این مطالعه به همت دکتر تام الویر و همکارانش در مرکز اکولوژی و هیدرولوژی انگلستان صورت گرفته است.
دکترالیور نتایج این تحقیقات را نگران کننده توصیف کرد و گفت: تا پیش از آغاز این مطالعه، بزرگی و قدرت تاثیر تغییرات آب و هوایی را درک نکرده بودم. احتمال انقراض وسیع جمعیت پروانه های حساس به خشکی یا حتی گونه های دیگر تا سال 2050 دور از انتظار نیست. برای کاهش تلفات پروانه ها، بازسازی زیستگاه های مناسب و کاهش انتشار گاز دی اکسید کربن (CO2) نقش کلیدی دارند و حتی ترکیبی از این دو حالت نیز ضروری است.
تیم تحقیقاتی پس از بررسی اطلاعات جمع آوری شده از 129 مکان ،28 گونه و 6 نمونه مختلف پروانه های حساس به خشکی (قهوه ای رنگ با نشانه های چشم بر روی بال ها) را شناسایی کردند که با در نظر گرفتن تمام عوامل موثر نمی توانند تا بیش از سال 2050 به حیات ادامه دهند. پروانه های انتخاب شده در این مطالعه از بهترین پروانه هایی بودند که سال ها محققان بر روی آن ها تحقیق می کردند و همچنین با توجه به تشابه انواع دیگری از پروانه ها، می توان خطر انقراض را نیز برای آن ها در نظر گرفت.
دکتر الویر اضافه کرد: خطر انقراض در مناطق خشک تر بسیار جدی است و پروانه ها به دلیل کمبود جمعیت، زمان کافی برای سازگاری و تکامل با تغییرات محیط زیست را ندارند. تمرکز این مطالعه بر روی پروانه ها بوده است ولی نتایج بررسی ها را می توان برای گونه هایی از پرندگان، سوسک ها و سنجاقک ها نیز استفاده کرد.
مایک موریکرافت ، یکی از نویسندگان مقاله و عضو منابع طبیعی انگلستان گفت: درک نزدیک شدن به انقراض یک گونه جانوری جنبه مثبتی دارد و آن هم فراهم کردن شرایط و زیستگاه مناسب برای حفظ آن گونه است ولی از طرف دیگر باید تغییرات آب و هوایی تحت کنترل قرار گیرد.
در نهایت این مطالعه نشان می دهد که برای حفظ گونه های در حال انقراض باید همکاری بین محققان رشته های مختلف مانند فیزیک، محیط زیست و زیست شناسی و... صورت گیرد تا تحقیقی کامل و قابل اطمینان حاصل شود.
