به گزارش شفا آنلاین، بهمن مشکینی فعال مدنی و صاحب نظر در حوزه آسیب‌های اجتماعی در همایش مادر، کودک،HIV ، اظهارداشت: در هر جامعه‌ای که میزان رضایت و اعتماد مردم از نهادها پایین بیاید، بستر آسیب های اجتماعی فراهم می‌شود و متاسفانه در ایران وضعیت خوبی در این باره نداریم. به طور اجمالی باید بگویم پایین‌تر از میانگین جهانی هستیم.
وی افزود: تا زمانی که در کشور چند میلیون معتاد داشته باشیم، میزان طلاق حدود ۱۵۴ هزار طلاق در سال باشد و میانگین سن ازدواج دختران ۲۴ سال باشد، بستر آسیب‌های اجتماعی فراهم است و سبب پایین آمدن سرمایه‌های اجتماعی می‌شود.
مشکینی ادامه داد: لازمه کار در تشکل‌ها، علم و فهم درست از موضوع مربوطه است. کار تشکیلاتی بدنه اجتماعی لازم دارد و می‌بایست گروه‌های علمی را تشکیل داد تا بتوانیم به عموم مردم آگاهی‌بخشی کنیم که این مهم‌ترین اقدام تشکلات اجتماعی است.
در ادامه این همایش دکتر اطهره نژادی معاون برنامه ریزی دفتر معاونت زنان ریاست جمهوری اظهار کرد: اعتقاد دارم اگر در کشور قرار است اتفاقی بیافتد باید توسط مردم و برای مردم باشد. وقتی از زن و مرد نامی مطرح می‌شود، دو جنس مختلف مد نظر می‌آید. اما مسئله جنسیت متفاوت است که برای زن و مرد در جامعه نقش‌های متفاوتی تعریف می‌کند. به عنوان مثال اینکه می‌گویند زنان در خانه‌ها کار کنند و مردها در بیرون، یک نگاه جنسیتی است.
وی افزود: زنان به اندازه مردان به آموزش، کار و گردش اطلاعات دسترسی ندارند و زمینه تصمیم‌گیری برای زنان پایین است. در نوع رابطه مردان و زنان، قدرت فاکتور مهمی است و کسی که قدرت دارد نوع و زمان رابطه را تعیین می‌کند که امروزه این قدرت در دست مردان است.
نژادی درباره کم کردن سرعت پیشرفت بیماری ایدز در ایران گفت: در این خصوص باید در حوزه آموزش اجتماعی، پیشگیری و درمان اقدام کنیم. باید به ایده‌ها و اندیشه‌ها بپردازیم ولی اکنون از آموزش‌ها تابو ساخته‌ایم. دولت به تنهایی نمی‌تواند اهداف عملیاتی را تعریف کند. تشکل‌ها به این دلیل که در مقیاس محلی فعالیت می‌کنند و با مردم جامعه تعامل بیشتری دارند، می‌توانند در این باره با دولت‌ها همکاری کنند.
وی ادامه داد: در تلاشیم هنجارهای آسیب‌زا را در جامعه کاهش دهیم اگرچه نمی‌توان مسائل نوظهور را با روش‌های سنتی حل کرد. نمی توان با کلیشه‌ها و باید ها و نبایدهای قدیمی با مسئله نوظهور ایدز مقابله کرد. انگ های اجتماعی بیشتر از خود بیماری به این بیماران ضربه می زند و تنها خواسته این بیماران پذیرش جامعه است.
