بر اساس این یافته ها ریشه‌های زبان انگلیسی را می‌توان در حدود 8هزار سال بین کشاورزان ماقبل تاریخ در جنوب قفقاز در منطقه شرقی ترکیه امروزی و شمال غربی ایران جستجو کرد.
این دانشگاه نیوزیلندی اعلام کرده این بر اساس تحقیقات انجام شده از آلمان و با تکیه بر تخصص دانشگاه اوکلند به دست آمده است. این یافته پس از 200 سال بحث درباره زمان و مکان شروع خانواده زبان های هندواروپایی به دست آمده است.
بنابراین منطقه‌ای از دریای مدیترانه تا خلیج فارس ممکن است جایی بوده باشد که برای اولین بار زبان نیا-هندو-اروپایی صحبت می‌شده است.
زبان‌های هند و اروپایی پرتکرارترین خانواده زبان‌های جهان هستند که تعداد آنها بیش از 400 زبان است و شامل انگلیسی، روسی، فرانسوی، گیلیک اسکاتلندی، هندی-اردو، بنگالی و پنجابی می‌شود.
یک تیم بین المللی متشکل از بیش از 80 متخصص زبان، گسترش واژگان اصلی را از 161 زبان هند و اروپایی، از جمله 52 زبان باستانی یا تاریخی، مانند لاتین و ودایی، تجزیه و تحلیل کردند. دانشمندان معتقدند روش آن ها داده ها و روش شناسی بهتری نسبت به مطالعات قبلی دارد. آن ها در یافته خود ذکر می کنند که زبان نیا-هندو-اروپایی حدود 8هزار و100 سال قدمت دارد و 7 شاخه اصلی آن در حدود 7هزار سال پیش از هم جدا شده اند.
این تحقیق که در مجله ساینس منتشر شده، ممکن است منجر به ارزیابی مجدد دو نظریه ای شود که قبلاً غالب بودند.
1-فرضیه «استپ» منشا این زبان را در حدود 6هزار سال پیش در استپ پونتیک-کاسپین، منطقه‌ای که از بلغارستان، رومانی، مولداوی، اوکراین، روسیه و قزاقستان امروزی، نشان می‌دهد.
2-فرضیهٔ «آناتولیایی» منشا آن را در 8هزار تا 9هزار سال پیش و مناطق غربی ایران در نظر گرفته است.
تحقیقات جدید حاکی از آن است که زبان‌های هندواروپایی در اطراف آناتولی که در گذشته بخشی از ایران بوده شروع و به سمت شمال به سمت استپ حرکت کرده‌اند که به عنوان موطن زبان‌هایی بود که در نهایت وارد اروپا شدند.
« راسل گری» یکی از نویسندگان اصلی این مطالعه و استاد دانشگاه اوکلند گفت: «بنابراین حل معمای 200 ساله زبان هند و اروپایی در ترکیبی از فرضیه های آناتولیایی و استپی نهفته است.»
