شفاآنلاین:سلامت>یک متخصص تجربه نزدیک به مرگ اصرار دارد که با مداخلات پزشکی فعلی که می‌تواند به بیماران کمک کند تا مرگ را فریب دهند، توقف قلب نباید پایان باشد.
به گزارش شفا آنلاین:در مصاحبه با تلگرافسام پرنیا، دانشیار پزشکی در مرکز پزشکی لانگون دانشگاه نیویورک، اصرار داشت که به طور کلی، صنعت پزشکی هنوز از مفاهیم مرگ و مردن بسیار عقب است.
به گفته پرنیا، مطالعات پنج سال گذشته – از جمله برخی که توسط آزمایشگاه همنام خودش در NYU انجام شده است – نشان می‌دهد که مغز ما نه تنها برای ساعت‌ها، بلکه احتمالاً روزها پس از مرگ قابل نجات است.
به عنوان مثال، در یکی از این مطالعات آزمایشگاه پرنیا در سال گذشته، محققان دریافتند که برخی از بیماران ایست قلبی تا یک ساعت پس از توقف قلب، خاطراتی از تجارب مرگ خود داشتند و فعالیت مغزی همان بیماران نشان دهنده پدیده مشابهی است. برای ۴۰ درصد از آن افراد، فعالیت مغز نیز یک ساعت پس از احیای قلبی ریوی (CPR) به حالت عادی یا تقریباً طبیعی بازگشت.
همراه با مطالعات دیگر، از جمله تحقیقات وحشتناکی که در دانشگاه ییل انجام شد، که شامل احیای سر بریده شده مغز خوک تا ۱۴ ساعت پس از سر بریدن آنها بود، این پزشک به ظاهر مبارزه با مرگ گفت که این ایده که مرگ یک حالت قطعی است «به سادگی یک قرارداد اجتماعی است. که با واقعیت های علمی مطابقت ندارد.»
پرنیا گفت: «اگر آن برچسب اجتماعی را که باعث می‌شود فکر کنیم همه چیز متوقف می‌شود را برداریم و به آن عینی نگاه کنیم، (مرگ) اساساً یک روند آسیب است. تلگراف.
بر اساس استدلال او، این فرآیند نه تنها با استفاده از دستگاه‌های اکسیژن‌رسانی غشایی خارج از بدن (ECMO) که به‌عنوان قلب و ریه‌های بدن در صورت از کار افتادن این عملکردها عمل می‌کند، می‌توان معکوس کرد، بلکه با استفاده از کوکتل‌های خاصی از داروهایی که به اثبات رسیده است به این فرآیند کمک می‌کنند. رستاخیز در مطالعات حیوانی
پرنیا به روزنامه بریتانیایی گفت که او معتقد است تیمش تنها تیمی در جهان است که به بیماران این به اصطلاح کوکتل های CPR را می دهد – که می تواند شامل اپی نفرین، داروی دیابت متفورمین، ویتامین C، داروی ضد ادرار وازوپرسین، و مکمل خستگی باشد. سولبوتیامین – برای بیماران ایست قلبی در تلاش برای احیای آنها.
دکتر ۵۲ ساله به قدری به رویکرد خود اطمینان دارد که به مردم می گوید با توجه به سن و جنسش، احتمالاً "به زودی دچار ایست قلبی می شود” و نباید پس از مداخلات بمیرد. مانند کوکتل های ECMO و CPR در اختیار او هستند.
"اگر من سکته قلبی کنم و فردا بمیرم، چرا باید مرده بمانم؟” مبارز مرگ از روزنامه پرسید. "این دیگر لازم نیست.”
بدیهی است که ایده پرنیا از احیای پس از مرگ بسیار وابسته به زمان بندی است – اما اگر او راه خود را داشته باشد، ممکن است ما فراتر از مرگ را کمتر به عنوان یک مرز نهایی و بیشتر به عنوان چیزی قابل برگشت در عواقب فوری آن یا حتی فراتر از آن ببینیم.
