علائم و نشانه های اختلال بازی

شفا آنلاین>اختلال بازی به عنوان یکی دیگر از بیماری های روانی <mental illnesses>در جامعه تکنولوژی امروزی رواج پیدا کرده است. این اختلال به صرف زمان طولانی برای بازی های دیجیتال و بازی های کامپیوتری گفته می شود به گونه ای که این اختلال بر فعالیت های دیگر شخص تاثیر منفی می گذارد.

به گزارش شفا آنلاین:نمونه ای از این بازی ها به صورت انفرادی یا گروهی می باشد مثل بازی پازل در گوشی یا بازی دسته جمعی. WHO پس از بررسی تحقیق و مشاوره با متخصصان در این زمینه سعی به افزایش تمرکز بر اختلال بازی و پیشگیری و درمان کرده اند. ما علائم و نشانه های اختلال بازی را مورد بحث قرار می دهیم:

اختلال بازی



طبق تعریف WHO، فرد مبتلا به اختلال بازی باید ویژگی های زیر را برای حداقل 12 ماه از خود نشان دهد:

1) ضعف در کنترل عادات بازی خود
2) اولویت دادن به بازی بیشتر از سایر فعالیت ها و برنامه های خود
3) ادامه دادن بازی علی رغم دانستن عواقب منفی آن
4) به دلیل بازی های اینترنتی فرصت ها و برقراری رابطه با دیگران را از دست داده است.

در چه زمینه هایی اختلال بازی، می تواند زندگی فرد را تحت تاثیر قرار دهد؟

     زندگی شخصی
     زندگی خانوادگی
     زندگی اجتماعی
     تحصیلات
     کار

اعتیاد به بازی ممکن است با سایر اختلالات خلقی همراه باشد مانند:

     انواع اختلالات اضطرابی
    استرس
    افسردگی

افرادی که به مدت طولانی از لحاظ فیزیکی غیر فعال و مشغول بازی های رایانه ای هستند، ممکن است با خطر ابتلا به چاقی، مشکلات خواب و سایر مسائل مربوط به سلامت نیز روبرو شوند.

اعتیاد به اختلال بازی

WHO اختلال بازی را به عنوان یک رفتار اعتیاد آور ذکر کرده است. افراد مبتلا به اختلال بازی اکثر ساعات، خود را با بازی سرگرم می کنند، دلبستگی احساسی قوی به این رفتار دارند و ممکن است در نتیجه آن ارتباطات اجتماعی کمتری داشته باشند. همانند سایر موارد اعتیاد، اختلال بازی میتواند تاثیر منفی بر زندگی خانوادگی، روابط و کار و تحصیل داشته باشد.

تشخیص اختلال بازی

WHO هنوز تعریف معینی از رفتار های فرد که منجر به تشخیص اختلال بازی شود را ارائه نداده است و هنوز به طور کامل مشخص نیست که چگونه متخصصان پزشکی این رفتارها را ارزیابی می کنند. کارشناسان در این مورد احتمالا نیاز به تست های تشخیصی مانند پرسشنامه ها و مصاحبه های ساختاری دارند تا تعیین کنند که آیا اختلال بازی در فرد وجود دارد یا خیر.

در صورتی که فرد پنج مورد از معیارهای زیر را به مدت حداقل یک سال داشته باشد:

1) مشغولیت دائمی به بازی های اینترنتی
2) سعی در متوقف کردن یا محدود کردن بازی دارد، ولی موفق نمی شود.
3) دائما نیاز به زمان بیشتری دارند تا بازی کند.
4) علاقه و رغپبتی به انجام فعالیت ها یا سرگرمی های دیگر ندارد.
5) با وجود اینکه می داند افراط در بازی های اینترنتی زندگی اش را تحت تاثیر قرار می دهد ولی باز هم این کار را ادامه می دهدو
6) در مورد استفاده از بازی های اینترنتی به دیگران دروغ می گوید.
7) از بازی های اینترنتی برای از بین بردن اضطراب استفاده می کند.
8) به دلیل بازی های اینترنتی فرصت ها و برقراری رابطه با دیگران را از دست داده است.

علائم و روش‌های درمان «اختلالِ بازی»

با توجه به این اختلال، آیا می توان این نشانه ها را برای انواع دیگر رسانه های تصویری، مانند تلویزیون، بازی های ویدئویی، استفاده ازکامپیوترها و تبلت ها و غیره، اعمال کرد؟

یک مقاله پژوهشی در مجلۀ "روانشناسی فرهنگ رسانه های عمومی” (journal Psychology of Popular Media Culture)، به این سوال جواب داده است. در این مقاله، پژوهشگرانی از دانشگاه مرکزی میشیگان در آمریکا نحوۀ برخورد والدین و همچنین کودکان در استفاده از این گونه رسانه ها و اینکه آیا ارتباطی بین استفاده از آن و مشکلات در دوران کودکی وجود دارد یا خیر، مورد بررسی قرار داده اند.

تمرکز این پژوهشگران بیشتر به کودکان سنین ۴ تا ۱۱ سال بود، زیرا این کودکان برای دستیابی به ابزار دیجیتال بیشتر به والدین وابسته هستند و همچنین علائم اعتیاد رفتاری در این کودکان ممکن است آسان تر نمایان شود تا بچه های بزرگتر، چرا که این کودکان معمولاً پنهان کار نیستند.

پژوهشگران با استفاده از پرسشنامه ای تحت عنوان "ابزار استفاده از رسانه های مشکل ساز” نشانه های مختلف اعتیاد رفتاری که در اختلال بازی اینترنتی دیده می شود را با توجه به سوالاتی که از والدین پرسیدن مورد بررسی قرار دادند. سوالاتی مانند:

    بسیار سخت است که کودک تان را از جلوی رسانه های تصویری (تلویزیون، بازی های ویدئویی و اینترنتی و استفاده از کامپیوتر و تبلت) بلند کنید.
    فرزندم همیشه به استفاده از این گونه رسانه ها فکر می کند.
    فرزندم ناراحت می شود وقتی که نمی تواند از این ابزار استفاده کند.
    زمانی که فرزندم نتواند از این ابزار استفاده کند، مشکلاتی برای خانواده پیش می آید.
    اولین چیزی که فرزندم پس از آمدن از مدرسه می پرسد استفاده از رسانه های تصویری است.

در این پژوهش، این اطلاعات بیشتر از مادرها گرفته شده بود و این مادرها بودند که به احتمال بیشتر نسبت به پدرها مانع استفاده از رسانه های تصویری یا محدودیت در استفاده از این گونه ابزار در کودکان می شدند. عملکرد روانی اجتماعی کودکان نیز مانند مشکلات رفتاری، نشانه های هیجانی و مشکل برقراری ارتباط با دیگران نیز از مادرها پرس و جو شد.

نتایج نشان داد که مقدار زمان صرف شده در استفاده از رسانه های تصویری در پیش بینی مشکلات روانی و اجتماعی کودکان و رفتارهای پرخاشگرانه و مشکلات رفتاری کودکان موثر است.

به طور کلی، نتایج نشان می دهد که مشکلات مربوط به اعتیاد به رسانه ها می تواند خیلی زودتر از آنچه که والدین بفهمند اتفاق بیفتد. بنابراین با توجه به افزایش انواع مختلف رسانه های جدید، بسیار مهم است که والدین بر زمان و نحوۀ استفاده از این گونه رسانه های تصویری در کودکان نظارت بیشتری داشته باشند.

علائم و روش‌های درمان «اختلالِ بازی»

درمان اختلال بازی

با توجه به اینکه اختلال بازی طبقه بندی جدیدی است، بنابراین هنوز برنامه درمانی مشخصی برای آن وجود ندارد با این حال، احتمال دارد که درمان های دیگر رفتارهای اعتیاد آور مانند اعتیاد به قمار نیز برای اختلال بازی مناسب باشد، که شامل درمان، دارو و گروه های کمک به خود می باشد. این روش به این صورت است که همزمان از ترکیب چندین نوع درمان استفاده می شود، در این پژوهش محققان از روش های زیر استفاده می کنند که این یک مدل درمان پیشنهاد شده است. احتمال دارد که دیگر محققان درمان های جایگزین برای اختلال بازی را پیشنهاد کنند.

آموزش روانی: در این مرحله به فرد در مورد رفتارهای بازی و تأثیر آنها بر سلامت روان آموزش داده می شود.

درمان معمولی: شاید بتوان درمان هایی که برای اعتیاد وجود دارد را برای ناهنجاری های بازی تطبیق داد. درمان به فرد کمک می کند تا گرایش خود را کنترل و با افکار غیرمنطقی مقابله کند.

درمان درون فردی: این درمان به افراد کمک می کند تا هویت خود را کشف کنند، اعتماد به نفس خود را بالا ببرند و هوش احساسی خود را افزایش دهند. طی این درمان، فرد با استفاده از مهارت های ارتباطی خود با دیگران تعامل برقرار خواهد کرد.

مداخله خانوادگی: اگر اختلال بازی تاثیر منفی در روابط با دیگران داشته باشد، اعضای خانواده ممکن است نیاز به مشارکت در برخی از جنبه های درمان داشته باشند.

ایجاد شیوه زندگی جدید: برای جلوگیری از بازی بیش از حد، مردم باید مهارت ها و توانایی های خود را بررسی کنند، اهداف خود را تعیین کنند و فعالیت هایی غیر از بازی که از آنها لذت می برند، پیدا کنند.برترین ها