شفا آنلاین>اجتماعی>در جشنواره مشاهیر پزشکی که آخر هفته گذشته به پایان رسید چهره‌های برجسته این صنف روی سن آمدند و به پاس سال‌ها تلاش در رشته خود از دست وزیران بهداشت و رفاه و دیگر مسئولان حاضر در برنامه تقدیرنامه گرفتند.
به گزارش شفا آنلاین،به نقل از سپید چهره‌هایی
که اگرچه بسیاری از آنها مانند مرضیه وحید دستجردی و محمدباقر لاریجانی
نام‌آشنا بودند، بقیه نیز شهرت کم‌تری نداشتند. در این مراسم که از روز
بیست‌وهفتم تا بیست و نهم مرداد ادامه داشت این چهره‌ها به مصاحبه با سپید
دعوت شدند. آنها به سه سوال این روزنامه جواب دادند:1) اگر وزیر بهداشت
می‌شدید چه‌کار می‌کردید؟ 2) اگر پزشک نمی‌شدید چه‌کاره می‌شدید؟ 3) درباره
اخلاق پزشکی چه توصیه‌هایی دارید؟ گفت‌وگو با برخی از این چهره‌های مشهور
پزشکی امروز و ادامه آن در روز آینده منتشر می‌شود.علی یزدانی، یکی از پیشکسوتان برجسته حوزه دندانپزشکی و یکی از عاملان اجرای مجدد طرح تکنسین سلامت دهان از اولین بیماری که در دانشکده ویزیت کرده تا به حال 45 سال است که کار درمانی می‌کند. او می گوید: «اگر دوباره به دنیا بیایم دوباره پزشک می‌شوم.»
یزدانی که هیچ‌گاه از امکان آموزش رایگان استفاده نکرده و بابت تمام دوران تحصیلی خود پول پرداخت کرده می گوید: «در سن 65 سالگی به هیچ‌کس جز خودم بدهکار نیستم. تلاش می‌کنم از این به بعد به خودم رسیدگی کنم.» این استاد دانشگاه اولین تصمیم خود برای نظام سلامت را مربوط به آشتی دادن مردم و جامعه پزشکی می‌داند و می‌گوید: «درصد کمی از پزشکان خطاکار هستند اما همیشه همه اعضای جامعه پزشکی متهم می‌شوند. ای‌کاش رسانه‌ها خدمات ارزنده و فداکاری‌های مردم ایران را هم نشان دهند.» او در توضیح شرایط اخلاق پزشکی در ایران می گوید: «اخلاق پزشکی بخشی از اخلاق جامعه است و هرچقدر هم که پزشکان تلاش کنند از این شرایط نابسامان دوربمانند اما درنهایت آنها هم با این جو همراه می‌شوند. مسائل اخلاقی هنوز هم در بین پزشکان بیشتر از هر گروه دیگری وجود دارد و این جو رسانه‌ای که دامن زده می‌شود چندان به واقعیت نزدیک نیست.»
احد عاطف وحید، جراح عمومی یکی از چهره‌های ماندگار پزشکی دومین جشنواره پزشکی بااینکه مدت‌زمان کوتاهی استاد دانشگاه بوده اما همچنان فکر می‌کند مهم‌ترین کاری که در طول 37 سال ارائه خدمات درمانی انجام داده، تربیت دانشجو است.
او با اشاره به اینکه از سال 1358 که به ایران آمدم، در بیمارستان شهدای تجریش مشغول به کار شدم، در پاسخ به این سوال که اگر یکبار دیگر به دنیا بیایید بازهم پزشک می‌شوید می‌گوید: «چون نمی‌دانم که اگر پزشک نبودم چه می‌شد و اصلا نمی‌توانم تصور کنم که اگر پزشک نباشم، چه حوزه دیگری را انتخاب می‌کردم، نمی‌توانم پاسخ دقیقی به این سوال بدهم اما از پزشک بودن خود دلشاد بودم و هستم.»
این جراح عمومی در پاسخ به این سوال که اگر در عرصه سیاست‌گذاری بودید قدرت داشتید چه می‌کردید، می‌گوید: «نظام آموزش و درمان را از هم جدا می‌کردم. چون فکر می‌کنم این تصمیم اشتباه بود و حتی کسانی که آن زمان از پیشکسوتان این اقدام بودند حالا از این موضوع ناراضی هستند. من معتقدم حتی کسانی که آن زمان در کار پیش‌قدم شدند امروز نظرشان عوض‌شده است.»
عاطف وحید صحبت‌هایش را این‌گونه ادامه می‌دهد: «اگر قرار باشد برای نظام سلامت کاری بکنم حتما در حوزه آموزشی اقداماتی انجام خواهم داد. برای مثال اعضای هیئت‌علمی قوی جذب خواهم کرد و فرصت‌های مطالعاتی برای جذب دانشجو ایجاد می‌کردم تا بتوانیم متخصصان برجسته با علم روزآمد پرورش دهیم. همچنین در انتخاب دانشجو سعی می‌کنم جوانان را قبل از انتخاب رشته با الزامات و شرایط رشته آشنا کنم تا آنها بدانند قرار است در آینده چه جایگاهی داشته باشند. برخی از مشکلاتی که امروز با آن مواجهیم و در رسانه‌ها هم خیلی مطرح می‌شود شاید به همین دلیل است.»
او درمورد کارهای بر زمین‌مانده خود این‌گونه توضیح می‌دهد: «فکر می‌کنم هر کاری که می‌خواستم انجام دادم به‌غیراز اینکه عمر حضور من در عرصه آموزشی به دلایلی در سال 1367 خاتمه پیدا کرد و من دیگر وارد این عرصه نشدم. در وزارت بهداری آن زمان ارزش چندانی برای افرادی که در کادر آموزشی فعال می‌شدند قائل نبودند و در یک مورد من دیگر نتوانستم این موضوع را بپذیرم اما الان به دلیل اینکه در کادر آموزشی حضور ندارم نمی‌توانم درمورد آن قضاوت کنم. البته همیشه محدودیت‌هایی وجود دارد.»
منوچهر دوایی از سال 1340 که فارغ‌التحصیل شده کار پزشکی خود را شروع کرده‌است. یعنی زمانی که از دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد. او بعد از فارع‌التحصیلی مسافر آمریکا می‌شود و برد جراحی را از آنجا دریافت می‌کند. پس از اینکه مدرک فوق تخصص کودکان خود را از دانشگاهی در همان کشور دریافت کرد دوره جراحی سرطان‌ها و عروق را هم آموزش دید و به ایران آمد و از سال 1347 در دانشگاه جندی‌شاپور دوباره فعال به کار شد. دوایی در گفت‌وگو با سپید می‌گوید: «اکثریت پزشکان ما دارای اخلاق خوبی هستند. اگرچه در هر حرفه‌ای ممکن است افراد آن طور که باید و شاید رفتار نکنند اما بدون به‌کارگیری موازین اخلاقی آن پزشکی دیگر پزشکی نیست. علم و تکنولوژی را فقط باید بر مرکب اخلاق سوار کرد تا به هدف برسد.»
او با بیان اینکه اخلاق یک عنصر پویا است ادامه می‌دهد: «حرف زدن درباره اخلاق تمام شدنی نیست. باید این موضوع تعلیم داده‌شود و کوریکولوم داشته‌باشد. نسل‌های قبلی هم باید این وظیفه سنگین را برعهده داشته‌باشد. آنها باید خودشان الگوی اخلاق باشند. آموزش اخلاقی باید بیشتر جنبه عملی داشته‌باشد.» او ادامه می‌دهد:«ما بیشتر با تئوری و اطلاعات بالینی خواستیم که روی مسئله اخلاق تاکید کنیم. اخلاق پزشکی پدیده‌ای است که باید از آن محافظت کرد و این امر وظیفه دانشگاه‌ها است. همه دست‌اندرکاران حفظ بهداشت مردم باید به این موضوع توجه کنند. آنها باید سعی کنند الگوهای پزشکی موجود در جامعه را که یک عمر با اخلاق زندگی کرده‌اند برای نسل‌های فعلی ترسیم کنند.» او در پاسخ به این سوال که اگر وزیر بود چه کاری می‌کرد می‌گوید: «اگر خدایی نکرده وزیر شوم به‌جای درگیری با مسائل روز بیشتر از مشورت و راهنمایی دیگران استفاده می‌کردم. خوشبختانه وزرای بهداشت دهه‌های اخیر این کار را می‌کنند و قابل تمجید هستند.»
دوایی همچنین می‌گوید به ادبیات علاقه‌مند است و اگر پزشک نمی‌شد حتما نویسنده می‌شد. او گاهی برای دوستان یا خانواده‌اش شعر می‌گوید و قرار است اطرافیان او این شعرها را به چاپ برسانند. او همچنین تعریف می‌کند که یکی از استادان نامه‌های او را در کلاس نشان دانشجویان داده و از آنها خواسته که شبیه به او نامه‌نگاری کنند. چرا که معتقد است هیچ زبانی به شیرینی و زیبایی زبان فارسی نیست و تا جای ممکن باید از لغات فارسی استفاده‌کرد.
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار