تشویق پزشکان به تجویز آزمایش های بیشتر برای کسب درآمد!

با گزارش شفا آنلاین،راه درآمدزایی از طریق صحبت با بیماران پیش‌بینی نشده است، اما وقتی برخی بیماران به پایان خط زندگی خود نزدیک می‌شوند و می‌خواهند تصمیم بگیرند که کدام کار برایشان خوب است، باید به جای انجام یک آزمایش ام‌آر‌آی، بتوانند با پزشک خود صحبت کنند.

       در سال 2009 بود که ایرل بلومنائر، که 7 دوره از طرف حزب دموکرات نماینده کنگره شده بود، پیشنهاد داد که از جمله چیزهایی که باید در «لایحه درمان قابل‌خرید» یا همان اوباماکر گنجانده شود، پوشش بیمه مدیکر (بیمه سالمندان) برای گفت‌وگوی داوطالبانه بین بیمار و پزشک باهدف پیشبرد راه‌کارها و ارائه درمان برای مراحل پایانی زندگی است. متخصصان طب سالمندی، پزشکان طب تسکینی و کارکنان بیمارستانی سال 1941 را به خاطر می‌آورند، وقتی برای اولین بار موضوع مذاکرات درباره مرگ مطرح شده بود.

       محافظه‌کاران در آن زمان به‌اجرا درآمدن این گفت‌وگوها را تجسم شیطان گفتند و دولت را متهم کردند که به دنبال قانونی کردن اتانازی است. چند دهه بعد هم سارا پیلین، کاندیدای ریاست‌جمهوری جمهوری‌خواهان، گفت‌وگوهای مرگ را محکوم کرد. درست است که هیچ کدام از این ادعاها حقیقت نداشت، اما باعث شد تا این موضوع کاملا از لوایح بهداشت و سلامت کنار گذاشته شود.

       بعدها، مسئولان مدیکر تلاش کردند تا مشاوره‌های بیماران درباره مرگ را در مجموعه‌ای قانونی ارائه کنند و به رای بگذارند. ماه قبل بالاخره این جدال شش‌ساله با راه‌حلی بی‌سروصدا به پایان رسید و باوجود برخی اختلافات، به مدیکر اختیار قانونی داده شد تا برای گفت‌وگو با بیمارانی که حیاتشان به‌زودی به پایان می‌رسد، پول پرداخت کند.

       اکنون کارکنان بخش درمانی می‌توانند برای آنکه با بیمار درباره تصمیم‌هایی که باید در پایان زندگی گرفته شود، صحبت کرده‌اند، از مدیکر پول دریافت کنند. آنان برای نیم ساعت اول گفت‌وگو در مطب، 86دلار در بیمارستان، 80 دلار و برای 30 دقیقه دیگر مکالمه 75 دلار دیگر دریافت کنند. اگر لازم باشد، موضوعی در طول چند ماه یا چند سال دوباره مطرح شود، مدیکر برای آن هم مبلغی می‌پردازند.

        این مدت چه اتفاقی افتاد؟ به نظر بلومنائر، «ترس‌ها و نگرانی‌ها از این اقدامات بعد از حمایت افکار عمومی فروکش کرد و آنهایی که با جوش و خروش مخالفت می‌کردند، به سراغ موضوعات دیگر رفتند.»
حمایت افکار عمومی مهر و نشان خود را در این موضوع بر جای گذاشت. مرکز خدمات مدیکر و مدیکد این پاییز درباره قانون پیشنهادی، هزاران اظهارنظر دریافت کرد. به گفته یکی از سخنگویان مرکز، گروه بزرگی از مردم فکر می‌کردند باید به پزشکان برای صحبت درباره تصمیمات پایان زندگی پول پرداخت شود.

       لیز همل، مدیر تحقیقات درباره افکار عمومی از بنیاد خانواده کایزر، می‌گوید: «تقریبا همه مردم عقیده داشتند که پزشکان باید دراین‌باره با بیمارانشان صحبت کنند.» در بررسی با حضور 1200 فرد بزرگ‌سال، 80درصد از شرکت‌کنندگان گفته بودند که مدیکر باید به پزشکان برای گفت‌وگو با بیمارانشان در مراحل پایانی حیات پول پرداخت کند. همین میزان هم عقیده داشتند، بیمه‌های خصوصی هم باید همین سیاست را دنبال کنند. این نظرسنجی نشان داد که اکنون میزان این گفت‌وگوها تا چه حد نادر است. کمتر از یک نفر از هر 5 نفر گزارش داده بودند، چنین گفت‌وگوهایی با درمانگران خود داشته‌اند، از این تعداد یک‌سوم بیشتر از 75 سال داشته‌اند و یک‌سوم هم واجد ناتوانی یا در وضعیت بیماری‌های مزمن بوده‌اند.

       هر پزشکی که در بخش‌های اورژانس کار می‌کند یا درمانگری که در بخش مراقبت‌های ویژه، داستان‌های زیادی می‌توانند درباره پیدا کردن بستگان یا همسایه‌ها یا مدارکی بازگو کنند که می‌توانسته‌اندسرنخی از خواسته‌های بیمار ناتوان سالمندی ارائه دهند که خود نمی‌تواند صحبت کند.

       واقعیت آن است که پوشش مالی مدیکر نمی‌تواند این خلا را فوری پر کند، ابتدا باید کارهای زیادی صورت گیرد.

       مثلا اینکه بیماران باید یاد بگیرند که درباره تصمیماتی که قرار است درباره مرگ یا زندگی خود بگیرند، می‌توانند با پزشک خود مفصل صحبت کنند. در نظرسنجی کایزر آمده که یک‌سوم از افراد نمی‌خوسته‌اند درباره تصمیمات حساس پایان زندگی با پزشک خود مشورت کنند.

       از سوی دیگر، پزشکان هم باید یاد بگیرند، باب موضوعاتی چنین حساس را چگونه باز کنند و پیش ببرند.

       دایانا میر، رئیس مرکز پیشبرد طب تسکینی عقیده دارد: «چشم‌انداز آینده این صحبت‌ها پزشکان را مردد و مضطرب می‌کند. بخش بزرگی از درمانگرانی که این قانون شامل حالشان می‌شود آموزشی برای برقراری ارتباط موثر درباره مهم‌ترین دغدغه‌های سالمندان مبتلا به بیماری‌های حاد ندیده‌اند.

همانطور که مردم بدون آموزش نمی‌دانند که چطور باید آپاندیس را دربیاورند، همانطور هم نمی‌دانند که در این مواقع باید چه کار کنند. پیش از آنکه درمانگران بخواهند پرسش‌های کلافه‌کننده خود را آغاز کنند، به پاسخ‌های مردم گوش دهند و در آخر راه‌حلی ارائه کنند، باید مهارت‌های ایجاد ارتباط را فرا گرفته، تکرار کرده و بارها تمرین کرده باشند.» گذشته از آن، حتی وقتی بیمار، خانواده و پزشک توانسته‌اند این کار دشوار را به سامان برسانند، باز هم مردم خود کار درمانشان را پیش می‌برند.

       بسیاری مواقع، اسناد مهم در گوشه گنجه‌ها و کشوها فراموش می‌شوند. مردم تصمیمی می‌گیرند، بعد نظرشان تغییر می‌کند. وکلای بهداشت و درمان که برای تصمیم‌گیری برای مردمی که خود نمی‌توانند صحبت کنند، گمارده شده‌اند، خیلی وقت‌ها نمی‌دانند که برای ایفای این نقش انتخاب شده‌اند. بلومنائر قرار است از طرف هردو حزب سال آینده لایحه‌ای را ارائه دهد که در آموزش درمانگران برای ایفای نقشی درست در تصمیم‌گیری‌های مراحل پایانی، یافتن راه‌هایی موثر برای دستیابی و ذخیره دستورالعمل‌هایی در این مورد قابل استفاده باشد.