شفا آنلاین>سلامت>نتایج یک بررسی علمی انجام‌شده توسط محققان ایرانی مشخص می‌کند که استراتژی(Strategy) حرکتی در افراد مبتلا به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا، به‌گونه‌ای است که خطر پیچ‌خوردگی پا را در آن‌ها افزایش می‌دهد که این موضوع باید در فعالیت‌های توان‌بخشی موردتوجه قرار گیرد.
به گزارش شفا آنلاین،یچ‌خوردگی خارجی مچ پا، ضایعه‌ای شایع میان ورزشکاران است و بیش از 70 درصد افراد بعد از اولین آسیب در معرض خطر پیچ‌خوردگی مکرر قرار دارند. بی‌ثباتی مکانیکی و بی‌ثباتی عملکردی مچ پا به‌عنوان دو عامل اساسی در ایجاد این عارضه مطرح‌شده‌اند. پیچ‌خوردگی مچ پا در شرایط حرکتی و طی انجام فعالیت‌های عملکردی اتفاق می‌افتد.
مطالعاتی که در شرایط راه رفتن روی افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا انجام‌شده است، تغییراتی را در الگوهای حرکتی این افراد نشان می‌دهد. بر این اساس، الگوهای حرکتی مچ پا در افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا در آغاز راه رفتن، حین راه رفتن و نیز پایان راه رفتن تغییر کرده است. این افراد مجبورند راه رفتن را به‌عنوان فعالیتی اصطلاحا «پوسچرال» انجام دهند. این فعالیت، مثل راه رفتن عادی، خودکار نیست و نیازمند فعالیت سیستم شناختی فرد است.
به گفته محققان، هر تکلیفی به بخشی از ظرفیت پردازش مغز نیاز دارد. چنانچه دو تکلیف حسی حرکتی (مثل راه رفتن) و تکلیف شناختی به‌صورت هم‌زمان انجام شوند و نیازمند بیش از کل ظرفیت باشند، تداخل ایجاد شده و عملکرد یکی یا هر دو مختل می‌شود.
یکی از مهمترین اهداف توان‌بخشی افراد مبتلا به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا، جلوگیری از آسیب مجدد مچ پا است. بدین منظور محیط تمرین درمانی برای این افراد، باید به‌گونه‌ای طراحی شود که با استفاده از بازخورد متغیر حسی و اعمال تکالیف پوسچرال ثابت و متحرک، مهارتهای حرکتی و پوسچرال آن‌ها را افزایش دهد.
به همین منظور گروهی از محققان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان به مطالعه بر روی کسانی که به لحاظ جسمانی به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا مبتلا بودند، پرداخته‌اند.
نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که تحمیل تکلیف شناختی هنگام راه رفتن، عملکرد حرکتی افراد مبتلا به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا را بیشتر تحت تأثیر قرار می‌دهد، به‌طوری‌که افراد مبتلا به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا در شرایط تکلیف دوگانه با سرعت کمتر و به دنبال آن با افزایش معنی‌دار زمان قدم برداشتن نسبت به شرایط بدون اعمال تکلیف شناختی راه می‌روند.
همچنین طبق این یافته‌ها، افراد مبتلا به مشکل فوق، در وضعیت تکلیف دوگانه، زمان بیشتری را در فاز جابجایی سپری می‌کنند.
10 درصد آغازین فاز گام برداری به‌عنوان بازه زمانی مهم در افراد مبتلا به بی‌ثباتی مچ پا مطرح است، چراکه بیشتر پیچ‌خوردگی‌های مچ پا در این بازه زمانی اتفاق می‌افتد. بر اساس این مطالعه افراد مبتلابه بی‌ثباتی مچ پا، تغییرپذیری بیشتری را هنگام راه رفتن با سرعت عادی نسبت به افراد سالم نشان می‌دهند.
محققان با توجه به نتایج کسب‌شده، اظهار کرده‌اند: «توان‌بخشی مبتلایان به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا علاوه بر ارتقای توانایی‌های اساسی پوسچرال باید با در نظر گرفتن ظرفیت محدود سیستم اعصاب مرکزی برای انجام هم‌زمان چند فعالیت حرکتی و شناختی، بر کاهش وابستگی این افراد به پردازش آگاهانه اطلاعات نیز تمرکز کند».
