اگر قرار است به کارمندی بیشتر لطف شود در امتیازات اجتماعی و تسهیلات اداری و کاری به جز حقوق لطف شود نه درپرداختها که کمر برخی کارکنان زیر بار تورم وگرانی بشکند و تا ۱۵ هر ماه دوام نیاورند و به سختی و رنج، گذران امور کنند و برخی دیگر در همسایگی زندگی و محل کارهمکاران دیگرشان از بهترین شرایط دربافتیها و حقوق کافی و عالی برخوردار باشند و غم و غصهای نداشته باشند. اگر مملکت ندار است و بودجه نیست باید برای همه باشد نه برای افرادی که هیچ در امد و شغلی به جز همین کارمندی ندارند. این مسأله درست مثل پرداخت یارانهها شده که برخی با کمترین درآمد از دریافت مبالغ ناچیز یارانه و سهام عدالت محرومند و برخی با داشتن امکانات و درامد بالا و حقوقهای حتی نجومی همچنان یارانه بگیر دولت هستند. دولت حتی آمار درست و دقیقی از تعداد کارکنان خود ندارد و مبالغ هنگفت را در جایی و برای کسانی که نباید هزینه کند هزینه میکند و از تزریق حداقل اعتبار و تخصیص کمترین مبالغ برای ترمیم حقوقها و جبران دریافتی کم قشر زحمت کش کارگر و معلم طفره میرود. جناب آقای دکتر پزشکیان که مدعی و داعیه دار اجرای نظم و عدالت در کشور است و سنگ اصلاحات را بر سینه میزند اصلاح امور مملکت را باید از همین پرداختهای نامتعارف شروع کند و کلید بزند و دریافتیهای زیاد را یا کم کم کند و یا پرداختیهای کم رازیاد کند و به یک عدالت در پرداختهای کارکنان برسد و پای همه تبعات آن هم بایستد و شجاعانه حق را به حق دار برساند. وارونگی در پرداختها؛ معلمان را در قعر، و کارکنان وزارتخانهای مثل وزارت نفت را در صدر قرارداده است و این عادلانه نیست زیرا صورت و فهرست مخارج انان صورت و فهرست مخارج اینان نیز هست. پس چرا باید با چنین اقداماتی بر تشدید نارضایتیها و کم کاریهای بسیاری از کارکنان دولت بیافزاییم؟.