» عمومی
شفاآنلاین-هزینه بستری، جراحی و آزمایشات در بیمارستان های خصوصی گاهی حتی تا صد برابر بیشتر از بیمارستان های دولتی است، اما از آن سو بیمارستان های دولتی متراکم از بیمار بوده و طبعا کیفیت خدمات ارائه شده در آنها کاهش می یابد.
به گزارش شفا آنلاین،گاهی مردم برای پرداختن هزینه های سرسام آور بیمارستان های خصوصی مجبورند زندگی خود را به حراج بگذارند تا از پس مخارج این بیمارستان ها برآیند و گاهی نیز شرایط بگونه ای است که اورژانس یک بیمارستان دولتی تا آن اندازه متراکم می شود که پرسنل درمانی، بیماران را به سختی پذیرش می کنند و گاهی نیز به بیماران گفته می شود که «تخت خالی نداریم».
هرچند که اکنون رضایتمندی از هزینه های درمانی و نوع برخورد پرسنل بیمارستانی در بیمارستان های دولتی افزایش یافته، اما برخی معتقدند به همان نسبت که بیمارستان های دولتی خدمات ارزان تری نسبت به بیمارستان های خصوصی ارائه می کنند، کیفیت خدمات آنها نیز کاهش می یابد.
از سوی دیگر درحالیکه هزینه بیمارستان های دولتی نسبت به بیمارستان های خصوصی مناسب است، اما هزینه های از محل های دیگر مانند دارو یا آزمایش یا تجهیزات پزشکی، گریبانگیر بیماران می شود.
با توجه به این مسایل در یک روز بارانی به بیمارستان های مختلف سر زدم و با تعدادی از بیماران و همراهان آنان درباره مشکلات خاصشان گفت وگو کردم.
هر آمپول، یک ونیم میلیون تومان
با اینکه شش ماه از اینکه فهمیده است که فرزند 12 ساله اش سرطان خون دارد، اما هنوز در شوک است و چشمانش قرمز از اشک.
این مادر که برای درمان فرزندش به بیمارستان شریعتی مراجعه کرده، از خدمات بیمارستان، نحوه برخورد پرستاران با او و همچنین هزینه های درمانی راضی است اما با بغض ناشی از بیماری فرزند توضیح می دهد که بابت هر یک آمپول کودکش که از خارج بیمارستان تهیه کرده، یک ونیم میلیون تومان پول پرداخت کرده است.
مریم ادامه می دهد که طی شش ماه، هزینه این آمپول ها حداقل بیش از شش میلیون تومان شده است.
تخت خالی نداریم
«تورانی» پدری است که پای فرزندش دچار شکستگی و پس از آن دچار خون مردگی و تشکیل لخته خون در محل شکستگی شده و برای مداوای آن به چند بیمارستان دولتی مراجعه کرده اما این بیمارستان ها به دلیل شلوغی و تراکم بیماران از پذیرش فرزند او خودداری کرده اند.
او در بیمارستان شهدای تجریش می گوید: پس از سه روز جستجو بالاخره فرزندم در اورژانس این بیمارستان پذیرش و پس از آن تخت بستری برای او پیدا شد.
وی می افزاید: هرچند هزینه های این بیمارستان، تعرفه دولتی است با این وجود برای یک آزمایش تصویربرداری، 250 هزار تومان پول پرداخت کردم.
یک ماه انتظار برای تصویربرداری
به مرکز قلب تهران می روم و چهره نگران زنی توجهم را جلب می کند، او که «زندی» نام دارد، برایم تعریف می کند که پس از سال ها زندگی و خانه دار شدن، همسرش ناگهان بیمار می شود و حالا حاضر است تمام دارایی اش را خرج درمان همسرش کند.
وی می گوید: شوهر 34 ساله ام دچار افتادگی مادرزادی دریچه میترال و نقص دیواره بین دو بطن است و برای درمانش به این بیمارستان مراجعه کردم.
این زن می افزاید: برای انجام اکومری در این بیمارستان یک ماه منتظر ماندم؛ هزینه جراحی قلب همسرم 20 میلیون تومان بود اما با بیمه ایرانیان در این بیمارستان بیش از دو میلیون تومان شده است.
زندی تصریح می کند: یک بیمارستان خصوصی، 30 میلیون تومان بابت عمل قلب همسرم طلب کرد و می خواستیم خانه خود را بفروشیم تا این هزینه را پرداخت کنیم اما فهمیدیم که مرکز قلب تهران متخصصان خوبی داشته و با دو میلیون تومان می توان هزینه عمل را پرداخت.
وی می افزاید: بسیاری از افرادی که به بیمارستان ها مراجعه می کنند در آن لحظات پول را به هرقیمتی که شده تهیه می کند چون وقتی پای جان در میان می آید دیگر مادیات ارزشی ندارد.
زخم کوچکی که در صف بیمارستان تبدیل به زخم بسیار گسترده شد
زن مسنی با در دست داشتن ظرف نمونه آزمایشگاهی زیر باران به کندی و به سختی در خیابان اصلی داخل بیمارستان امام خمینی(ره) به سمت آزمایشگاه می رود تا نمونه را به آزمایشگاه تحویل دهد.
از او که درباره علت مراجعه به این بیمارستان می پرسم، می گوید: بیماری شوهرم از یک زخم کوچک ساده در شست پا شروع شد و در مراجعه به پزشکان مختلف که بیماری او را زخم پای ناشی از دیابت احتمال می دادند، بیماری او تشخیص داده نمی شد.
این همراه بیمار ادامه می دهد: بالاخره به ما گفتند که برای تشخیص دقیق باید از پای همسرم نوعی تصویربرداری خاص شود که هر بیمارستانی آن را نداشت؛ یک بیمارستان خصوصی برای این نوع تصویربرداری 30 میلیون تومان طلب کرد اما همین تصویربرداری در بیمارستان امام خمینی(ره) بیش از 40 هزار تومان شد.
اسلامی می افزاید: بعد از یک ماه برو و بیا، بالاخره از بیمارستان امام خمینی(ره) وقت گرفتیم اما زخم که به علت گرفتگی عروق ناشی از سیگار تشخیص داده شد تا نزدیکی های زانو پیشرفت کرده بود و علاوه بر آن همسرم ناگهان دچار دل درد شدیدی شد که علت آن سوراخ در روده بود.
وی ادامه می دهد: همسرم از 12 ظهر درد می کشید تا اینکه بالاخره ساعت 12 شب بستری شد.
اسلامی اضافه می کند: هر روز ساعت پنج صبح از کرج راه می افتم تا به کارهای همسرم در بیمارستان امام خمینی(ره) رسیدگی کنم و طی شش ماه 500 هزار تومان برای هزینه های درمانی او پرداخت کردیم.
وی در واکنش به این گفته ام که این مبلغ برای شش ماه مناسب است، با تعجب به من خیره می شود و می گوید: «سنگین است؛ این هزینه برای من سنگین است.»
اسلامی در ادامه از طولانی بودن روند تشخیص و درمان بیماری شوهرش گله کرده و می افزاید: اگر بیماری همسرم زودتر تشخیص داده می شد و زودتر در بیمارستان بستری می شد دیگر نیازی به صرف این همه هزینه، زمان و رفت و آمد نبود.
وی تاکید می کند: روند طولانی تشخیص و بستری شدن در بیمارستان ها هم به مردم و هم به نظام سلامت کشور، هزینه وارد می کند.
وقتی که قصد دور شدن از این زن مسن را دارم به دنبالم می آید و می گوید: «اگر می خواهی بدانی وضعیت بیمارستان ها چطور است باید بدانی که رویهمرفته وضعیت خوب نیست.»
امکانات کم اما رفتار خوب
«محمد موسوی» یکی دیگر از افرادی است که برای درمان مادر 79 ساله خود به بیمارستان شریعتی تهران مراجعه کرده و هرچند از رفتار خوب پرستاران این بیمارستان خیلی راضی است اما گلایه هایی نیز دارد.
او می گوید: مادرم دچار ناراحتی قلبی بوده و 9 روز است که برای آنژیوگرافی او معطل مانده ام؛ نمی دانم مشکل کجاست و شاید امکانات بیمارستان کم است.
مشکلات متعدد است
از مردی که از شهرستان برای درمان بیمارش به بیمارستان امام خمینی(ره) مراجعه کرده و جلوی حسابداری منتظر است از مشکلاتش می پرسم.
با بی حوصلگی جواب می دهد که مگر دعواها را در محل حسابداری نمی بینی، این موضوع نشان می دهد که مشکلاتی وجود دارد.
بسیاری از مراجعه کنندگان به بیمارستان ها به دلیل درد، نگرانی، اضطراب، غم از دست دادن عزیزشان و مشاهده رنج نزدیکان خود، روحیه مساعدی برای مصاحبه نداشتند.
در این بین برخی همراهان بیماران نیز بی توجه به تردد بیماران در محل بیمارستان و مضر بودن دود تحمیلی سیگار برای بیماران و دیگر افراد، اقدام به مصرف سیگار می کردند.
عده ای دیگر نیز جلوی در بیمارستان ها از احساسات مردم استفاده کرده و با در دست گرفتن یک پرونده پزشکی و بغل کردن یک کودک ادعا می کردند که کودکشان مریض است و از مردم پول می گرفتند.
در بیمارستان های متعدد خصوصی نیز گلایه بیشتر از هزینه های بالا بود و هرچند برای برخی افراد 50 میلیون تومان اصلا برایشان پولی نبود اما برخی دیگر برای تامین 500 هزار تومان به آب و آتش می زدند.
کمبود تخت مهمترین مشکل بیمارستان های دولتی
کمبود تخت های بستری در بیمارستان های دولتی بویژه بیمارستان های مرجع و همچنین کمبود نیروی انسانی یکی از بارزترین مشکلاتی است که مراجعه کنندگان به این بیمارستان ها آن را حس می کنند.
معاون وزیر بهداشت در مورد کمبود تخت های بیمارستانی پیش از این گفته بود: متاسفانه به رغم تلاش های گذشته، وضعیت ارائه خدمات بیمارستانی از لحاظ تعداد تخت و نسبت تخت به جمعیت در حد مطلوب نیست و این خدمات با توجه به تغییر هرم جمعیتی باید اصلاح شود.
به گفته «ایرج حریرچی»، ضریب اشغال بیمارستان های بالای 500 تخت خوابی، 85 درصد است و به ازای هر تخت نیز 8 / 2 درصد نیرو کار می کند.
البته وی تصریح کرده بود که حتی در برخی بیمارستان های رفرال(مرجع) در تهران به ازای هر تخت نیم پرستار کار می کند.
معاون وزیر بهداشت به این امر اذعان دارد که در اداره بیمارستان ها دچار مشکل هستیم و عزم دولت، اصلاح وضعیت موجود است.
وی با اشاره به افزایش بودجه وزارت بهداشت از منابع گوناگون افزود: قرار است 40 هزار تخت بیمارستانی در کشور بهره برداری شود، اما حتی اگر همه این 40 هزار تخت طی 20 سال آینده بهره برداری شود، تعداد قابل توجهی از آنها جایگزین بیمارستان های قدیمی هستند و حداکثر به رقم 9 / 1 تخت به ازای هر هزار نفر خواهیم رسید.
حریرچی گفت: بودجه ها را باید به ساخت بیمارستان های بالای 85 تخت، اختصاص داد اما با ساخته شدن این بیمارستان ها باز هم تخت بیمارستانی کم خواهیم داشت.
وی افزود: بیش از 80 درصد مردم همین تعرفه های درمانی را نیز به سختی تامین می کنند.
اکنون در کشور به ازای هر هزار نفر 7 / 1 تخت وجود دارد در حالیکه این رقم در کشورهای دیگر به سه تخت به ازای هر هزار نفر می رسد.
به رغم تمام کمبودها در بیمارستان های دولتی، برخی مراجعه کنندگان به این بیمارستان ها نیز از ارائه خدمات خوب، هزینه های پایین و رفتار مطلوب پرسنل رضایت داشتند و برخی دیگر چشم به اجرای طرح تحول نظام سلامت دارند تا وضعیت بیمارستان ها مطلوب شود، اما بی شک تا اجرای کامل یک طرح و مشاهده نتایج آن راه طولانی در پیش است.
هرچند که اکنون رضایتمندی از هزینه های درمانی و نوع برخورد پرسنل بیمارستانی در بیمارستان های دولتی افزایش یافته، اما برخی معتقدند به همان نسبت که بیمارستان های دولتی خدمات ارزان تری نسبت به بیمارستان های خصوصی ارائه می کنند، کیفیت خدمات آنها نیز کاهش می یابد.
از سوی دیگر درحالیکه هزینه بیمارستان های دولتی نسبت به بیمارستان های خصوصی مناسب است، اما هزینه های از محل های دیگر مانند دارو یا آزمایش یا تجهیزات پزشکی، گریبانگیر بیماران می شود.
با توجه به این مسایل در یک روز بارانی به بیمارستان های مختلف سر زدم و با تعدادی از بیماران و همراهان آنان درباره مشکلات خاصشان گفت وگو کردم.
هر آمپول، یک ونیم میلیون تومان
با اینکه شش ماه از اینکه فهمیده است که فرزند 12 ساله اش سرطان خون دارد، اما هنوز در شوک است و چشمانش قرمز از اشک.
این مادر که برای درمان فرزندش به بیمارستان شریعتی مراجعه کرده، از خدمات بیمارستان، نحوه برخورد پرستاران با او و همچنین هزینه های درمانی راضی است اما با بغض ناشی از بیماری فرزند توضیح می دهد که بابت هر یک آمپول کودکش که از خارج بیمارستان تهیه کرده، یک ونیم میلیون تومان پول پرداخت کرده است.
مریم ادامه می دهد که طی شش ماه، هزینه این آمپول ها حداقل بیش از شش میلیون تومان شده است.
تخت خالی نداریم
«تورانی» پدری است که پای فرزندش دچار شکستگی و پس از آن دچار خون مردگی و تشکیل لخته خون در محل شکستگی شده و برای مداوای آن به چند بیمارستان دولتی مراجعه کرده اما این بیمارستان ها به دلیل شلوغی و تراکم بیماران از پذیرش فرزند او خودداری کرده اند.
او در بیمارستان شهدای تجریش می گوید: پس از سه روز جستجو بالاخره فرزندم در اورژانس این بیمارستان پذیرش و پس از آن تخت بستری برای او پیدا شد.
وی می افزاید: هرچند هزینه های این بیمارستان، تعرفه دولتی است با این وجود برای یک آزمایش تصویربرداری، 250 هزار تومان پول پرداخت کردم.
یک ماه انتظار برای تصویربرداری
به مرکز قلب تهران می روم و چهره نگران زنی توجهم را جلب می کند، او که «زندی» نام دارد، برایم تعریف می کند که پس از سال ها زندگی و خانه دار شدن، همسرش ناگهان بیمار می شود و حالا حاضر است تمام دارایی اش را خرج درمان همسرش کند.
وی می گوید: شوهر 34 ساله ام دچار افتادگی مادرزادی دریچه میترال و نقص دیواره بین دو بطن است و برای درمانش به این بیمارستان مراجعه کردم.
این زن می افزاید: برای انجام اکومری در این بیمارستان یک ماه منتظر ماندم؛ هزینه جراحی قلب همسرم 20 میلیون تومان بود اما با بیمه ایرانیان در این بیمارستان بیش از دو میلیون تومان شده است.
زندی تصریح می کند: یک بیمارستان خصوصی، 30 میلیون تومان بابت عمل قلب همسرم طلب کرد و می خواستیم خانه خود را بفروشیم تا این هزینه را پرداخت کنیم اما فهمیدیم که مرکز قلب تهران متخصصان خوبی داشته و با دو میلیون تومان می توان هزینه عمل را پرداخت.
وی می افزاید: بسیاری از افرادی که به بیمارستان ها مراجعه می کنند در آن لحظات پول را به هرقیمتی که شده تهیه می کند چون وقتی پای جان در میان می آید دیگر مادیات ارزشی ندارد.
زخم کوچکی که در صف بیمارستان تبدیل به زخم بسیار گسترده شد
زن مسنی با در دست داشتن ظرف نمونه آزمایشگاهی زیر باران به کندی و به سختی در خیابان اصلی داخل بیمارستان امام خمینی(ره) به سمت آزمایشگاه می رود تا نمونه را به آزمایشگاه تحویل دهد.
از او که درباره علت مراجعه به این بیمارستان می پرسم، می گوید: بیماری شوهرم از یک زخم کوچک ساده در شست پا شروع شد و در مراجعه به پزشکان مختلف که بیماری او را زخم پای ناشی از دیابت احتمال می دادند، بیماری او تشخیص داده نمی شد.
این همراه بیمار ادامه می دهد: بالاخره به ما گفتند که برای تشخیص دقیق باید از پای همسرم نوعی تصویربرداری خاص شود که هر بیمارستانی آن را نداشت؛ یک بیمارستان خصوصی برای این نوع تصویربرداری 30 میلیون تومان طلب کرد اما همین تصویربرداری در بیمارستان امام خمینی(ره) بیش از 40 هزار تومان شد.
اسلامی می افزاید: بعد از یک ماه برو و بیا، بالاخره از بیمارستان امام خمینی(ره) وقت گرفتیم اما زخم که به علت گرفتگی عروق ناشی از سیگار تشخیص داده شد تا نزدیکی های زانو پیشرفت کرده بود و علاوه بر آن همسرم ناگهان دچار دل درد شدیدی شد که علت آن سوراخ در روده بود.
وی ادامه می دهد: همسرم از 12 ظهر درد می کشید تا اینکه بالاخره ساعت 12 شب بستری شد.
اسلامی اضافه می کند: هر روز ساعت پنج صبح از کرج راه می افتم تا به کارهای همسرم در بیمارستان امام خمینی(ره) رسیدگی کنم و طی شش ماه 500 هزار تومان برای هزینه های درمانی او پرداخت کردیم.
وی در واکنش به این گفته ام که این مبلغ برای شش ماه مناسب است، با تعجب به من خیره می شود و می گوید: «سنگین است؛ این هزینه برای من سنگین است.»
اسلامی در ادامه از طولانی بودن روند تشخیص و درمان بیماری شوهرش گله کرده و می افزاید: اگر بیماری همسرم زودتر تشخیص داده می شد و زودتر در بیمارستان بستری می شد دیگر نیازی به صرف این همه هزینه، زمان و رفت و آمد نبود.
وی تاکید می کند: روند طولانی تشخیص و بستری شدن در بیمارستان ها هم به مردم و هم به نظام سلامت کشور، هزینه وارد می کند.
وقتی که قصد دور شدن از این زن مسن را دارم به دنبالم می آید و می گوید: «اگر می خواهی بدانی وضعیت بیمارستان ها چطور است باید بدانی که رویهمرفته وضعیت خوب نیست.»
امکانات کم اما رفتار خوب
«محمد موسوی» یکی دیگر از افرادی است که برای درمان مادر 79 ساله خود به بیمارستان شریعتی تهران مراجعه کرده و هرچند از رفتار خوب پرستاران این بیمارستان خیلی راضی است اما گلایه هایی نیز دارد.
او می گوید: مادرم دچار ناراحتی قلبی بوده و 9 روز است که برای آنژیوگرافی او معطل مانده ام؛ نمی دانم مشکل کجاست و شاید امکانات بیمارستان کم است.
مشکلات متعدد است
از مردی که از شهرستان برای درمان بیمارش به بیمارستان امام خمینی(ره) مراجعه کرده و جلوی حسابداری منتظر است از مشکلاتش می پرسم.
با بی حوصلگی جواب می دهد که مگر دعواها را در محل حسابداری نمی بینی، این موضوع نشان می دهد که مشکلاتی وجود دارد.
بسیاری از مراجعه کنندگان به بیمارستان ها به دلیل درد، نگرانی، اضطراب، غم از دست دادن عزیزشان و مشاهده رنج نزدیکان خود، روحیه مساعدی برای مصاحبه نداشتند.
در این بین برخی همراهان بیماران نیز بی توجه به تردد بیماران در محل بیمارستان و مضر بودن دود تحمیلی سیگار برای بیماران و دیگر افراد، اقدام به مصرف سیگار می کردند.
عده ای دیگر نیز جلوی در بیمارستان ها از احساسات مردم استفاده کرده و با در دست گرفتن یک پرونده پزشکی و بغل کردن یک کودک ادعا می کردند که کودکشان مریض است و از مردم پول می گرفتند.
در بیمارستان های متعدد خصوصی نیز گلایه بیشتر از هزینه های بالا بود و هرچند برای برخی افراد 50 میلیون تومان اصلا برایشان پولی نبود اما برخی دیگر برای تامین 500 هزار تومان به آب و آتش می زدند.
کمبود تخت مهمترین مشکل بیمارستان های دولتی
کمبود تخت های بستری در بیمارستان های دولتی بویژه بیمارستان های مرجع و همچنین کمبود نیروی انسانی یکی از بارزترین مشکلاتی است که مراجعه کنندگان به این بیمارستان ها آن را حس می کنند.
معاون وزیر بهداشت در مورد کمبود تخت های بیمارستانی پیش از این گفته بود: متاسفانه به رغم تلاش های گذشته، وضعیت ارائه خدمات بیمارستانی از لحاظ تعداد تخت و نسبت تخت به جمعیت در حد مطلوب نیست و این خدمات با توجه به تغییر هرم جمعیتی باید اصلاح شود.
به گفته «ایرج حریرچی»، ضریب اشغال بیمارستان های بالای 500 تخت خوابی، 85 درصد است و به ازای هر تخت نیز 8 / 2 درصد نیرو کار می کند.
البته وی تصریح کرده بود که حتی در برخی بیمارستان های رفرال(مرجع) در تهران به ازای هر تخت نیم پرستار کار می کند.
معاون وزیر بهداشت به این امر اذعان دارد که در اداره بیمارستان ها دچار مشکل هستیم و عزم دولت، اصلاح وضعیت موجود است.
وی با اشاره به افزایش بودجه وزارت بهداشت از منابع گوناگون افزود: قرار است 40 هزار تخت بیمارستانی در کشور بهره برداری شود، اما حتی اگر همه این 40 هزار تخت طی 20 سال آینده بهره برداری شود، تعداد قابل توجهی از آنها جایگزین بیمارستان های قدیمی هستند و حداکثر به رقم 9 / 1 تخت به ازای هر هزار نفر خواهیم رسید.
حریرچی گفت: بودجه ها را باید به ساخت بیمارستان های بالای 85 تخت، اختصاص داد اما با ساخته شدن این بیمارستان ها باز هم تخت بیمارستانی کم خواهیم داشت.
وی افزود: بیش از 80 درصد مردم همین تعرفه های درمانی را نیز به سختی تامین می کنند.
اکنون در کشور به ازای هر هزار نفر 7 / 1 تخت وجود دارد در حالیکه این رقم در کشورهای دیگر به سه تخت به ازای هر هزار نفر می رسد.
به رغم تمام کمبودها در بیمارستان های دولتی، برخی مراجعه کنندگان به این بیمارستان ها نیز از ارائه خدمات خوب، هزینه های پایین و رفتار مطلوب پرسنل رضایت داشتند و برخی دیگر چشم به اجرای طرح تحول نظام سلامت دارند تا وضعیت بیمارستان ها مطلوب شود، اما بی شک تا اجرای کامل یک طرح و مشاهده نتایج آن راه طولانی در پیش است.
نظرشما
آخرین اخبار