» عمومی
شفاآنلاین-جمله «دعا می کنم هیچ کودکی مریض نشه اگر شد دیالیزی نشه» با صدای بغض آلود یک مادر که کودک 9 ساله اش پیوند کلیه دارد، در مراسم افتتاح مرکز جامع درمان بیماران دیالیزی و پیوند کلیه حس عجیبی به همه حاضران القا کرد.
به گزارش شفاآنلاین،امروز - چهارشنبه - مراسم افتتاح مرکز جامع درمان بیماران دیالیزی و
پیوند کلیه در کلینیک شفا با حضور این کودک 9 ساله که حدود دو ماه پیش
پیوند کلیه کرده بود و خواندن متنی از سوی او خطاب به همه حاضران، دارای
حاشیه هایی غم انگیز از دردهای ناگفته های کودکان دیالیزی شد که همه را تحت
تاثیر قرار داد.
شکیلا رخشانی کودک 9 ساله ای که درمان دیالیزش را از هفت سالگی آغاز کرده و حتی به دلیل مشکلات کلیوی کم بینا شده و دو سال است که دیگر نتوانسته مدرسه برود اما حرف هایی تلخ داشت که به مادرش گفته بود و او آنها را روی کاغذ آورده بود و امروز در این نشست خواند. - حرف هایی که تحت عنوان دردهایی از اعماق وجود کودکی دیالیزی می توان آن را نامید-
بد نیست این نامه را که وجدان همه ما را خطاب قرار داده ، در آستانه روز جهانی کلیه بخوانیم تا شاید تلنگری باشد بر اینکه در سال جدید چه کنیم تا هم خود، هم آن دادار و هم فرزندانمان خشنود باشند.
** نامه شکیلا
من شکیلا درخشانی هستم و الان 9 سالمه و از هفت سالگی دیالیز شدم اهل علی آباد کتول از استان گلستان هستم، دو ماهه پیوند کلیه ام کرده ام اما اکنون چشمانم ضعیف است و مادرم بجای من نامه ام را برای شما می خواند.
مامانم وقتی می دید که من دیالیز می شوم خیلی گریه می کرد و همش می گفت چرا شکیلای من، من می گفتم گریه نکن خدا خودش مریض کرده و خودش نیز از این بیماری نجاتم می دهد.
ماهها در بیمارستان گرگان بستری بودم و مامانم تلاش می کرد که نام من را در انجمن بیماران کلیوی ثبت نام کرد و به تمام فامیل التماس کرد که به اوی پول بدند تا من بتوانم پیوند کلیه ای داشته باشم اما نشد.
مادرم نامم را در لیست افرادی که می خواستند از افراد مرگ مغزی کلیه بگیرند نیز ثبت نام کرد و سه بار با ما تماس گرفتند که هیچکدام هم عملی نشد و مجبور شدیم به تهران بیاییم تا شاید در این شهر بتوانیم در نوبت افراد دریافتی کلیه قرار بگیریم.
وقتی به تهران آمدم چشمانم دیگر داشت کور می شد، وقتی برای دیالیز می رفتم چون آمپول هایشان بزرگ بود و درد داشت هرکدام از پرستاران که می خواستند برایم این آمپول ها را بزنند با لگد می زدم و دعوایشان می کردم و می گفتم خدایا مرا بکش که از این سوزن ها رها بشوم و مامانم همش گریه می کرد و خودش نیز بیماری قلبی گرفته است.
وقتی به تهران آمدیم جایی برای زندگی نداشتیم و مادرم با مادربزرگم که در پاکدشت بود خواست که مدتی در خانه او بمانیم و برای درمان و دیالیز به قرچک می رفتیم، بردار کوچکم که یکسال داشت خیلی اذیت می کرد و مادربزرگم نیز به همین بهانه ما را از خانه اش بیرون کرد.
با یک نفر که از همسرش جدا شده بود و یک فرزند داشت همخانه شدیم اما او نیز با شوهرش آشتی کرد و از این خانه نیز بیرون شدیم.
بعضی روزها که به قرچک می رفتیم چون پول نداشتیم مجبور بودیم بخشی از مسیر را پیاده برویم و حتی پولی نداشتیم تا بتوانیم خانه ای اجاره کنیم و مامانم این قضیه را به همه مریض ها و پرستاران گفت تا شاید جای خوابی به ما بدهند.
یکی از پرستاران زیرزمین خانه اشان را به مدت دو ماه که فقط دو مترمربع بود به ما داد اما مجبور شدیم پس از دو ماه این زیرزمین را نیز ترک کنیم و دوباره به مادربزرگم هزار بار التماس کردیم که ما را به خانه اش راه بدهد.
در تهران نیز نامم را در لیست گرفتن گلیه از افراد زنده نوشتم اما خیلی طولانی شد و مادربزرگم نیز با ما دعوا کرد و مجبور شدیم که دوباره به علی اباد برگردیم چون خونه و در واقع جای خواب نداشتیم و در این میان مامانم با بابام دعوا می کرد که برای شکیلا کاری کن و گرنه ازت جدا می شم.
مامانم قبل از اینکه به علی آباد برویم به یک موسسه خیریه رفت تا شاید بتواند پول پیش از این موسسه بگیرد و خداروشکر بعد از 20 روز راضی شدند و ما دوباره به قرچک رفتیم و پس از مدتی دیگر یک نفر حاضر به اهدای کلیه به من شد و پیوند کلیه ام حدود دو ماه پیش توسط دکتر سیم فروش انجام شد.
من قبل از دیالیز کلاس اول بودم اما دیگه نتونستم به مدرسه بروم و الان پس از دو ماه چون چشمان کم بینا است یکی از معلمان در خانه مرا درس می دهم اما دوباره از کلاس اول شروع کرده ام.
مادرش در پایان نامه شکیلا جمله ای از او گفت که باعث شد اشک در چشمان بسیاری از حاضران در این مراسم سرازیر شود که آن جمله «دعا می کنم هیچ بچه ای مریض نشه اگر شد دیالیزی نشه» بود.
**
مادر شکیلا پس از خواندن متن نامه فرزندش از شکیلا عذرخواهی کرد و به جمع رو کرد و دلیل معذرت خواهی را چنین عنوان کرد: نتوانستم برایش مادر خوبی باشم.
ایرنا
شکیلا رخشانی کودک 9 ساله ای که درمان دیالیزش را از هفت سالگی آغاز کرده و حتی به دلیل مشکلات کلیوی کم بینا شده و دو سال است که دیگر نتوانسته مدرسه برود اما حرف هایی تلخ داشت که به مادرش گفته بود و او آنها را روی کاغذ آورده بود و امروز در این نشست خواند. - حرف هایی که تحت عنوان دردهایی از اعماق وجود کودکی دیالیزی می توان آن را نامید-
بد نیست این نامه را که وجدان همه ما را خطاب قرار داده ، در آستانه روز جهانی کلیه بخوانیم تا شاید تلنگری باشد بر اینکه در سال جدید چه کنیم تا هم خود، هم آن دادار و هم فرزندانمان خشنود باشند.
** نامه شکیلا
من شکیلا درخشانی هستم و الان 9 سالمه و از هفت سالگی دیالیز شدم اهل علی آباد کتول از استان گلستان هستم، دو ماهه پیوند کلیه ام کرده ام اما اکنون چشمانم ضعیف است و مادرم بجای من نامه ام را برای شما می خواند.
مامانم وقتی می دید که من دیالیز می شوم خیلی گریه می کرد و همش می گفت چرا شکیلای من، من می گفتم گریه نکن خدا خودش مریض کرده و خودش نیز از این بیماری نجاتم می دهد.
ماهها در بیمارستان گرگان بستری بودم و مامانم تلاش می کرد که نام من را در انجمن بیماران کلیوی ثبت نام کرد و به تمام فامیل التماس کرد که به اوی پول بدند تا من بتوانم پیوند کلیه ای داشته باشم اما نشد.
مادرم نامم را در لیست افرادی که می خواستند از افراد مرگ مغزی کلیه بگیرند نیز ثبت نام کرد و سه بار با ما تماس گرفتند که هیچکدام هم عملی نشد و مجبور شدیم به تهران بیاییم تا شاید در این شهر بتوانیم در نوبت افراد دریافتی کلیه قرار بگیریم.
وقتی به تهران آمدم چشمانم دیگر داشت کور می شد، وقتی برای دیالیز می رفتم چون آمپول هایشان بزرگ بود و درد داشت هرکدام از پرستاران که می خواستند برایم این آمپول ها را بزنند با لگد می زدم و دعوایشان می کردم و می گفتم خدایا مرا بکش که از این سوزن ها رها بشوم و مامانم همش گریه می کرد و خودش نیز بیماری قلبی گرفته است.
وقتی به تهران آمدیم جایی برای زندگی نداشتیم و مادرم با مادربزرگم که در پاکدشت بود خواست که مدتی در خانه او بمانیم و برای درمان و دیالیز به قرچک می رفتیم، بردار کوچکم که یکسال داشت خیلی اذیت می کرد و مادربزرگم نیز به همین بهانه ما را از خانه اش بیرون کرد.
با یک نفر که از همسرش جدا شده بود و یک فرزند داشت همخانه شدیم اما او نیز با شوهرش آشتی کرد و از این خانه نیز بیرون شدیم.
بعضی روزها که به قرچک می رفتیم چون پول نداشتیم مجبور بودیم بخشی از مسیر را پیاده برویم و حتی پولی نداشتیم تا بتوانیم خانه ای اجاره کنیم و مامانم این قضیه را به همه مریض ها و پرستاران گفت تا شاید جای خوابی به ما بدهند.
یکی از پرستاران زیرزمین خانه اشان را به مدت دو ماه که فقط دو مترمربع بود به ما داد اما مجبور شدیم پس از دو ماه این زیرزمین را نیز ترک کنیم و دوباره به مادربزرگم هزار بار التماس کردیم که ما را به خانه اش راه بدهد.
در تهران نیز نامم را در لیست گرفتن گلیه از افراد زنده نوشتم اما خیلی طولانی شد و مادربزرگم نیز با ما دعوا کرد و مجبور شدیم که دوباره به علی اباد برگردیم چون خونه و در واقع جای خواب نداشتیم و در این میان مامانم با بابام دعوا می کرد که برای شکیلا کاری کن و گرنه ازت جدا می شم.
مامانم قبل از اینکه به علی آباد برویم به یک موسسه خیریه رفت تا شاید بتواند پول پیش از این موسسه بگیرد و خداروشکر بعد از 20 روز راضی شدند و ما دوباره به قرچک رفتیم و پس از مدتی دیگر یک نفر حاضر به اهدای کلیه به من شد و پیوند کلیه ام حدود دو ماه پیش توسط دکتر سیم فروش انجام شد.
من قبل از دیالیز کلاس اول بودم اما دیگه نتونستم به مدرسه بروم و الان پس از دو ماه چون چشمان کم بینا است یکی از معلمان در خانه مرا درس می دهم اما دوباره از کلاس اول شروع کرده ام.
مادرش در پایان نامه شکیلا جمله ای از او گفت که باعث شد اشک در چشمان بسیاری از حاضران در این مراسم سرازیر شود که آن جمله «دعا می کنم هیچ بچه ای مریض نشه اگر شد دیالیزی نشه» بود.
**
مادر شکیلا پس از خواندن متن نامه فرزندش از شکیلا عذرخواهی کرد و به جمع رو کرد و دلیل معذرت خواهی را چنین عنوان کرد: نتوانستم برایش مادر خوبی باشم.
ایرنا
نظرشما
آخرین اخبار