چرا حیوانات نشانه های اخطار دهنده خود را مخفی می کنند

به گزارش شفا آنلاین،بسیاری از دانشمندان بر این باورند که رنگ خاص بدن حیوانات سمی به نوعی زنگ خطری برای دیگر حیوانات و به خصوص شکارچیان آنها محسوب می شود. اما چرا برخی این حیوانات رنگ های اخطارگونه خود را از شکارچیانشان پنهان کرده و تنها در آخرین لحظه حمله آن را نشان می دهند؟ این نمایش ناگهانی رنگ اخطار گونه در زمانی که شکار شده اند چه فایده ای می تواند برای انها داشته باشد؟

ما وقایع را زمانی که با چیزی غیر منتظره و قابل توجه همراه شوند سریع تر یاد گرفته و به یاد می آوریم. به نظر می رسد که چنین فرایندی در پرندگان نیز وجود داشته باشد و برخی از حشرات با تغییر رنگ ناگهانی در لحظه شکار شدن از این آسیب پذیری پرندگان به نفع خود بهره می برند.

یون-جون چو (Hyun-Joon Cho) و چانگهو کانگ (Changku Kang) از دانشگاه ملی سئول برای پی بردن به این موضوع طعمه های مصنوعی را طراحی کرده و به گونه ای از پرندگان ژاپنی به نام Parus minor دادند. برخی از این طعمه ها مدل هایی تقلید شده از حشرات راکد، ناخوشایند و تلخی بودند که در پس زمینه زندگی طبیعی این پرندگان وجود دارند. این مدل های تلخ با مدل های دیگری مخلوط شده که آنها تلخ نبوده و رنگ متفاوتی داشتند.

در ابتدای امر، پرندگان نمونه های تلخ را برمی داشتند و درست بعد از شکار، آنها را پس می زدند. اما بعد از گذشت چند روز از آزمایش پرندگان کم کم یاد گرفتند که رنگ را به عنوان وجه متمایز کننده طعم تلخی و طعم خوشایند در نظر بگیرند و سپس در آخر بر اساس رنگ طعمه یاد گرفتند که طعمه های تلخ را انتخاب نکنند.

برخی از طعمه های تلخ به نحوی طراحی شده بودند که درست در زمان شکار شدن تغییر رنگ دهند. این امر خود به نحو بارزی فرایند یادگیری پرندگان را تسریع کرد و تنها بعد از چند آزمایش پرندگان یاد گرفتند که این نوع از طعمه ها را از طعمه های خوش طعم دیگر بازشناسی کنند.

ما وقایع را زمانی که با چیزی غیر منتظره و قابل توجه همراه شوند سریع تر یاد گرفته و به یاد می آوریم. به نظر می رسد که چنین فرایندی در پرندگان نیز وجود داشته باشد و برخی از حشرات با تغییر رنگ ناگهانی در لحظه شکار شدن از این آسیب پذیری پرندگان به نفع خود بهره می برند. به همین دلیل نیز پرندگان به سرعت یاد می گیرند که باید از چه حشراتی دوری کرده و کدام را شکار کنند.

کانگ در این باره می گوید: «این استراتژی به دو روش به طعمه های ناخوشایند کمک می کند. شکارچیانی که به سم تولید شده توسط طعمه حساس هستند می توانند دوری کردن از حشره یاد شده را به سرعت بیاموزند. اما آن دسته از شکارچیان نادری که به سم یاد شده حساس نیستند در شناسایی طعمه به دلیل ظاهر نسبتا مرموز آن با سختی روبرو می شوند.» sciencedaily