به گزارش شفا آنلاین،آنها در يک مقاله جديد، توجه
همگان را به سوي رويکرد «زيست‌اجتماعي» يا biosocial در اين زمينه جلب
کرده‌اند که مداخلات مختلفي را در زمينه‌هاي تغذيه، برنامه‌ريزي شهري،
بهداشت حرفه‌اي، بهبود سوء‌مصرف مواد و خدمات بهداشت روان، به همکاري با
يکديگر فرا مي‌خوانند. محقق ارشد اين مطالعه معتقد است: «علي‌رغم افزايشي که در منابع مالي برنامه‌هاي توبرکلوز در 15 سال گذشته ايجاد شده، پيشرفت‌ها متأسفانه با سرعت آهسته‌اي رشد کرده‌اند.
ما قويا معتقديم که اقدامات هر چند بيشتر اما با روش‌هاي فعلي راه به جايي نمي‌برد و روند سل را متوقف نمي‌کند. زمان براي انجام اقدامات جامع براي مقابله با علل ريشه‌اي سل که در فقر و محروميت لانه گزيده، فرا رسيده است.»
اين
مطالعه که به تازگي در نشريه لنست به چاپ رسيده، قسمتي از يک 5 مقاله
سريالي است که با جزئيات بسيار، برنامه‌هاي جامع را براي توقف مرگ و مير
ناشي از سل شرح مي‌دهند. قرار است اين مقاله‌ها به صورت يک کتاب هم منتشر
شوند. استراتژي‌هايي که در اين مقاله‌ها شرح داده شده‌اند، در نهايت به
پروژه‌اي ختم خواهند شد، تحت عنوان شهرهاي بدون سل يا Zero TB Cities
Project. در واقع، هدف آن است که اين بيماري ريشه‌کن شود.
هرچند
بيماري سل از دهه 1950، به يک بيماري قابل علاج و قابل پيشگيري تبديل شده،
توبرکلوز هنوز بيش از 5/1 ميليون نفر را سالانه در سراسر جهان به کام مرگ
مي‌کشاند و گونه‌هاي مقاوم به درمان آن هم رو به افزايش هستند.
شرايط
اجتماعي، مانند سوء‌تغذيه و زندگي در خانه‌هاي شلوغ و پرجمعيت، HIV و
ديابت، دخانيات، و مصرف بيش از انداره الکل به پيشرفت اپيدمي آن دامن
مي‌زنند. رويکردهاي بيومديکال، به تنهايي قادر نيستند کاهش قابل ملاحظه‌اي
در بار ناشي از اين بيماري ايجاد کنند. در کشورهاي در حال پيشرفت، مزاياي
تشخيص‌ها و درمان‌هاي پيشرفته، به‌وسيله استعداد ابتلا به سل در جمعيت در
معرض خطر جبران مي‌شود.
هرچند اين رويکردها به کاهش فقر و توسعه پايدار کمک خواهند کرد. حالا زمان آن فرا رسيده تا فرصت کنوني را فداي مسائل ديگر نکنيم و اقدامي عاجل در اين زمينه انجام شود.
