به گزارش شفا آنلاین،اين
تحقيق روي سلول‌هاي سرطان پستان که در آزمايشگاه رشد داده شده بودند،
انجام شده و مشخص نيست اين مواد شيميايي که پارابن ناميده مي‌شوند، در بدن
انسان هم همان اثر را دارند يا خير.البته پيش از اين در مطالعات آزمايشگاهي و حيواني نشان داده شده که اين مواد فعاليت هورمون استروژن را تقليد مي‌کنند، بدان معنا که مي‌توانند به گيرنده‌هايي در بدن باند شوند که استروژن به‌طور طبيعي به آنها متصل مي‌شود.
اين مساله نگران کننده است، زيرا وقتي استروژن به گيرنده‌هاي استروژن باند مي‌شود، باعث مي‌شود سلول‌ها تکثير شوند و همين امر در زنان، موجب افزايش خطر سرطان پستان مي‌شود.
پارابنها
انواعي از مواد نگهدارنده شيميايي است که در طيف وسيعي از محصولات مصنوعي
يافت مي‌شوند، مانند شامپو، لوسيون‌هاي بدن و کرم‌هاي ضدآفتاب. همچنين مشخص
شده که پارابنها مي‌توانند از همان راهي که استروژن‌ها فعال مي‌شوند، به
کار افتند، اما مطالعات قبلي نشان‌داده‌اند که پارابنها خيلي ضعيف عمل
مي‌کنند.
از آنجا که اين مواد عملکرد ضعيفي دارند، فرض مي‌شود مواد ايمني
هستند، خصوصا براساس سطحي از پارابنها که در بدن انسان يافت شده است.
البته لازم به ذکر است، در مطالعات پيشين فقط به خود پارابن نگاه کرده
بودند.
مشکل
واقعي اينجاست، وقتي که در آزمايشگاه مطالعه مي‌کنيد، درواقع شما در يک
زمان، يک ماده را ارزيابي کرده‌ايد. اما اين اصل موضوع نيست. آنچه در بدن
مطالعه مي‌شود، در واقع ترکيبي است از اثرات بسياري از مواد و اجزاء.
در اين مطالعه جديد که به تازگي در نشريهEnvironmental
Health Perspectives منتشر شده، محققان بر اثرات پارابنها، وقتي با يک
ماده اضافي ديگر ترکيب مي‌شود، تمرکز داشته‌اند: نوعي از فاکتور رشد به نام
هرگولين heregulin که با رشد سلول‌هاي سرطان پستان هم مرتبط است.
در آزمايش‌هاي انجام شده، محققان به چگونگي رشد سلول‌ها، وقتي با پارابنها و هرگولين مواجه مي‌شوند، توجه کرده و وضعيت آنها را با زماني که سلول‌ها فقط با پارابنها روبرو مي‌شوند، مقايسه کردند. دانشمندان دريافتند که با افزودن هرگولين، سطح پارابنها تا 100 برابر کاهش مي‌يابد و سلول‌هاي سرطاني مي‌توانند سريعتر از زماني که بدون هرگولين هستند، تکثير پيدا کنند.
به
بيان ديگر، زماني که هرگولين افزوده مي‌شود، پارابنها در تحريک رشد
سلول‌هاي سرطاني100 برابر بيشتر قوي مي‌شوند، در مقايسه با سلول‌هاي سرطاني
پستان که فقط با پارابنها مواجه شده‌اند. با اين افزايش قدرت، پارابنها
ممکن است تاثير بر سطحي داشته باشند که در انسان‌ها ديده مي‌شود.
البته هنوز محققان تاکيد مي‌کنند که بايد مطالعات بيشتري انجام شود تا ايمني اين مواد شيميايي مشخص و تائيد شود. بررسي‌هاي آزمايشگاهي و مطالعات حيواني راه‌هاي غيرمستقيمي براي تخمين خطرات بالقوه پارابنها هستند. همه آنچه ما مي‌توانيم از اين مطالعه بگوئيم، آن است که به منظور تعيين ميزان ايمني پارابنها، نياز است نه تنها بوسيله خودشان آزموده شوند، بلکه با ديگر مواد شيميايي که پروليفراسيون سلولي را تحريک مي‌کنند، هم آزمايش و بررسي شوند.
ديگر محققان هم به نظر مي‌رسد با اين نظر موافق باشند. اين مطالعه، مانند
ديگر مقالات منتشر شده، فقط اثرات پارابنها را روي سلول‌ها نشان مي‌دهند
که ممکن است لزوما منعکس کننده همان سناريو در يک سيستم بيولوژيکي دست
نخورده نباشد. البته مطالعات بيشتري در اين زمينه نشان داده‌اند که ديگر
مواد هم ممکن است بر چگونگي تاثير پارابنها بر خطر سرطان پستان تاثيرگذار
باشند. علاوه براين، اين مطالعه تاکيد مي‌کند که بايد سطح ايمن پارابن‌هاي
مورد استفاده در محصولات آرايشي مجددا ارزيابي شوند.
به هرحال، در نهايت تحقيقات بيشتري لازم است انجام شود تا بتوان در مورد ايمني پارابنها نتيجه‌گيري کرد. Live Science
