جهان هنوز برای مهار پاندمی‌ها آمادگی ندارد

به گزارش شفا آنلاین،هنوز بین منابع مالی محدود برای مهار همه‌گیری در اولین مراحل و کمک‌هایی که در زمان رسیدن یک همه‌گیری به مرز بحران باید بسیج شوند، فاصله‌ای بسیار وجود دارد.

       اقداماتی که آمریکا آن‌ها را رهبری می‌کند اهمیت فراوانی دارند، اما همان‌طور که دیدیم ویروس‌هایی مانند زیکا، ابولا، آنفلوآنزای ماکیان و آنفلوآنزای خوکی و سایر اپیدمی‌های بزرگ که بر ایالات‌متحده در چند دهه اخیر اثر گذاشته‌اند و نیز احتمالا اپیدمی‌های بزرگی که در آینده از راه خواهند رسید از کشورهای درحال‌توسعه شروع شده‌اند. در این کشورها، نظام سلامت ضعیف و کمبود سرمایه‌گذاری برای ساماندهی همه ما را، صرف‌نظر از کشوری که در آن زندگی می‌کنیم، در برابر اپیدمی‌های مهلک جهانی (پاندمی‌ها) آسیب‌پذیر کرده است. پاندمی‌ها تهدیدی برای امنیت جهانی هستند و نیازمند پاسخی به‌واقع جهانی.

        جهان اکنون می‌تواند کمک‌های مالی، تیم‌های پزشکی و تجهیزات نجات‌بخش خود را برای جلوگیری از گسترش و افزایش اپیدمی‌های بزرگ به 77 کشور بسیار فقیر جهان بفرستد. نهاد تازه‌تاسیس «تسهیلات مالی فوریت‌های پاندمیک» که توسط گروه سازمان بانک جهانی و در همکاری با سازمان جهانی بهداشت و سایر متولیان سلامت در بخش خصوصی و دولتی بنیاد گذاشته شده است، پول کشورهای ثروتمند، بازارهای سرمایه و صنایع بیمه‌های اتکایی (شرکت‌هایی که شرکت‌های بیمه دیگر را که از زیان مصون نیستند بیمه می‌کند) به‌صورت سرمایه‌گذاری نگاه می‌دارد و هنگام نیاز برای افزایش سرعت دادن پاسخی به‌موقع برای مهار بیماری‌های عفونی خرج می‌کند که توان بالقوه‌ای برای تبدیل شدن به یک پاندمی را دارند. این تسهیلات که امسال افزایش یافته‌اند قرار است از 2 راه خرج شوند:

       اول، این کار بازارهای بیمه جدیدی را به روی ما باز می‌کند: بیمه‌های خطر پاندمی. کشورهای فقیر واجد آن نوع بیمه‌ای می‌شوند که برخی انواع خاص بیماری‌های ویروسی مانند زیکا را پوشش می‌دهند که انتظار می‌رود سبب اغلب همه‌گیری‌های جدی شوند. وقتی یک همه‌گیری با توجه به اندازه، حاد بودن و سرعت انتشار واجد تعریف‌های اولیه یک پاندمی شد، جریان پول به کشورهای درمعرض آسیب و پاسخ‌دهندگان بین‌المللی روانه خواهد شد و مانند انواع بیمه‌های دیگر، مقدار کمی پول که از قبل پرداخت شده است باعث ایجاد حمایتی بزرگ در وقت اضطرار خواهد بود.

       دوم، در صورت وقوع اپیدمی‌های فوری یا پیش‌بینی‌ناپذیر مانند زیکا که هنوز اطلاعات کاملی از آن‌ها در دست نیست، این تسهیلات مالی می‌توانند برای پاسخی سریع‌تر به مصرف برسند. در هر دو صورت، ما دیگر بیش از این بر بررسی‌های به‌ناچار بطئی و به نحو مهلکی پیش‌بینی‌ناپذیر سیاسی یا درخواست‌های کمک مالی که همواره بس ناچیز و بس دیرهنگام بوده‌اند، اتکا نخواهیم کرد.

       اگر این تسهیلات در سال 2014 در جریان شیوع زیکا در غرب آفریقا موجود بودند، ما می‌توانستیم در جولای آن سال به‌سرعت 100 میلیون دلار را برای پاسخی بهتر به بحران بسیج کنیم. در عوض، این حد کمک مالی تا 3 ماه بعد که موارد ابتلای به ابولا 10 برابر شده بود تحقق نیافت و درنهایت 10 میلیارد دلار برای آمریکا و سایر مالیات‌دهندگان خرج برداشت.

       به‌علاوه، «تسهیلات مالی فوریت‌های پاندمیک» با پر کردن فاصله‌های حیاتی مالی می‌تواند در حکم سنگ بنایی برای ساخت بهتر یک نظام جهانی برای کاهش خطرات پاندمی‌های آینده عمل کند.

       این تسهیلات برای سازمان جهانی بهداشت که می‌خواهد ظرفیت‌های پاسخ‌های اولیه خود را بالا ببرد نقش مکمل را ایفا می‌کند. این کار نیازمند آن است که کشورها برنامه پاسخ قوی خود را بهبود بخشند و با این کار ما امید داریم سایر سرمایه‌های جهانی نیز به ورود به میدان آمادگی برای مهار پاندمی‌ها تشویق شوند. این آمادگی‌ها می‌توانند شامل نظام‌های سلامت با انعطاف‌پذیری بیشتر، پایش منطقه‌ای و شبکه‌های تفحص باشند. تمامی این اقدامات ما را از مدیریت بحران به بحران پاندمی‌ها که پرهزینه و ناکارآمد است دور کرده و به پاسخ‌هایی هوشیارانه‌تر، سریع‌تر، کاراتر و با هماهنگی بیشتر نزدیک می‌کند.

       امکان زیادی وجود دارد که جهان در 10 تا 50 سال آینده گرفتار یک همه‌گیری حاد شود. تحلیل‌های اخیر اقتصادی می‌گویند با احتساب مجموعه هزینه‌های یک پاندمی بزرگ که معادل 5 درصد از تولید ناخالص داخلی جهانی یا 4 تریلیون دلار می‌شود، هزینه سالانه جهانی یک پاندمی متوسط یا حاد حدود 570 میلیارد دلار یا 7/0 درصد از درآمد جهانی است. نظام توسعه‌یافته جهانی می‌تواند به سایر خطرات امنیتی از بلایا گرفته تا مشکلات اقتصادی سرایت کننده پاسخی سریع دهد، اما پاندمی‌ها که از هر نوع مشکل سرایت‌کننده‌ای حادتر هستند، اکنون ازجمله بزرگترین حوزه‌های بدون مدیریت و بیمه نشده در جهان به شمار می‌آیند.Washington Post