چطور اثـر دارونما می‌تواند کارکـرد ورزشی را تقویت کند

به گزارش شفا آنلاین،به نقل از سپید شیوه درمانی جایگزینی که در المپیک ریو مد روز است، بادکش انداختن است. در سال‌های قبل استفاده از نوارهای خاص کشی رایج بود که گفته می‌شد از عضلات دردناک حمایت می‌کند و دامنه حرکات را بهبود می‌بخشد.

مکمل‌های غذایی هم همیشه گزینه پرطرفداری بوده‌اند.
اما این شیوه‌های ادعایی تقویت کارکرد مانند هر درمان یا مداخله دیگری در معرض اثر دارونما قرا دارد- سودمندی‌هایی که ناشی از باور فرد دریافت‌کننده درمان به آن است.
دارونما نه‌تنها می‌تواند شاخص‌های پزشکی مانند درد را در افراد بیمار بهبود بخشد، بلکه می‌تواند به ورزشکاران کمک کند که سریع‌تر و قوی‌تر شوند.

کریس بیدی، مدرس علوم ورزشی کاربردی در دانشگاه کریس چرچ کانتربری در بریتانیا می‌گوید: «این نظر که اثر دارونما در کارکرد ورزشی ظهور می‌کند اصلا نباید مایه تعجب شود.»
او می‌گوید حتی داروهای قدرتمندی مانند مرفین در افرادی که می‌دانند آنها را دریافت می‌کنند، نسبت به افرادی که از این موضوع بی‌خبرند، کارکرد بهتری دارند. به همین ترتیب در مورد داروهای غیرمجاز مانند EPO (هورمون خون‌ساز اریتروپوئیتین) که مصرفشان به‌وسیله ورزشکاران ممنوع است، احتمالا اندکی افزایش کارکرد ناشی از اثر دارونما به اثرات فیزیولوژیک بسیار واقعی این دارو اضافه می‌شود.
او می‌گوید که در طرف دیگر طیف درمان‌هایی قرار دارند که اثرات سودمندشان احتمال به‌طور کامل یا تقریبا به‌طور کامل ناشی از اثر دارونماست.

کافئین در میانه این طیف قرار می‌گیرد و ثابت‌شده است که این ماده در تقویت افراد سودمند است، اما همچنین فرد را در معرض تقویت اضافی براساس باور به سودمند بودن آن قرار می‌دهد.

برای مثال، بیدی و همکارانش در یک بررسی کوچک که در سال ۲۰۰۶ منتشر شد، دوچرخه‌سوارانی که فکر می‌کردند دوزهای بالای کافئین دریافت کرده‌اند، نسبت به دوچرخه‌سوارانی که فکر می‌کردند که دوزهای کم کافئین مصرف کرده‌اند، افزایش بیشتری در قدرت (نسبت به کارکرد حد پایه) پیدا کردند و دوچرخه‌سوارانی که «به آنان گفته شده بود» که دارونما دریافت می‌کنند نسبت به کارکردشان در یک آزمایش حد پایه، کارکرد بدتری پیدا کردند. درواقع به هیچ‌کدام از دوچرخه‌سواران در این بررسی کافئین داده نشده بود.

بیدی می‌گوید به‌طور میانگین تقویت کارکرد مربوط به اثر دارونما در دامنه ۲ تا ۳ درصد قرار می‌گیرد اما او هشدار می‌دهد که پاسخ فرد به دارونما بسته به زمینه متفاوت خواهد بود. برای مثال، دارونما در صورتی‌که شما شخصی که آن را توصیه می‌کند، بشناسید و به او اعتماد داشته باشید، احتمالا بیشتر موثر خواهد بود.

معلوم نیست که دارونماها چگونه کارکرد جسمی را بهبود می‌بخشد. بیدی می‌گوید ممکن است دارونماها اضطراب را کاهش دهند و کاهش اضطراب تنش عضلانی را کاهش می‌دهد و باعث می‌شود که حرکات به‌طور کارآمدتر و سیال‌تری انجام شوند یا ممکن است آنها باعث کاهش ادراک درد یا میزان تلاش در فرد شوند.

بیدی می‌گوید همچنین ممکن است دارونماها صرفا شما را وادارند که بیشتر به خودتان فشار آورید، هرچند که آزمایش‌های او نشان می‌دهند که شاخص‌های تلاش- مانند سرعت ضربان قلب- در حدی که انتظار می‌رود در چنین وضعیتی بالا روند، افزایش نمی‌یابند.

او می‌گوید آنچه به‌خصوص درباره بادکش کردن جالب است، باقی گذاشتن نشانه‌های قابل‌دیدن روی بدن فرد است که همچنین ممکن است کارکرد سایر رقیبان را که این نشانه‌ها را می‌بینند و ناگهان احساس می‌کنند که عدم مزیتی نسبت به آن فرد دارند، تضعیف کند.

بیدی می‌گوید: «این نمونه‌ای عالی از این است که چگونه ورزش، با وجود همه پیشرفت‌ها در علوم و تکنولوژی، هنوز به‌شدت تحت‌تاثیر مناسک آن است.»

بنابراین درباره درمانی هیچ شاهدی برای سودمندی حقیقی وجود ندارد، اما نامحتمل هم است که آسیبی به ورزشکار برساند، آیا سود بردن از اثر دارونما از طریق آن نادرست است؟

تیموتی کالفیلد، استاد دانشکده حقوق و دانشکده بهداشت عمومی در دانشگاه آلبرتا می‌گوید برای رقیبان منفرد شاید این کار نادرست نباشد. او اخیرا فهرستی از عوامل کمک‌کننده به کارکرد ورزشی را تهیه کرده است که گرچه پرطرفدار هستند، شاهدی علمی در حمایت از استفاده از آنها وجود ندارد.
کالفیلد می‌گوید او نگران این است که دیدن ورزشکاران بزرگ المپیک که از شیوه‌ها استفاده می‌کنند، باعث تبلیغ برای درمان‌هایی شود که «این امکان بالقوه را دارند که شبه‌علم را موجه جلوه دهند.»