اين فقط فلزها نيستند که اکسيد ميشوند – يا بهعبارتديگر زنگ ميزنند – بلکه اين اتفاق براي موکولهاي حياتي بدن مثل پروتئينها (موکولهاي ساختاري) و دياِناِي (اطلاعات ژنتيکي سلول) هم ميافتد.
درواقع بدن ما ازيکطرف از اکسيداسيون بهره ميبرد، مثلا براي توليد انرژي يا از بين بردن ميکروبها، اما از طرف ديگر از اکسيداسيون بيشازحد هم جلوگيري ميکند تا از عدم توازني که به آن آسيب اکسيداسيون (Oxidative stress) ميگوييم پيشگيري کند.
آسيب
اکسيداسيون همانطور که ميتواند نفع داشته باشد و براي مثال سلولهاي
ايمني ميتوانند با کمک آن ميکروبها را از بين ببرند، قابليت صدمه زدن به
سلولها و مواد مهم بدن را نيز دارد و بدن براي مقابله با اثر شوم آن سعي
ميکند از خود دفاع کند.
باوجود سودمندي اکسيداسيون متعادل، تصور ميشود که
اکسيداسيون بيشازحد باعث بروز بسياري از بيماريها از قبيل تنگي عروق،
عوارض ديابت، کبد الکلي، بيماريهاي ريوي ناشي از سيگار و آلودگي هوا،
بيماري آلزايمر، سرطان، و بيماريهاي خودايمني ميشود.
دکتر امين مقدم- پژوهشگر ايمنيشناسي در دانشگاه آکسفورد