سرگذشت یسرا مردانی دختر 18 ساله سوری از دمشق تا المپیک

به گزارش شفا آنلاین،به نقل از سپید دختر 18 ساله ای که فقط یک قدم با مرگ فاصله داشت حالا زنده است و کنار بقیه قهرمانان شنای دنیا رقابت می‌کند.یسرا مردانی،‌دختر وسط یک خانواده پنج نفری که از کودکی ژیمناستیک و شنا را در برنامه‌اش داشت، در سوریه توانسته بود رکورد شنای زنان را جا به جا کند،‌ امید المپیک‌های بعدی باشد و مورد توجه قرار بگیرد اما وقتی جنگ شروع شد، ‌زندگی تغییر کرد

.یسرای نوجوان، فرزند یک مربی شنا که تمام زندگی‌اش حول تمرین‌های ورزشی‌اش می‌گشت وقتی جنگ وارد سال چهارمش شد، او و خانواده‌اش تصمیم گرفتند جدا شوند. دو دختر بزرگ‌تر باید جا پای چهار میلیون پناهنده دیگری می‌گذاشتند که تا آن روز سعی کرده بودند از کشور فرار کنند،‌ یسرا در این مورد گفته است: «هر دوی ما می‌ترسیدیم، من می‌ترسیدم که در راه بلایی سر خواهرم بیاید، او هم به خاطر من می‌ترسید و می‌ترسیدیم که اگر اتفاقی برای ما بیفتد چه بلایی بر سر مادرم خواهد آمد. ممکن بود در این راه بمیریم ‌اما واقعا در کشور خودمان وقتی دیگر نمی‌شد زندگی کرد،‌ تقریبا مرده بودیم»

سفر 25 روزه از دمشق تا برلین
       یسرای 18 ساله،‌ با خواهرش سارا به همراه دو کودک فامیل و مقداری پول که خانواده‌شان فراهم کرده بود، از سوریه فرار کردند. یک سال پیش،‌ درست در همین ماه اوت، چهار سال و نیم بعد از آغاز جنگ در سوریه، وقتی به مرز آبی ترکیه رسیدند،‌ آنها هم مثل صدها مهاجر دیگر ناچار بودند سرنوشتشان را به دست قاچاقچیان مسلحی بسپارند که قرار بود با قایق آنها را از آب‌های مرزی بین ترکیه و یونان بگذرانند.انتظار برای این سفر چهار روز در جنگل طول کشید و بعد از آن، ‌داستانی مشابه هزاران پناهجوی دیگر شروع شد؛ عبور از دریای وحشی‌ با قایق‌هایی که امن نیستند ‌و چندین برابر ظرفیتشان مسافر سوار کرده‌اند،‌ بدون آب و غذا و هیچ امکانات دیگری.قایقی که آنها مسافرش بودند خیلی زود به سرنوشت بیشتر قایق‌های این مسیر دچار شد. به خاطر سنگینی زیاد از آب پر شده بود ‌و می‌توانست همه را به کشتن دهد مگر اینکه راهی برای سبک شدن قایق پیدا می‌شد. آن راه هم شنا کردن برخی مسافران بود؛ یسرا می‌گوید: «فکر کردم چقدر خجالت‌آور است که به خاطر غرق‌شدن بمیرم.آب شور و سرد بود و چشم‌ها را می‌سوزاند.

 موج‌ها زیاد بود و تشنه بودم. فکر می‌کردم کل زندگی‌ام دارد از برابر چشم‌هایم عبور می‌کند. من و خواهرم هر کدام یک طرف قایق را با یک دست گرفته بودیم و با دست و پای دیگر سعی می‌کردیم خودمان را جلو بکشیم. یک پسربچه هشت‌ساله هم در قایق بود. من مجبور بودم سرم را از آب بیرون بیاورم و برایش شکلک در بیاورم تا فکر نکند که ما مرده‌ایم. ‌اما در نیم‌ساعت آخر حتی من هم دیگر نمی‌توانستم ادامه بدهم»در کمپ، جایی که یسرا می‌گوید «بالاخره می‌دانستیم که سفر تمام شده است و در آرامش هستیم» دو خواهر توانستند با کمک یک مترجم مصری استخری پیدا کنند که بشود در آن شنا کرد.بعد، آنها مربی‌ای پیدا کردند که تکنیکشان را دید و قبولشان کرد.

 مربی یسرا، ‌بعد از چهار هفته تمرین، برنامه‌ریزی برای المپیک توکیو در 2020 را شروع کرد ‌اما وقتی کمیساریای عالی پناهندگان به همراه کمیته بین‌المللی المپیک تصمیم گرفتند یک تیم بدون کشور برای بازی‌های المپیک تابستانی امسال تدارک ببینند،‌ یسرا یکی از کاندیداهای عضویت در تیم پناهنده‌ها شد.دو ماه مانده به المپیک ریو،‌ او نامه‌ای دریافت کرد که در آن تایید شده بود که همراه تیم پناهنده‌ها در المپیک ریو بازی خواهد کرد. می‌گوید: «خیلی خوشحال بودم. ‌مثل این بود که یک رویا محقق شده باشد. المپیک یک شانس واقعی بود».

تیم پناهنده ها،‌ امسال برای اولین بار به عنوان یک پدیده ویژه در المپیک ریو برنامه‌ریزی شده است تا توجه مردم را به بحران بی‌جاشدگان و بلایی که جنگ بر سر چندین کشور در خاورمیانه و آفریقا آورده است جلب کند. شعار این تیم بدون کشور، «امید برای همه پناهنده‌ها در سرتاسر جهان» است.