شفاآنلاین>اجتماعی>این روزها و با توجه به اتلاف وقت شهروندان در ترافیک شهرهای بزرگ مانند تهران و شرایط کشور در مواجهه با ویروس کرونا، باید بسیاری از خدمات مورد نیاز مردم به صورت مجازی یا نیابتی صورت بگیرد و این امر نیازمند هوشمندسازی شهرها و ارتقای سطح زیرساخت‌های کشور است. شهر هوشمند، بخشی از «حکومت هوشمند» و «دولت هوشمند» به حساب می‌آید و به همان میزان نیز یک شهروند باید نقش «شهروند هوشمند» را در یک شهر ایفا نماید تا به تحقق رسیدن به شهر هوشمند کمک کند. این ایفای نقش به صورت نیابتی و مجازی است، پس خدماتی که مورد نظر آن شهروند است باید از راه دور و در بسترهای مختلف سخت افزاری و نرم افزاری مانند پلت‌فرم‌هایی که برای انجام این کارها وجود دارد، به شکل مطلوب و بدون صرف وقت و خطر ابتلا به بیماری دریافت شود. برای تحقق واقعی شهر هوشمند باید پلت‌فرم‌هایی با ماژولارهای مختلفی راه‌اندازی شود و این پلت‌فرم‌ها، خدمات مختلف و متنوعی را به شهروند هوشمند در شهر هوشمند ارائه دهند که بخشی از این خدمات می‌تواند دولتی و حکومتی باشد. برای اینکه بتوانیم این خدمات را در شهر هوشمند گسترش دهیم نیاز به پلت‌فرم‌هایی داریم که در زمان‌های مشخص، میزان شیوع بیماری، اندازه و مسافت، و اگر شهروند نیاز به مراجعات مکرر به آن مکان را داشته باشد، بتواند هزینه‌های زمانی و مالی را محاسبه کرده و خدمات قابل ارائه از این پلت‌فرم‌ها را دریافت نماید. لذا پایه و اساس یک شهر هوشمند، پلت‌فرم‌هایی است که توانایی این را داشته باشد تا از شرایط خاصی که در شهر و جامعه وجود دارد یا در آینده به وجود می‌آید، شهروند بتواند از خدمات آن بهره مند شود یا به تعبیر دیگر، سرویس‌هایی که قرار است به شهروندان ارائه شود به شکلی طراحی شده باشد که شرایط خاص ارائه خدمت برای آن و پشتیبانی ارائه خدمت را پیش‌بینی کرده باشد. برای این کار باید رول‌ها یا قوانینی وجود داشته باشد که در کشور ما اقداماتی در این حوزه صورت گرفته، به خصوص در فضای مجازی که فعالیت در این حوزه زیر نظر شورای فضای مجازی است؛ همچنین کنترل، حضانت از فضای مجازی، نظارت، ارتباط دهی یا فرآیندسازی برعهده این شورا است. در حوزه شهر هوشمند نیز «مرکز تعالی شهرهای هوشمند ایران» وجود دارد که قرار است که این وظیفه را عهده‌دار باشند. به هر حال نیاز هر «شهروند هوشمند» در «شهر هوشمند» این است که بتواند در هر جایی که حضور دارد خدماتی را به صورت هوشمند و از راه دور یا نیابتی دریافت نماید. حال سوالی که برای مردم ساکن کلانشهرهای ایران به وجود می‌آید این است که در کشور ما و در کلانشهرها چرا این موضوع تحقق نمی‌یابد، در پاسخ به این سوال دو مشکل عمده وجود دارد، اولین موضوع در ارتباط با عدم یکپارچگی خدمات است. در کشور ما فعالیت‌هایی که در این حوزه صورت می‌گیرد، به صورت منسجم و یکپارچه نیست و شرکت‌ها یا سازمان‌های مختلف، خدمات موازی ارائه می‌دهند و گاها از خدمات همدیگر بی‌اطلاع هستند. بنابراین تا زمانی که برنامه متمرکز و یکپارچه‌ای وجود نداشته باشد، تحقق هوشمندسازی شهر به تاخیر می‌افتد. دومین موضوع رول‌ها و قوانینی است که در کشور ما وجود دارد و اکثر آنها برپایه سُنتی است. هنوز قوانینی که متناسب برای شهر و شهروند هوشمند باشد وجود ندارد. همچنین قوانین ما سنتی هستند و شکل جامعه مدرن به خود نگرفته‌اند و به همین دلیل دریافت خدمات مناسب به شهروندان از طریق امکانات شهرهوشمند وجود ندارد. البته ناگفته نماند جامعه ما برای دریافت این خدمات آماده نیست و بسیاری از شهروندان در این زمینه اطلاع خاصی ندارند. زمانی ما می‌توانیم این ادعا را داشته باشیم که می‌توانیم شهر هوشمند و شهروند هوشمند داشته باشیم که زیرساخت‌ها فراهم باشند.آرمان ملی
فرزاد فلاحیان مدیر حوزه کسب و کار
