روز مهم نیست؛ برای دندانپزشکی چه کرده‌ایم؟

 23 فروردین روز بهداشت‌کاران دهان و دندان و روز تصویب قانون بهداشت دهان و دندان است. دندانپزشک در وهله اول یک پزشک است. لذا گرامیداشت روز جامعه دندانپزشکان اول شهریورماه مصادف با روز پزشک است. جدا کردن پزشک از دندانپزشک در جهت تفاوت قائل شدن این دو گروه بوده و به نوعی خارج کردن دندانپزشکان از حیطه پزشکی است. با انتخاب روزی جداگانه برای دنداپزشکان هم موافق نیستم. بنابراین روز 23 فروردین که در هفته سلامت هم قرار دارد، بر موضوع بهداشت دهان و دندان تمرکز دارد.

       روز دندانپزشکی سال‌ها قبل به تصویب هیات دولت رسیده و لذا تغییر دادن آن به روزی دیگر آسان نیست. اما مهم‌تر از اینکه چه روزی را روز دندانپزشکی نامگذاری کنیم، باید ببینیم، در این ایامی که به پاسداشت سلامت و بهداشت دهان و دندان سپری شده است، چه اقدامات و مجموعه فعالیت‌ها باید انجام می‌شد؟ چنانچه در ابتدای کار انتخاب صحیحی در ارتباط با تعیین این روز صورت نگرفته است، با تغییر آن نیز موافق نیستم. چراکه تغییر آن بسیار دشوار خواهد بود، چه‌بسا که ممکن است، همین روزی که درنظر گرفته شده است را تضعیف کنیم، بدون اینکه بتوانیم روز مناسب‌تری را درنظر گرفته و جایگزین کنیم.

       پیشنهاداتی که برای انتخاب روز دندانپزشکی ارائه می‌شود، نه از جامعیت و نه از شمول کافی برخوردار است. مثلا ممکن است، روز تشکیل جامعه دندانپزشکی یا روز تاسیس مدرسه دندانپزشکی و ... را به عنوان یک پیشنهاد برای روز دندانپزشکی ارائه دهند. هیچ پیشنهادی جامعیت ندارد. لذا ضمن اینکه معتقد هستم، علیرغم اینکه می‌شد در انتخاب روز دندانپزشک انتخاب مناسب‌تری صورت گیرد، تغییر آن دشوار بوده و در شرایط فعلی موافق این مساله نیستم.

       باید بپذیریم که توجه به امر بهداشت دهان و دندان در کشور ما متناسب با میزان توسعه و رشد فرهنگی جامعه نیست. این مساله چهار ضلع دارد که در وهله اول مردم قرار دارند که نگاهشان به امر پیشگیری مشکلات دهان و دندان راه به جایی نمی‌برد. با اینکه تهیه مسواک و خمیردندان هزینه گرانی نداشته و بسیاری از مردم می توانند آن را تهیه کنند، بازهم در این زمینه بی‌توجهی صورت می‌گیرد. در وهله بعد خود دندانپزشکان هستند که آنها نیز نسبت به حوزه سلامت دهان و دندان و پیشگیری از آسیب‌های دندانی توجه چندانی نکرده‌اند. افرادی که برای درمان‌های دندانپزشکی مراجعه می‌کنند، کمتر در معرض آموزش بهداشت دهان و دندان قرار می‌گیرند. درواقع درمان کردن مردم بر نگاه بهداشتی به قضیه غلبه دارد. ضلع سوم نگاه دولت و مجموعه حاکمیتی کشور است. سازمان دندانپزشکی در وزارت بهداشت سازمانی نحیف بوده و درحد یک اداره در مجموعه وزارت بهداشت قرار دارد. اما با توجه به نگاه دولت جدید به مقوله سلامت، این جایگاه درحال تقویت است. اما به هرحال در طول زمان توجه لازم نبوده است. از طرف دیگر آموزش‌های ما بهداشت‌محور و بر مبنای پیشگیری جدی نبوده و همین امر ایجاد مشکل می‌کند. دولت در دوره‌های گذشته سرمایه لازم را برای این موضوع درنظر نگرفته است.

       ضلع چهارم بیمه‌ها هستند. بیمه‌ها خریدار خدمات دندانپزشکان هستند که در این حوزه شاهد کم‌توجهی آنها بوده‌ایم. درنتیجه اینکه استانداردهای ما در کشور به لحاظ بهداشت و پیشگیری، مقبول نیست، به اینگونه مسائل برمی‌گردد. البته جای خوشحالی است که دولت تدبیر و امید امر سلامت را اولویت خود دانسته و به طور اخص به حوزه بهداشت دهان و دندان با تشکیل شورای سلامت دهان، تدوین سلامت جامع و توجه به تقویت شبکه‌های بهداشت، نگاه ویژه دارد. در دهه آینده میزان پوسیدگی‌های دندانی در ایرانی‌ها کاهش پیدا خواهد کرد.