چندین میلیون دختر و پسر جوان مجرد در کشور ما وجود دارند که نیاز به ازدواج و قصد آن را دارند، اما با این وجود، سن ازدواج روز به روز بالاتر می‌رود و کمتر برای این تعداد جوان مجرد که آمار آنها به تنهایی بیشتر از جمعیت بسیاری از کشورهاست، امکان ازدواج فراهم می‌شود. بخشی از این مسئله به تغییرات فرهنگی و اجتماعی گسترده‌ای بر می گردد که طی سالیان اخیر در کشور اتفاق افتاده و ازدواج جوانان را نیز تحت تأثیر قرار داده است.
اما این نخستین بار نیست که چنین سایتی با چنین رویکردی راه اندازی می شود، پیش از این نیز سایت های متنوع و زیادی در این زمینه فعالیت می کردند که نام هایی از جمله: همسر یابی، همسان یابی، همسر گزینی و ... داشتند.
این امر سبب شد در سال 91
مسئولان به فکر راه‌اندازی مراکز همسر یابی دولتی بیفتند که زیر نظر آنها
فعالیت کنند و امکان نظارت بر عملکرد این مراکز وجود داشته باشد. از سوی
دیگر، قرار شد این سایت ها در ذیل فعالیت های مراکز مشاوره قرار گیرند و
پروانه آنها را نظام مشاوره کشور صادر کند.
همچنین قرار بر این شد تا وزارت
فرهنگ و ارشاد اسلامی و پلیس فتا مسئولیت کنترل و فیلتر سایت های بدون
مجوز را برعهده گیرند. با این وجود، محمود گلزاری؛ معاون ساماندهی امور
جوانان وزارت ورزش و جوانان در آبان ماه سال 93 از فعالیت 300 سایت غیرمجاز
در زمینه همسر یابی خبر داد که تحت این عنوان فعالیت های دیگری انجام
می‌دهند.
با توجه به دیدگاه اکثر جامعه شناسان و آسیب شناسان حوزه خانواده در خصوص آسیب زا بودن ازدواج های اینترنتی، مرکز پژوهش های مجلس گزارشی در این خصوص آماده کرد که نشان می داد 2 درصد ازدواج ها در ایران از طریق اینترنت انجام می گیرد که این مسئله گویای این امر است که روابط دختر و پسر در ایران ابعاد جدیدی پیدا کرده است.
وجود سایت های همسر یابی
می تواند مزایایی داشته باشد. به عنوان مثال، افرادی که بنا به دلایلی
مانند عدم وجود هم کفو در محل زندگی، کوچک بودن محل زندگی، معلولیت و ...
قادر به یافتن همسر مناسبی در محیط پیرامون خود نیستند، می توانند با
مراجعه به این سایت ها دایره انتخاب خود را در زمینه ازدواج افزایش دهند.
از سوی دیگر، در صورتی که این سایت ها روانشناس و مشاور داشته باشند، هم می توانند در انتخاب همسر به جوانان کمک کنند و هم این که پس از ازدواج این مشاوران می توانند همراه زوج ها باشند و به آنها در حل مشکلات زناشویی یاری رسانند.
سوالی که اکنون با راه اندازی سایت همسان گزینی به وجود می آید این است که آیا تاکنون کسی با قصد ازدواج به چنین سایت هایی مراجعه کرده است؟ چرا تا کنون از این سایت ها حمایت نمی کرده اند؟ آیا تاکنون خبری مبنی بر کلاه برداری از کاربران این سایت ها به گوششان نخورده است؟ مردم چگونه می توانند به این سایت ها اعتماد کنند؟ این روزها که آمار حاکی از این مسئله است که در تهران، از هر 4 ازدواج که با آشنایی قبلی و تحقیق و اطلاعات کامل و جامع و آگاهی اتفاق می افتد، یکی به طلاق منجر می شود، این سایت ها به بدتر شدن وضعیت کمک نمی کند؟
این موضوع احتمالاً اکنون دغدغه ی فکری تعداد زیادی از جوانانی است که تاکنون حق نداشتند از طریق فضای مجازی به فکر ازدواج بیفتند. اما آیا بهتر نیست به جای چنین موضوعی، سایت هایی با هدف تسهیل ازدواج جوانان راه اندازی شود و در آن مشاغل، خانه هایی با قیمت مناسب، انواع سالن های عروسی و ... معرفی شوند تا با مراجعه به آنها، مشکلات پیش از ازدواج جوانان حل شود و جوانان بتوانند سریع تر تشکیل خانواده بدهند؟
شهر
