آنها دریافتند قرارگیری بیشتر در معرض آلاینده های دی اکسیدنیتروژن، اُزن، و ذرات هوا با افزایش ریسک مرگ زودهنگام مرتبط است. این ارتباط در بیمارانی که در مراحل اولیه بیماری بودند به مراتب قوی تر بود.
مطالعه نشان داد بیماران در مراحل اولیه بیماری که بیشترین میزان قرارگیری را در معرض آلاینده ها داشتند به طور میانگین ۲.۴ سال بعد از بیماری شان زنده ماندند، در حالیکه افرادی که کمتر در معرض آلودگی قرار گرفته بودند ۵.۷ سال زنده مانده بودند.
