بزرگترین کشف قرن، اشتباه بود!

به گزارش شفا آنلاين،نتایج تحقیقات جدید با همراهی تیم آمریکایی «BICEP2» حاکی از آن است که این سیگنال با نور منتشر شده از گرد و غبار در کهکشان راه شیری آمیخته شده است.

پی بودن به اشتباه بودن نتایج تیم «BICEP2» مساله دور از انتظاری نبود؛ خود محققان پیش از این از کاهش اطمینان خود در مورد تشخیص الگوی مذکور خبر داده بودند، اما مقاله جدید بسیار چشمگیر است زیرا دانشمندان رقیب - محققان کنسرسیوم پلانک - نیز در آن همکاری کرده اند.

به گفته محققان، اکنون محدودیت بیشتری درباره اندازه احتمالی سیگنال واقعی باید اعمال شود. این امر برای پژوهش های آینده اهمیت خواهد داشت که ممکن است بتوانند به یکی از بزرگترین اکتشافات علم مدرن دست یابند.

پژوهش «BICEP2» از آشکارسازهای بسیار حساس در یک تلسکوپ قطبی برای بررسی نور لبه جهان مرئی – تابش زمینه کیهانی (CMB) – استفاده کرده بود. محققان در این بررسی ها به دنبال چرخش های درون قطبش نور بودند.

این الگو در کیفیت جهت CMB، پیش بینی بنیادی مفهوم «انبساط» است که بر اساس آن، تنها در کسری از ثانیه پس از انفجار بزرگ یک انبساط فوق سریع رخ داده است.

چرخش های موسوم به حالت های-B، نشانه ای از انرژی امواج گرانشی هستند که احتمالا با این رشد ناگهانی شدید در حدود 14 میلیارد سال قبل همراه بوده اند اما این سیگنال بسیار کهن، حتی در صورت وجود داشتن، بسیار ظریف بوده و برخی دانشمندان به محض اعلام نتایج گروه BICEP2 در مارس 2014، در مورد صحت آن ابراز تردید کردند.

در این نتایج، پیچیدگی هایی وجود دارد؛ یکی از آن ها این اثر است که در آن یک سیگنال حالت-B ساختگی می تواند با عبور تابش زمینه کیهانی از میان اجسام غول پیکری مانند کهکشان های بزرگ در آسمان ایجاد شود.

این تاثیر عدسی گرانشی باید در نتایج مدنظر قرار بگیرد اما دومین و مهمترین مساله، نقش گیج کننده غبار پس زمینه در کهکشان راه شیری است.

غبار در حال گردش در کهکشان ما می تواند الگوی قطبش مشابهی تولید کرده و این اثر باید حذف شود تا نمایش بدون ابهامی از سیگنال پس زمینه بسیار کهن به دست بیاید.

گروه «BICEP2» از همه اطلاعات غباری در بخشی از آسمان که از قطب جنوب به مشاهده آن پرداخته بود، استفاده کرد اما آن ها به داده های غباری به دست آمده توسط تلسکوپ فضایی پلانک که آسمان ریزموج را فرکانس های بسیار بیشتری نسبت به «BICEP2» رصد می کرد، دسترسی نداشتند.

این امر به محققان پلانک احازه داد تا غبار را آسانتر توصیف کرده و اثر مخدوش کننده آن را تشخیص دهند.

کنسرسیوم پلانک در تابستان با همکاری با گروه «BICEP2» موافقت کرد و اطلاعات فرکانس بالای آن ها با داده های بیشتر از آرایه تلسکوپ کک در قطب جنوب ترکیب شد.

اگرچه نتایج این همکاری حاکی از آن است که حتی در صورت تشخیص سیگنال BICEP2، جداسازی آن از تاثیرات مخرب در هر سطح قابل توجهی ممکن نیست؛ به عبارت دیگر رصدهای اولیه همگی نشانگر آن است که امواج گرانشی قدیمی وجود ندارند.

این نتایج نشانگر پایان پژوهش نیست و بررسی های دیگر هنوز به دنبال سیگنال حالت-B با استفاده از فناوری های آشکار ساز و تلسکوپ های دیگر هستند.