سرطان یک سونامی در ایران نیست

به گزارش شفا آنلاین،به نقل از سپید  آخرین نشست تخصصی جشنواره فیلم سلامت با موضوع سرطان و محوریت سه فیلم «چن‌گار»، «می خواهم زنده بمانم» و «من یک پرستارم» در پردیس سینمایی چارسو برگزار شد.

        در این نشست محمد احسانی کارگردان فیلم «می خواهم زنده بمانم»، محسن علیخانی، کارگردان فیلم «چنگار»، مجتبی عباسی کارگردان، فیلم «من یک پرستارم»، دکتر علی مطلق رئیس اداره سرطان وزارت بهداشت، حمیدرضا نمازی، متخصص اخلاق پزشکی، علیرضا منجمی، متخصص علوم شناختی، محمد هادی زاده رئیس موسسه پیشگیری از سرطان پستان شرکت داشتند.

سیاست‌گذاری در حوزه سلامت باید مطالبه مردم از دولت باشد
       محسن علیخانی کارگردان فیلم «چنگار» درباره علت پرداختن به بیماری سرطان توضیح داد: «دلیل پرداختن به این بیماری دچار بودن مادرم با آن بود. از سال 89 کارهای تحقیقاتی مربوط به این فیلم را شروع کردم و ابتدا می‌خواستم 5 مستند نیمه بلند دراین باره بسازم که در اولی درباره دلایل شکل‌گیری این بیماری، دومی درباره وضعیت بیماری سرطان در شهرهای مختلف، سومی درباره استراتژی سلامت، چهارمی درباره عدالت در سلامت و مستند آخر تاثیر روحیه بر درمان بود. اما شرایط سخت فیلمسازی درباره سرطان ما را وادار کرد تا همه این 5 مستند را در یک فیلم 52 دقیقه‌ای خلاصه کنم.» سرطان یک مسئله اجتماعی محسوب می‌شود محمد احسانی کارگردان فیلم «می خواهم زنده بمانم» نیز درباره علت پرداختن به موضوع سرطان بیان کرد: «بسیاری از جامعه شناسان معتقدند در حال حاضر سرطان یک مساله اجتماعی محسوب می‌شود و قطعا نمی‌توان از این موضوع به راحتی چشم پوشی کرد. به دلیل همین فراگیری علاقه‌مند شدم درباره سرطان تحقیق کنم وفیلم بسازم. همچنین نوع نگاهم به سرطان از منظر انسانی و موفقیت برای غلبه بر این بیماری بود. این فیلم برای شبکه مستند تلویزیون تهیه شده بود تا بتوانیم مردم را در مناطق دور افتاده برای مقابله با این بیماری آماده کنیم. »

قهرمان فیلمم سرطان را همچون سرماخوردگی می‌دانست
       مجتبی عباسی، کارگردان «من یک پرستارم» نیز در این جلسه گفت: «من در ابتدا نمی‌خواستم درباره سرطان فیلم بسازم. بلکه موضوع من امید بود تا این که به فردی برخورد کردم که قرار بود تا سه روز آینده نتایج آزمایش مثبت یا منفی بودن سرطانش مشخص شود و خوشبختانه نتیجه منفی بود و فهمیدم این دقیقا معرف همان مفهوم امید است که می‌خواهم در فیلم جدیدم به آن بپردازم. من از سال 85 به دلیل فوت مادرم نمی‌خواستم به موضوع سرطان بپردازم، اما پیوسته با این موضوع به نوعی برخورد می‌کردم. همچنین اولین اکران فیلم را برای پرستاران داشتیم که بازخورد مثبتی از آن‌ها دریافت کردیم.»

سه دلیل مهم ابتلا به سرطان
       علی مطلق رئیس اداره سرطان وزارت بهداشت در پاسخ به این که آیا بیماری سرطان یک معضل و بحران اجتماعی است یا نه، گفت:«به کار بردن لفظ سونامی برای سرطان زمانی درست است که چاره‌ای برای درمان این بیماری در جامعه وجود نداشته باشد. در حالی که امید به زندگی در حال افزایش است و در سال 2012 به 74 سال در ایران رسیده است. بنابراین رشد سرطان در کشور می‌تواند به معنای افزایش امید به زندگی نیز باشد، چراکه ابتلا به این بیماری در سنین بالاتر شایع‌تر است. اما سن ابتلا به سرطان در ایران 128 و 134 نفر به ترتیب زنان و مردان در هر 100 هزار نفر است.» محمد هادی زاده رئیس موسسه پیشگیری از سرطان سینه نیز درباره فیلم «می خواهم زنده بمانم» و نحوه بازنمایی بیماری سرطان در این اثر توضیح داد: «شایع‌ترین سرطان در بین زنان سرطان سینه است و بیشترین معضلات و بحران‌ها در اثر ابتلا به این نوع سرطان در زنان ایجاد می‌شود. اگر بتوان به موقع این بیماری را تشخیص و راه‌های درمان را آغاز کرد، 40 درصد از میزان ابتلا به این بیماری کاهش می‌یابد. » این متخصص درباره فیلم «می خواهم زنده بمانم» عنوان کرد: ««می‌خواهم زنده بمانم» درباره کیفیت زندگی است و امید به زندگی در بین بیماران مبتلا به سرطان بسیار خوب در این اثر بازنمایی شده است.»

باید تفاوت ترحم واحترام را بدانیم
       علیرضا منجمی متخصص علوم شناختی درباره ارتباط این علم با بیماری سرطان و مقابله با آسیب‌های ناشی از آن توضیح داد: «متاسفانه واژه سرطان عمدتا با وحشت و هراس همراه است. نگرانی که وجودمان را فرا می‌گیرد و ما این بیماری را مرگ محتومی می‌دانیم که راه گریزی از آن نیست. »
بنی اعتماد: بیش از همه فیلمسازها با فیلم هایم گریه کرده ام
       کارگردان فیلم «قصه‌ها» در نشست «خیرین سلامت» ازمجموعه نشست‌های تخصصی جشنواره فیلم سلامت گفت:« فکر نمی‌کنم هیچ فیلمسازی به اندازه من برای فیلم‌هایش در پشت صحنه گریه کرده باشد چرا که این فیلم‌ها همه برای من یادآور دوران پژوهش وشخصیت‌های واقعی بود که دیده بودم.» کارگردان مستند «آی آدمها» با بیان اینکه این مستند سفارش هیچ کجا به من نبود و سفارش خودم به خودم بود، گفت: «من پیش از این موضوعات، بسیاری را در زمینه سازمان‌های مردم نهاد از جمله مرکز کاهش آسیب‌های زنان، موسسه محک شعبه امریکا دانش و انجمن دانست و مهر که پشتیبان کودکان مستعد است و ... کار کرده ام و مهم ترین فاکتور برای انتخاب آنها شان و جایگاهی بود که برای انسان‌ها قایل بودند. کارگردان «روسری آبی» خود را بیش از هر چیز یک مستند ساز می‌داند با اظهار تاسف از بزرگ شدن دایره آسیب‌های اجتماعی گفت: «من به همه جا سرک می‌کشم وگاه از مدیوم لانگ شات و گاه دیتیل به آنها نگاه می‌کنم اما ابدا با هیچ یک از فیلم‌هایم نمی‌خواستم باعث ترحم مخاطب بشوم، حتی اگر فقر را نشان دادم و تنها هدف من نشان دادن جوهره انسانی است که در همه شرایط می‌تواند وجود داشته باشد.»