محمد علی 72 ساله در سال های گذشته به دلیل بیماری پارکینسون هربار نحیف تر از قبل می شود و از آن کوه عضله دیگر تقریبا چیزی نمانده است. با این وجود این قهرمان بزرگ هنوز یک عاشق ورزش است که به تماشای مسابقات می نشیند. او با دست های لرزانش می جنگد و سعی می کند گامی به عقب بر ندارد. او اخرین بار در سپتامبر ذشته در مراسمی عمومی برای مراسمی خیرخواهانه در شهر خود لوئیزویل حاضر شد اما چون توان سخنرانی نداشت تنها در کنار مدعوین ایستاد و با آنها عکس های یادگاری گرفت. همان جا در کنار جیم بروان نشست و در گوش او نجوا کرد. بروان درآن مراسم و رو به دوربین ها به کلی گفت:«شما بزرگترین قهرمان همه دوران زندگی ما هستید.»
علی بوکس را در سال 1981 کنار گذاشت و دستکش های بوکسش را به دیوار خانه آویخت. از همان زمان این قهرمان سیاه پوست نمادی شد برای صلح جهانی. عمرش را به پای ماموریت های بشردوستانه گذاشت . با بسیاری از رهبران جهان دیدار کرد تا پیام آور صلح جهانی باشد. این قهرمان نامی در دهه 90 به تهران سفر کرد. به شهری که مردمش برای تماشای پخش زنده مسابقات او نیمه شب ها در شهری که هنوز تلویزیون همه گیر نشده بود نیمه شب ها به هوه خانه ها می رفتند و با هر ضربه ای که او به رقیبش جو فریزر می زد شادمانه پایکوبی می کردند. محمد علی در تهران غیر از دیدار با رئیس جمهور وقت کشورمان حجه الاسلام والمسلمین اکبرهاشمی رفسنجانی و مقامات عالیرتبه کشور ، به نمازجمعه تهران رفت و به صف نماز ایستاد.
او که در سال 2005 از جرج دبلیو بوش رئیس جمهور آمریکا نشان آزادی گرفته است ، در زادگاه خود -لوئیزویل- مرکزی برای امور بشردوستانه دارد. آنجا او موزه افتخارات خود را به بازدید عموم گذاشته است. علی و همسرش لونی با آغوشی باز و به رغم نشستن گرد پیری بر سیمای شان میزبان آنهایی هستند که یک هدف را دنبال می کنند ؛ تلاش برای صلح جهانی.خبرآنلاين
