجام دهید، برایتان آسان‌تر خواهد شد.