به گزارش شفا آنلاین،اما چندماهی است این وضع تغییر کرده و گردشگران خارجی را نه فقط در اصفهان، شیراز، یزد، تبریز و همدان که در تهران هم می بینیم.
گردشگران اروپایی و آسیایی ماه هاست به ایران می آیند و مدت هاست بهترین هتل های کشور برای آنها رزرو شده است.
خدا را شکر کاسبی ها هم به یمن ورود این گردشگران خوب است و اجناس، مدت های طـــولانی در مغازه هـــای فروش سوغات و صنایع دستی نمی ماند.
این همان معجزه صنعت گردشگری است که کشورهای دنیا برای رونق آن خود را به آب و آتش می زنند و ما نیز تا امروز توانسته ایم از این دریا، ناخنی برای خود تر کنیم.
اما آنچه عجیب است؛ خصلت عجیب بعضی از ماست که می خواهیم به هر بهایی از این خیل گردشگران سود ببریم و به شیوه ماکیاول، هدفمان را با هر وسیله ای دنبال کنیم.
این خصلت عجیب را می شود میان برخی از صاحبان مغازه های فروش صنایع دستی دید؛ در آن لحظه که یک گردشگر خارجی وارد مغازه ای شده و همزمان هموطنی نیز به این قصد وارد می شود.
در این لحظه صاحب مغازه، یا مشتری ایرانی را تحویل نمی گیرد و او برای پرسیدن قیمت یا کسب اطلاعات بیشتر درون مغازه هاج و واج می ماند یا مثل چند موردی که خود شاهد آن بوده ام، مشتری هموطن با تشر و با این جمله «که برو فعلا وقت نداریم» از مغازه بیرون می شود.
این طور به نظر می رسد که انگیزه صاحب مغازه از این کار، تمرکز برای مجاب کردن گردشگر خارجی به خرید است و صدالبته فروش اجناس با قیمتی بالاتر از آنچه به ایرانی ها می فروشد.
این خصلت عجیب بعضی از ماست که نمی توانیم مشتری را به یک چشم ببینیم و تصور نکنیم که مشتری ایرانی حتما برای وقت گذرانی به مغازه آمده و مشتری خارجی حتما برای خرید؛ البته شاید یکی از دلایل این قبیل برخوردها، ناآشنا بودن چشم ما با گردشگران خارجی و سال ها حضور کمرنگ آنها در کنار ما باشد که حالا تا یک نفر از آنها را می بینیم صبر از کف می دهیم و به خودی پشت می کنیم؛ البته این خصلت را نمی شود همگانی دانست، ولی شک ندارم اگر ورود گردشگران به کشور بیشتر از امروز شود، دل آن عده که چنین می کنند با هموطنان نرم تر خواهد شد.
