مشکلات عمومی پرستاران و بیمارستان

به گزارش شفا آنلاین،به نقل از سپید  بعد از مدتی وقفه، آمار بیماران ما نشان می‌دهد اینجا در دو سال اخیر بسیار رشد‌کرده و به روزهای درخشان خود برگشته‌است؛ اما اگر مشکلی هم وجود‌داشته‌باشد مشکلات عام جامعه پرستاری است. صدای پرستاری در سطح همه بیمارستان‌ها شنیده نمی‌شود.

 نادیده گرفتن پرستاران مشکل همه این اعضای جامعه است. آنها مانند بقیه گروه‌های درمانی نه دیده و نه از نظر مالی خوب تامین می‌شوند. بیمارستان سجاد حقوق متعارفی را به پرستاران پرداخت‌می‌کند اما به‌طورکلی آنها دیده نشده‌‌اند. به‌نظر می‌آید جایگاه پرستاران با این شغل سنگین که با درد و آلام مردم روبه‌رو است تعریف نشده‌است.

 بیمار وقتی شرایط عادی ندارد، حالت عادی پرستار را نمی‌پذیرد. مثلا پرستار می‌خواهد با صورت شاد وارد مجموعه شود اما وقتی بیمار درد دارد فکر‌می‌کند او خارج از عرف خوشحال است. فرض‌کنید داخل بخش‌ها هر بیماری مشکلات خود را دارد.

کافی است یک‌لحظه پرستار با همکارش حرف‌بزند همان لحظه گزارش می‌آید که پرستار همواره در حال خندیدن است. در هیچ جایی مانند وزارت بهداشت تکریم بیمار و ارباب‌رجوع مطرح‌نیست، اما در مقابل هم ما هرگز به دنبال اجرای حقوق کارکنان نبودیم.

 امروز گروهی از بیماران کودک با دو نوبت امتحان کردن رگ‌گیری دنیایی بی‌احترامی را به پرستار نشان‌دادند. با توجه به اینکه بیمار در بیمارستان خصوصی بیشتر به هزینه می‌افتد سطح انتظارات بالاتر از بیماران بیمارستان‌های دولتی است و البته مطالبه‌های به‌حقی دارند. بیمار ولی‌نعمت ماست چراکه گران‌بها‌ترین داشته‌اش را به گروه درمانی می‌سپارد و به بیمارستان اعتماد‌می‌کند. اگرچه ما موظفیم بالاترین خدمات و تکریم درمانی را داشته باشیم اما در مقابل خیلی از انتظارات خودمان درباره برخورد بیمار و همراه با پرستار را کنار گذاشته‌ایم.

       از دیگر مشکلات جامعه پرستاری به گردش بالا در بین نیروهای کار است. برای مثال پرستاران به بیمارستان خصوصی می‌آیند از قدیمی‌ها کار یاد‌می‌گیرند و زود ازآنجا می‌روند. ترن‌آور پرستاری بین کارکنان بسیار زیاد است. گروه پرستاری همیشه برایشان کار هست و معمولا در گروه‌های همگن مشغول به کار‌می‌شوند. ما همیشه در گروه پرستاری کمبود داریم. فرض‌کنید ناچار می‌شویم که نیرویی را که هنوز دوره طرح نگذرانده باشد وارد بیمارستان کنیم.

گاهی دانشجویی ترم آخر است و گاهی پرستار مرد فارغ‌التحصیل شده اما خدمت سربازی نرفته. این‌ها معمولا در ابتدا حرفه‌ای نشده‌ و کارورزی را سپری نکرده‌اند ولی وقتی وارد بیمارستان می‌شوند یا طرحشان شروع می‌شود، چون نوبت ثابت ندارد نمی‌تواند نوبت اینجا را با طرح هماهنگ کند یا خدمت وظیفه شروع‌می‌شود و درنهایت اینجا را رها‌می‌کند. نیروهای جوان گاهی اینجا می‌آیند، تجربه می‌گیرند و به بیمارستان مطرح‌تری می‌رود. این معضل خیلی از بیمارستان‌ها ازجمله «سجاد» است.

       امروز رشته پرستاری مثل بقیه رشته‌ها در دانشگاه‌ها نمی‌تواند افراد کاملاً کارآمدی ازنظر علمی، مهارت و رفتاری پرورش‌دهند. من و خیلی از هم‌دوره‌ای‌هایم از ترم دو در بیمارستان مشغول‌به‌کار‌شدیم. آن زمان خیلی از بخش‌ها را به پرستاران دانشجو می‌سپردند و مشکلی پیش نمی‌آمد. به اعتقاد من باید در بیمارستان‌ها اول مهارت‌های رفتاری و بعد مهارت فنی آموزش داده‌شود.

به نظر‌می‌آید بین بیمارستان و دانشگاه باید جایی باشد که این خلاء را پر کند؛ چراکه امروزه فارغ‌التحصیل شدن فرد به این معنا نیست که او همه توانایی‌ها را دارد بلکه اتمام دانشگاه تازه اول راه برای پرستاران است.