مناعت طبعی که باید ستوده شود

شاید زندگی سخت و طبیعت سخت گیرتر به مرور موجب شده است مردم روستا و مردمی که هنوز در ارتباط مستقیم با طبیعت هستند، یاد بگیرند که دوام و بقای آن‌ها در روزهای سخت، در گرو همکاری و مراقبت از یکدیگر است نه رقابت و جنگیدن بر سر منابع. مردم در این مناطق به خوبی می‌دانند که اگر باهم و در کنار هم باشند، می‌توانند با بی‌رحمی‌های طبیعت و مشکلات متعدد پیش آمده کنار بیایند.

چند سال پیش مقاله‌ای می‌خواندم که در آن یک انسان شناس، مسابقه‌ای برای کودکان یک روستا ترتیب داده بود به این صورت که یک سبد میوه را زیر درختی گذاشته و گفته بود هر فردی زودتر به سبد برسد، میوه‌ها را به عنوان جایزه به او می‌دهد و در کمال تعجب دیده بود رقابتی در کار نیست. کودکان دست‌های یکدیگر را گرفته و با یکدیگر به سمت میوه‌ها دویده بودند و میوه‌ها را بین خودشان تقسیم کردند. این همان تفاوتی است که جوامع فردگرای کلان شهرها با جوامع جمع‌گرای شهرهای کوچک و روستاها دارند. در روستاها، مردم می‌دانند که امنیت، آسایش و بقای‌شان به یکدیگر وابسته است؛ در آن جا، «ما» مهم است، نه «من».

ای کاش ما هم فرصتی به خودمان بدهیم برای تفکر بیشتر درباره همه این وقایع. دوری از طبیعت و زندگی رقابتی در کلان شهرها باعث شده فراموش کنیم که چقدر نیازمند یکدیگر هستیم و چقدر به تنهایی در برابر عظمت طبیعت ناتوانیم. آن چه ما در فرهنگ فردگرای شهرنشینی فراموش کرده ایم، «خیر جمعی» است. ما فقط سهم بیشتری برای خودمان می‌خواهیم؛ سهم بیشتری از هرچیزی که حتی نیازی به آن نداریم.بسیاری از ما در احتکار اموال و منابع با یکدیگر رقابت می‌کنیم و یادمان رفته است در پایان این مسابقه اگر شکستی هم باشد، برای همه ما خواهد بود.خراسان